Το θέμα είναι τώρα τι λες
Η επιδίωξη του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου δεν είναι άλλη από τη μετατροπή της πλειοψηφίας του πληθυσμού σ’ ένα ηττοπαθές προσωπικό που θα υπηρετεί το νέο αφέντη, χωρίς να διεκδικεί τα μέχρι χθες αυτονόητα εργασιακά και πολιτικά του δικαιώματα.
Μεσαίωνας λοιπόν; Όχι ακριβώς, κάτι χειρότερο. Καπιταλισμός με χρηματοπιστωτική μορφή, τουτέστιν με νέα, πιο άγρια, έξυπνα και επιθετικά χαρακτηριστικά που μεταμορφώνουν το λαό σε δουλοπάροικο, μ’ ένα βουβό μηχανισμό, χωρίς δηλαδή να (δια)κηρύττουν ανοιχτά τον πόλεμο. Το ζήσαμε το «κόλπο» -χωρίς να πάρουμε χαμπάρι την απειλή του- τα τελευταία σαράντα χρόνια, τότε που θεωρούσαμε ότι ζούσαμε καλά, αν δεν... «ευτυχούσαμε» κιόλας. Για την ίδια συστημική αδικία, για τον ίδιο άπληστο πόλεμο επρόκειτο, αντεστραμμένο όμως, καθώς τότε διεξαγόταν με ελκτικά «καταναλωτικά» μέσα και άλλες «παροχές» ελπίδας.
Όμως, τώρα που οι άνθρωποι γίνονται αναλώσιμοι και πετιούνται στα σκουπίδια, τώρα που οι συνειδήσεις αντιλαμβάνονται το παιχνίδι και ωριμάζουν ραγδαία, τι λες; Ιδού το καίριο ερώτημα της κοινωνίας, ιδού η εναγώνια αναμονή της. «Επιστροφή δεν θα υπάρξει. Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίσουμε είναι να μοιράσουμε δίκαια τη φτώχεια μας. Είναι η μεγαλύτερη, η ουσιαστική, επανάσταση που απαιτείται σήμερα από την όποια πραγματική ή δυνητική Αριστερά, η οποία οφείλει να προετοιμάσει τον κόσμο για τον κακοτράχαλο αλλά μοναδικό δρόμο που ανοίγεται μπροστά του…».
Αυτό το απόσπασμα από πρόσφατο κείμενο του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου στο περιοδικό Σημειώσεις υπήρξε η αφορμή για το ανά χείρας αφιέρωμα. Δεν απευθυνθήκαμε σε διανοούμενους που σιτίζονται ή χαριεντίζονται με το σύστημα και τις πρυτανείες του. Οι καιροί, άλλωστε, είναι επικίνδυνοι δεν συγχωρούν τερτίπια...
Όσο μεγεθύνεται η κρίση κι εξαθλιώνεται ο λαός, τα πολιτικά ερωτήματα πολλαπλασιάζονται, οι απαντήσεις επείγουν. Το πανικόβλητο σύστημα αμύνεται λυσσαλέα, επιστρατεύει «πρόθυμους» θεούς και δαίμονες, από το χώρο των ιδεών για να στιγματίσουν τα «άκρα» κι απ’ το χώρο του υποκόσμου για να τσακίσουν κεφάλια… Εμείς;
Στο σημερινό φύλλο γράφουν οι: Φώτης Τερζάκης, Γιώργος Μερτίκας, Δημήτρης Σεβαστάκης και Κώστας Δεσποινιάδης. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί στο προσεχές φύλλο του Δρόμου με κείμενα των Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, Γιώργου Λιερού, Θανάση Παπαθανασίου και Γιώργου Κοροπούλη.
Μιχάλης Σιάχος
Συνέδρια – εκδηλώσεις – ειδήσεις
Οι 70 μέρες της εξέγερσης
Τη νύχτα της 17ης Μαρτίου, μια πρόχειρα οργανωμένη απόπειρα στρατιωτικών τμημάτων του Θιέρσου να αποσπάσουν πυροβόλα που ανήκαν στην Εθνοφρουρά και φυλάσσονταν στο λόφο της Μονμάρτης, οδηγεί στη σύλληψη, από στασιαστές στρατιώτες και εθνοφρουρούς του επικεφαλής της επιχείρησης στρατηγού Λεκόντ. Υπό την πίεση του πλήθους, που αναγνωρίζει στα πρόσωπα του Λεκόντ και του επίσης συλληφθέντα στρατηγού Τομά, τους επικεφαλής του αιματοκυλίσματος της εξέγερσης του 1841, οι εθνοφρουροί τουφεκίζουν τους δύο στρατηγούς.
Κύπρος: 36 χρόνια μετά την εισβολή
Μεγάλοι κίνδυνοι για το κυπριακό κράτος και την ελληνική Αριστερά. Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.
Οι σημαντικότεροι σταθμοί στην πολύπαθη ιστορία της Κύπρου, της Χριστίνας Μπάρτσα.
Ένα διαφορετικό οδοιπορικό στο παρελθόν και το παρόν της Κύπρου, της Νάντιας Βαλαβάνη.
Ντοκουμέντα από τις Συμφωνίες
Κάτι λείπει … – Μέρος Δ’
Η «υγειονομική βόμβα» των πολιτικών του Μνημονίου
Οι αγώνες, που πυκνώνουν στο χώρο της Υγείας υποδηλώνουν πως οι πολιτικές της κατεδάφισης απειλούν ολόκληρο το οικοδόμημα, από την πρωτοβάθμια περίθαλψη και την πρόνοια ώς τα νοσοκομεία και από τη φαρμακευτική κάλυψη μέχρι τους κλάδους υγείας των ασφαλιστικών ταμείων. Η κατάσταση φτάνει σε οριακό σημείο.
Αξιόπιστες διεθνείς έρευνες πιστοποιούν τα δραματικά αποτελέσματα των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όπου κι αν εφαρμόστηκαν οι συνταγές λιτότητας, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων υπό το ΔΝΤ. Τα στοιχεία, πλέον, επαληθεύονται και στη χώρα μας, μετά τα δύο χρόνια της σαρωτικής επέλασης των μνημονίων. Είναι τώρα η στιγμή για μια καταγραφή και ανάλυση όχι μόνο των ισοπεδωτικών συνεπειών, αλλά και των προοπτικών και των ελπίδων που γεννούν τόσο οι μαχητικές αντιστάσεις των εργαζόμενων στο χώρο, όσο και οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης μέσω των κοινωνικών ιατρείων που ξεφυτρώνουν σε όλη τη χώρα.
40 χρόνια από την τουρκική εισβολή
Ο Μάης του ’36 στη Θεσσαλονίκη και η ιστορική μνήμη
Του Όμηρου Ταχμαζίδη
Μέρες που είναι, ο νους μας, εμάς τους Θεσσαλονικείς, στρέφεται στα γεγονότα του Μάη του ΄36. Πρόκειται για ένα κομβικό σημείο στην πολιτική και κοινωνική ιστορία της Θεσσαλονίκης και της χώρας. Ένα αρνητικό «συμβάν».
«Τα δυτικά προάστια», πρόσφυγες και λαϊκός πολιτισμός
Από το περιθώριο στη διαμόρφωση ενός διακριτού κοινωνικού και πολιτισμικού πόλου. Του Κώστα Παλούκη.