πολιτισμός

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Σπανός» το περιοδικό Αστερίξ. Όχι οι αυτοτελείς ιστορίες, που έθρεψαν τις καταλήψεις του ’79, αλλά το περιοδικό, με ποικίλες ιστορίες, που συνεχίζονταν από τεύχος σε τεύχος: Οι περιπέτεις του Αστερίξ, ο Δαίμων της Καραϊβικής – και φυσικά Μπλιούμπερι, το πρώτο γουέστερν που διάβαζα όπου οι Ινδιάνοι ήσαν καλοί.

«Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω». Γράφει η Σίσσυ Παπαδάκη.

Η Ντομιτσιάνα Τζορντάνο και η ανθρώπινη ανάγνωση της Νοσταλγίας.

Στο Περί ηρώων και τάφων το έρμα του ανθρώπου αποστάζεται από το βαθύ του πόνο και η αντίσταση απέναντι στις χαώδεις και ανιστορικές δυνάμεις, αποτελεί τη μοναδική έξοδο κινδύνου.
Γράφει ο Ηλίας Λογοθέτης.

Πριν από λίγους μήνες μια εβραϊκή κοινότητα της Ελβετίας αξίωσε και πέτυχε τη ματαίωση μιας έκθεσης που είχε ετοιμαστεί για να τιμηθεί η μνήμη του σπουδαίου Ελβετού αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ. Λίγο αργότερα άλλη κοινότητα, στη Γαλλία αυτή τη φορά, πετύχαινε την απάλειψη του ονόματος Λουί Φερντινάν Σελίν από τον κατάλογο τιμωμένων συγγραφέων στις Εθνικές εκδηλώσεις μνήμης. Πριν από λίγες μέρες το κακό τρίτωσε. H έκπληξη αυτή τη φορά έφτασε από το Κοινοβούλιο της Αυστρίας, όπου η πρόεδρος της Βουλής αποφάσισε να ματαιώσει προγραμματισμένη συναυλία του μνημειώδους έργου Μαουτχάουζεν του Μίκη Θεοδωράκη, η οποία είχε προγραμματιστεί να δοθεί στην τελετή μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού στην αυστριακή Εθνοσυνέλευση.

Mόνο αηδία και τρόμο μπορεί να νιώσει κάποιος μπροστά στη βαρβαρότητα μιας συμπεριφοράς που αφαιρεί ανθρώπινη ζωή, αποτιμώντας την με την αξία μιας βιντεοκάμερας, αλλά και στην «αντίποινη» πράξη μιας αλήτικης συμμορίας όταν «απαντά» με τη δολοφονία ενός αθώου μετανάστη που έκανε το λάθος να κυκλοφορεί πρωινές ώρες στα Kάτω Πατήσια.

Η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Τα κανάλια της τηλεόρασης μας αποθαρρύνουν, η πραγματικότητα μας αποθαρρύνει, οι άνθρωποι μας αποθαρρύνουν.
Όμως, ευτυχώς που υπάρχουν και οι ιστορίες - αληθινές ή ψεύτικες δεν έχει σημασία. Γιατί είναι μερικοί άνθρωποι που ακόμα τις αγαπούν, τους αρέσει να τις ακούνε και να τις διηγούνται στον κόσμο. Μια τέτοια ιστορία μας διηγείται και η Αγγελική Δαρλάση, μια ιστορία με τίτλο Το δέντρο που είχε φτερά.

Για τα σαράντα χρόνια του Θεάτρου Στοά ο Θανάσης Παπαγεωργίου δεν δίστασε να ξανανεβάσει το έργο του Παναγιώτη Μέντη κι ας έχουν περάσει μόνο 15 χρόνια από την προηγούμενη φορά. Ευτυχώς, φυσικά, για όσους από εμάς δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε το πρώτο ανέβασμα που είχε σημειώσει, τότε, πολύ μεγάλη επιτυχία. (Τη σεζόν ’96-’97 ο γράφων ήταν τελειόφοιτος του ΕΜΠ κάτι που σημαίνει μηδέν ελεύθερος χρόνος). Πρόκειται για την ιστορία της Άννας, μιας συνηθισμένης κοπέλας, που μικρό κορίτσι στη δεκαετία του ’50, βιώνει την καταπίεση της μάνας της. Μεσήλικας πια, κλεισμένη σε ψυχιατρική κλινική, στοιχειώνεται από τη δεσποτική, τυραννική της φιγούρα και ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον διαταραγμένο ψυχισμό της.