εν τέλει

Του Μανώλη Ηλιάκη.

Νεολαίοι, εμείς τα κάναμε θάλασσα, σας παραδίδουμε έναν κόσμο χάλια.

Του Λάκη Σάντα. 30 Μαΐου 1941, βράδυ, ησυχία, ένα τέταρτο σελήνης στον ουρανό. Φτάσαμε, μπήκαμε μέσα, ανεβήκαμε σιγά - σιγά πατώντας στα μαδέρια. Αφού ανεβήκαμε στην επιφάνεια, το ζήτημα τώρα ήταν να διαπιστώσουμε πού βρίσκεται ο σκοπός. Αποφασίσαμε να χωριστούμε: πήγε ο ένας από τη μια μεριά του Παρθενώνα κι ο άλλος από την άλλη και ρίχναμε πετραδάκια σε διάφορες κατευθύνσεις, για να ιδούμε αν θα υπάρξει από κάπου αντίδραση. Τίποτα. Ησυχία. Προσέξαμε ότι δεν υπήρχε σκοπός.

Του Μάκη Καβουριάρη. Επιχειρησιακές συμβάσεις, μείωση μισθών, απολύσεις, ελαστικές μορφές απασχόλησης, μετατροπή θέσεων πλήρους απασχόλησης σε μερική απασχόληση και σε εκ περιτροπής απασχόληση, αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία και άλλα πολλά που συνθέτουν τις εργασιακές σχέσεις, τις συνθήκες εργασίας και τους μισθούς στην εποχή του Μνημονίου, διαμορφώνουν το ζοφερό τοπίο μέσα στο οποίο κινούνται οι εργαζόμενοι στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν στην αγορά εργασίας και να αποφύγουν το άλλο ζοφερό τοπίο που το όνομα του είναι ανεργία.

Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δημοσιογράφων και διανοούμενων παίρνει θέσεις όλο και λιγότερο κριτικές απέναντι στην εξουσία;
Γιατί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι γίνονται όλο και περισσότερο αλαζόνες και εχθρικοί απέναντι σε κάθε μορφής αγώνα που διαρρηγνύει τo πλαίσιo του πολιτικού και οικονομικού κομφορμισμού της μοναδικής σκέψης;
Γιατί παραδοθήκαν;
Γιατί εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης των πραγμάτων;

Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Δεν θυμάμαι καν πότε, από ποιον πρωτάκουσα τη, μαγευτική για τα δικά μου αφτιά, φράση. «Οι δημοσιογράφοι βλέπουν, αυτό που όλοι οι άλλοι κοιτάνε». Δεν θυμάμαι καλά τη διαδρομή μέχρι να κατακτηθεί αυτή η ιδιαίτερη όραση στα πράγματα, την πραγματικότητα, τις σχέσεις, την πολιτική, την κοινωνία. Θυμάμαι όμως πως ο δρόμος ήταν επίπονος, δύσκολος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς, ρεπορτάζ, κοψίματα από τον αρχισυντάκτη, σκίσιμο της σελίδας, ξαναγράψιμο, ώρες πολλές στο δρόμο. Χωρίς, όμως, τείχη ανάμεσα σε αυτό που έβλεπα στην κοινωνία και αυτό που έβγαινε στις 150 λέξεις, στο τυπωμένο μονόστηλο της εφημερίδας.

Στις 31 Μαρτίου του 1952 εκτελέστηκε από την κυβέρνηση Πλαστήρα ο κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης.
Στη συνέχεια δημοσιεύουμε τους στίχους ενός σχεδόν άγνωστου τραγουδιού που γράφτηκε για τον Μπελογιάννη, από τον Αλβανό Μωϋσή Ζαλόσνια. Η μελοποίηση έγινε από μέλος της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ) και η εκτέλεση έγινε από τη χορωδία της ΠΠΣΠ.

Του Ευτύχη Μπιτσάκη. Είναι γνωστά δύο αποφθέγματα του Τόμας Χομπς (1585-1679): Άνθρωπος προς άνθρωπον λύκος και πόλεμος όλων εναντίων όλων. Ζώντας στην αυγή του καπιταλισμού, ο διάσημος Άγγλος φιλόσοφος, συμπύκνωσε σ’ αυτές τις δύο φράσεις την εμπειρία του από τη φρίκη της αναδυόμενης αγγλικής κοινωνίας. Βέβαια, ο Χομπς αδικούσε τους λύκους, οι οποίοι είναι κοινωνικά ζώα με ισχυρό αίσθημα αλληλεγγύης. Αντίθετα με τον Χόμπς, άλλοι συμπατριώτες του και προπαντός οι Γάλλοι διαφωτιστές οραματίζονταν μια κοινωνία όπου θα δέσποζε ο ορθός λόγος, η ισότητα και η ελευθερία. Το τι έγινε έκτοτε το γνωρίζουμε και σήμερα:
Σήμερα που ο καπιταλισμός αγγίζει τα ιστορικά του όρια, το μόνο που μπορεί είναι η κατεδάφιση των όποιων κατακτήσεων των λαών.
Ειδικά: Οι πόλεμοι.

Αντιγραφή από την Καθημερινή, 16/3: «Εικόνες πανικού προκάλεσε στις διεθνείς αγορές ο φόβος πυρηνικής καταστροφής στην Ιαπωνία. Οι μετοχές στα χρηματιστήρια βυθίστηκαν… Οι επιπτώσεις από την καταστροφή στην Ιαπωνία και την παγκόσμια οικονομία προκάλεσαν κάμψη του οικονομικού κλίματος στη Γερμανία. Παράλληλα, το κλείσιμο ιαπωνικών εργοστασίων ηλεκτρονικών εξαρτημάτων εκτίναξε τις τιμές των μικροτσίπ, ενισχύοντας τους φόβους για άνοδο του πληθωρισμού διεθνώς. Η απόφαση της Γερμανίας να αναστείλει τη λειτουργία επτά πυρηνικών αντιδραστήρων εκτίναξε τις τιμές ενέργειας στην Ευρώπη».

Ήρθανε πάλι του Στροσκάνη τα τσιράκια. Και δεν πάμε λέει καλά και πρέπει να τα βγάλουμε όλα στο σφυρί, έχουνε δεν έχουνε χρεία. Εβγάλανε το λοιπόν φιρμάνι και τα είπανε στον κόσμο, όπου εφοβήθηκε και έτρεξε στις εκκλησίες να ανάψει κεριά και να θυμιάσει, ως έκανε και παλιότερα.