Αρχίζει η δημοκρατική πολιορκία στις χώρες του Κόλπου
Όσοι ξεστόμισαν τη φράση «Η Αίγυπτος δεν είναι Τυνησία και η Σαουδική Αραβία δεν είναι Αίγυπτος», ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που τους λένε «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις».
Εκτακτες εξουσίες στον μεταβατικό πρόεδρο της Τυνησίας
Στην Τυνησία η κατάσταση εξακολουθεί να είναι τεταμένη, καθώς η κυρίαρχη τάξη και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θέλουν να ξεμπερδεύουν άμεσα με την εξέγερση.
Ένα κοσμοϊστορικό γεγονός
Η λαϊκή εξέγερση στην Αίγυπτο είναι ήδη το κοσμοϊστορικό γεγονός της σύγχρονης Μ. Ανατολής και οι δονήσεις της θα συνεχίσουν να γίνονται αισθητές επί δεκαετίες. Οι αυταρχικοί Άραβες ηγέτες σε όλες τις χώρες σπεύδουν, με μια αίσθηση πανικού, να αναγγείλουν μεταρρυθμίσεις, προληπτικά, ελπίζοντας ότι θα εμποδίσουν τη «μόλυνση» να επεκταθεί.
Η μεγάλη αναμέτρηση αρχίζει μετά την παραίτηση Μουμπάρακ
Της Αριάδνης Αλαβάνου.
Παραιτήθηκε ή τον έδιωξαν; Πρόκειται για άτυπο στρατιωτικό πραξικόπημα; Αυτά τα ερωτήματα πλανώνται ύστερα από την τηλεοπτική ανακοίνωση του Ομάρ Σουλεϊμάν, αντιπροέδρου της Αιγύπτου, την Παρασκευή το απόγευμα, ότι ο Χόσνι Μουμπάρακ παραιτήθηκε και ότι διορίστηκε στρατιωτικό συμβούλιο για να κυβερνά τη χώρα.
Η λαϊκή έκρηξη συνοδεύεται από το αίτημα της αλλαγής
«…40 εκατομμύρια Άραβες ζουν σε πόλεις. Αν η οργή αυτών των τρομερών ανθρώπινων μπλοκ εκραγεί και ξεσηκωθούν, θα κάνουν σκόνη όποιον προσπαθήσει να τους κλείσει τον δρόμο προς την ελευθερία και την ελπίδα».
Ενδέκατη πληγή του Φαραώ το ΔΝΤ
Οι συνταγές–καρμπόν των αναδιαρθρώσεων και οι συνέπειές τους.
Της Αλίκης Βεγίρη.
Ισραήλ και Ελλάδα
Ο (επικίνδυνος και) πρόθυμος για όλα Γ. Παπανδρέου.
Του Γιώργου Τσίπρα.
Ο Ήσυχος Αμερικανός
Όταν ο Γκράχαμ Γκριν έγραψε το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο τη δεκαετία του ’50, ίσως ήταν ακόμη νωρίς για να φανταστεί ότι δημιουργούσε ένα αρχέτυπο της αποσταθεροποιητικής δράσης των μυστικών υπηρεσιών.
Γιατί φοβόμαστε το αραβικό επαναστατικό πνεύμα;
Του Σλάβοϊ Ζίζεκ (Guardian 1/2/2011).
Αυτό που εντυπωσιάζει από την πρώτη ματιά στις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου είναι η εξόφθαλμη απουσία του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού. Ακολουθώντας τις καλύτερες κοσμικές δημοκρατικές παραδόσεις, ο κόσμος απλώς ξεσηκώθηκε ενάντια σε ένα καταπιεστικό καθεστώς, τη διαφθορά του, ενάντια στη φτώχεια, και απαίτησε ελευθερία και ελπίδα βελτίωσης της οικονομικής κατάστασής του.
Vijay Prashad: Το “1968” του αραβικού κόσμου
O Vijay Prashad, καθηγητής μαρξιστικών προσανατολισμών, κατέχει την έδρα George και Martha Kellner της Ιστορίας της Νότιας Ασίας και είναι Διευθυντής Διεθνών Σπουδών στο Κολέγιο της Αγίας Τριάδας, Χάρτφοντ, Κονέκτικατ.Σε μια συνέντευξη προς τον Πόθικ Γκος, στον ιστότοπο Radical Notes, πολύ μικρό απόσπασμα της οποίας, όπως και των ερωτήσεων, παρουσιάζουμε, επιχειρεί να προσεγγίσει τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο.
