διεθνή

Η 16η Σύνοδος του Κινήματος των Αδεσμεύτων (Non-Aligned) στην Τεχεράνη που ανέλαβε και την επόμενη τριετή θητεία ηγεσίας του οργανισμού, προσφέρεται για πολλές παρατηρήσεις και σχόλια. Πρώτα από όλα για το λόγο ύπαρξης του οργανισμού. Όταν συγκροτήθηκε το 1961 αποτελούσε κίνηση χωρών εκτός των δύο υπερδυνάμεων και των συνασπισμών που συγκροτούσαν. Σήμερα οι 120 χώρες-μέλη του, συντριπτική πλειοψηφία του ΟΗΕ και σχεδόν το σύνολο των χωρών της Ασίας (πλην Κίνας, Τουρκίας κ.ά.), Αφρικής, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής, συνασπίζονται πάνω σε τι; Στην αντίσταση προς το δυτικό ηγεμονισμό; Για χώρες όπως η Ινδία, η μεγαλύτερη δύναμη του οργανισμού, ο διεθνής προσανατολισμός της αποδίδεται λιγότερο από το «Non-Alignment» και περισσότερο από το «Multi-alignment», δηλαδή ένα είδος πολυ-αξονισμού στον πολυπολικό κόσμο που έχει αναδυθεί, όπως εξηγεί η Σάσι Θαρούρ, Ινδή βουλευτίνα και αναλυτής.
ΗΠΑ και Ισραήλ προσπάθησαν να αποτρέψουν ηγέτες πολλών χωρών να παραβρεθούν στη Σύνοδο της Τεχεράνης, ακόμη και τον γ.γ. του ΟΗΕ. Ο Νετανιάχου, αναφερόμενος στους επισκέπτες της Τεχεράνης, έκανε λόγο για «στίγμα της ανθρωπότητας». Τελικά, ο Μπαν Κι Μουν συμμετείχε στη Σύνοδο αλλά ο λόγος του εξέφραζε κυρίως τις εκτός του οργανισμού χώρες και μειοψηφία του ΟΗΕ. Ο γ.γ. του ΟΗΕ δεν έκανε καν λόγο για την Παλαιστίνη αλλά δεν παρέλειψε να υπερασπιστεί το Ισραήλ από τους αντιπάλους του!
Ανάμεσα στις 120 χώρες που συμμετέχουν βρίσκονται το σύνολο των ενοχλητικών για τις ΗΠΑ μικρομεσαίων χωρών, όπως το Ιράν, η Συρία, η Βενεζουέλα, η Κούβα, η Β. Κορέα, ακόμη και η Λευκορωσία, το μόνο ευρωπαϊκό μέλος. Τα διεθνή ΜΜΕ έθαψαν κυριολεκτικά τη Σύνοδο, αν και είναι ο μεγαλύτερος σε αριθμό μελών διεθνής οργανισμός. Το μόνο που άκουσαν ήταν η επίθεση του Αιγύπτιου προέδρου Μόρσι από το βήμα της Συνόδου ενάντια στο «καταπιεστικό καθεστώς» Άσαντ. Δεν άκουσαν τίποτα για την υποστήριξη της Συνόδου στον αγώνα των Παλαιστινίων, στο δικαίωμα του Ιράν στην ανάπτυξη πυρηνικής τεχνολογίας, στη Βενεζουέλα, την Κούβα, ούτε για την καταδίκη των αμερικανικών γκαγκστερικών επιθέσεων με τα μη-επανδρωμένα αεροπλάνα, την καταδίκη της ισραηλινής επιθετικότητας, της νέας στρατηγικής αντίληψης του ΝΑΤΟ κ.λπ.
Την ίδια στιγμή το Κίνημα των Αδεσμεύτων μπορεί και συναινεί με τη Δύση πάνω σε ζητήματα όπως η καταδίκη των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, στο οποίο διακρίνει βήματα προόδου και εκδημοκρατισμού από το 2002, δηλαδή επί κατοχής! Υπενθυμίζοντας έτσι ότι παρά τον πολλαπλασιασμό των χωρών που διεκδικούν δικό τους ρόλο στο σύγχρονο κόσμο, το αντι-ιμπεριαλιστικό, ανεξαρτησιακό, αντι-κομφορμιστικό πνεύμα του μέσου όρου των Αδεσμεύτων έχει σαφώς υποχωρήσει από τη δεκαετία του ’60…