του Γιάννη Σχίζα
Πάνε τριάντα χρόνια –χρόνια σαν τα φτερά, που θα ’λεγε ο Σεφέρης– όταν ξεκινήσαμε από το Πήλι της Εύβοιας με μια φίλη μου, για να πραγματοποιήσουμε μια μεγάλη πεζοπορική διαδρομή, από αυτές που σήμερα τις λένε σε απλά ελληνικά «trekking». Σκοπός μας ήταν να φθάσουμε μέχρι τα Κανατάδικα της Ιστιαίας, βαδίζοντας παράλληλα στη θάλασσα και διανυκτερεύοντας στην ύπαιθρο. Θυμάμαι τις τρεις πρώτες ώρες αυτής της διαδρομής, η πορεία ήταν σε έναν αγροτικό δρόμο, δεν συναντήσαμε ούτε άνθρωπο! Τελικά βρήκαμε κάποιον με ένα ντάτσουν, τον ρωτάμε αν ο ποταμός Κηρέας είναι μπροστά μας, μας απαντάει ναι, μας λέει ότι είναι δύσκολο να τον περάσεις – κι η εποχή ήταν Ιούλιος μήνας, ζέστη, ξηρασία… Όταν απομακρύνθηκε ο άνθρωπος εγώ δεν απέφυγα ένα δηλητηριώδες σχόλιο για τους ιθαγενείς, γιατί βαριούνται να κάνουν οτιδήποτε εκφεύγει της καθημερινότητάς τους, όμως όταν φτάσαμε στον Κηρέα και χρειάστηκε να βουτήξουμε στο νερό χωρίς ορειβατικά παπούτσια, κατάλαβα πόσο είχε δίκιο…
Αυτά γίνονταν παλιά, τότε μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε τη χώρα μας για περίπατο, η φύση της ήταν ονειρεμένη, τα τοπία της απαράμιλλα. Τώρα η περιοχή Πηλίου, αφού δοκίμασε πρώτα την τύχη της σαν διαμετακομιστικό κέντρο προς τις Σποράδες, επιφυλάσσεται για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Μαζί βέβαια, με άλλες περιοχές.
Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην Ελλάδα γίνεται στα βουνά, γιατί τα βουνά έχουν μικρό κόστος: Αυτό ισχυριζόμουνα παλαιόθεν, αυτό ισχυρίζεται και ο κύριος Τρύφωνας Κόλιας, δικηγόρος, σε μια εκδήλωση που έγινε για τις προβλεπόμενες ανεμογεννήτριες στην Οίτη: «Γιατί στοχεύουν στους ορεινούς όγκους; Γιατί είναι δημόσιοι κατά τεκμήριο και άρα δεν χρειάζεται να πληρώσουμε κανέναν ιδιοκτήτη». (www.youtube.com/watch?v=eVg3IqCp6Ec)
Στις πεδιάδες τα πράγματα αλλάζουν: Στη γειτονική Ιταλία επισκέφθηκα την πεδιάδα Απουλίας το 2019 και το 2023. Είναι η δεύτερη σε μέγεθος πεδιάδα της χώρας και είναι γεμάτη ανεμογεννήτριες – όχι δεκάδες, όχι εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες! Στην Ιταλία φαίνεται ότι πληρώνουν τα οικόπεδα πάνω στα οποία εγκαθιστούν αυτές τις συσκευές, στην Ελλάδα περιμένουν πρώτα να τις εγκαταστήσουν σε όλες τις κορυφές για να «συζητήσουν» περί πληρωμής. Στην Ελλάδα μάλιστα προηγήθηκε περίπου το 2008 η εγκατάσταση κάποιων α/γ σε παράκτιες περιοχές της Νότιας Εύβοιας – που ήταν μικρές σε μέγεθος, σε σχέση με τις σημερινές ογκώδεις ή τερατώδεις, που επρόκειτο (λέει) να αποσυρθούν μετά 20, άντε 25, χρόνια λειτουργίας. Τελικά τι έγινε; Οι α/γ δεν αποσύρθηκαν, παρέμειναν στη θέση τους έστω και σαν κουφάρια, το δε κοινωνικό κίνημα παραιτήθηκε την τελευταία δεκαετία από ένα βασικό επιχείρημά του περί απόσυρσης – που ίσχυε 10 ή και 100 φορές περισσότερο στις σημερινές ανεμογεννήτριες, που έχουν ύψος 140 μέτρα και βάση τερατώδη!
Η ασχήμια είναι παντοτινή
Η Ελλάδα έχει μια τεράστια ακτογραμμή, μεγέθους 16.000 χιλιομέτρων, που μπορούσε να την αξιοποιήσει για εγκαταστάσεις ανεμογεννητριών, που έβγαζε τη χώρα από τον κόπο της καταστρατήγησης όλων των διατάξεων περί Νατούρα 2000. Εν τω μεταξύ αυτές οι διατάξεις γίνονται πραγματικά κουρελόχαρτο, ακόμη και εν όψει του πρόσφατου περιβαλλοντικού προγράμματος «LIFEMare Natura» που ξεκίνησε τις δράσεις του τον Ιούλιο του 2023 και αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Ιούνιο του 2029. Που έχει σαν απώτερο σκοπό να συμβάλει καθοριστικά στο να επιτύχει η Ελλάδα την εφαρμογή της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη βιοποικιλότητα, που ορίζει ότι τουλάχιστον το 30% της θάλασσας και της ξηράς στην Ευρώπη πρέπει να τεθεί υπό καθεστώς προστασίας έως το 2030! Δηλαδή, που προβλέπει αύξηση των προστατευόμενων περιοχών κατά 50%!
Με τις α/γ απεμπολούμε όλους τους στόχους αυτού του προγράμματος και μεταφέρουμε την Ελλάδα στην κατάσταση ενός διηνεκούς εργοταξίου. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: Με τη λεγκαλιστική ψύχωση η οποία μας κατέχει, με την εμμονή σε νομικούς όρους και προϋποθέσεις, περιοριζόμαστε στο να συγκεντρώνουμε χρήματα για την α ή β προσφυγή, να πηγαίνουμε από τον Άννα στον Καϊάφα και τελικά να φτάνουμε στο ΣτΕ, να παίρνουμε απορριπτική απάντηση και εκεί να τελειώνει το θέμα! Αντίθετα, με τον κοινωνικό αγώνα, με τη συνέγερση όλων των ενδιαφερόμενων μερών, με την ενημέρωση και κοινή δράση οργανώσεων και κομμάτων, θα μπορούσαμε να έχουμε θετικά αποτελέσματα.
Η Ελλάδα, χώρα με τη μεγαλύτερη ποικιλότητα στην Ευρώπη, χώρα ορεινή, με τα βουνά της τρόπαια αισθητικής, με τις εκπλήξεις καλαισθησίας να διαδέχονται η μία την άλλη, ξεπέφτει πλέον στην κατάσταση μιας μικρομεσαίας επικράτειας με την ασχήμια έκδηλη. Μια χώρα που αν ζούσε ο Μπουασονά και ο Κωνσταντίνος Μάνος –αμφότεροι διακριτοί για τη φωτογραφική επιμέλεια που επεφύλαξαν για την ομορφιά των ανθρώπων και του τόπου– θα της γυρνούσαν χωρίς δισταγμό την πλάτη.
Με αυτό το κείμενο δράττομαι της ευκαιρίας να απευθύνω προειδοποίηση σε όλες τις πράσινες φράξιες που επιχειρούν να κινηθούν μέσα σε αυτό το απίστευτο τέλμα όπου έχουμε βουλιάξει: Εάν δεν υπερασπιστούν τα βουνά, θα υποστούν αλύπητο μαύρισμα.
