του Πέτρου Δημητρόπουλου
Πριν λίγες μέρες πήγα σε ένα κατάστημα νωρίς το πρωί να ψωνίσω. Φτάνοντας, σε έναν χώρο εξωτερικό (καπνιστήριο) κάθονταν 4-5 άτομα και φιλονικούσαν με κεντρικό θέμα την ασυλία.
Όταν άκουσα αυτήν τη λέξη το μυαλό μου πήγε, στη βουλευτική ασυλία, στην ασυλία ενός πρόσφυγα κ.λπ. Και τέντωσα τα αυτιά μου να ακούσω, με τον φόβο ότι λένε για τους πρόσφυγες.
Δεν κατάλαβα πολύ καλά διότι έλεγαν και κάτι ονόματα, (Ειρήνη, Κώστας κλπ).
Κοντοστάθηκα λίγο και διαπίστωσα πως ο καβγάς αυτών των νέων ανδρών ήταν η ασυλία κάποιου παίκτη ενός ριάλιτι.
Η συζήτηση είχε επιχειρήματα και ο καθένας με ύφος ειδικού ριαλιτικολόγου έδινε διάλεξη, γιατί αυτός κι όχι εκείνος, γιατί δεν συμφέρει την ομάδα, γιατί αυτή έχει «ωραίο εσωτερικό κόσμο» κλπ…
Σε μια χώρα που καθημερινά βουλιάζει όλο και πιο κάτω, που βιώνει μια κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτισμική, κρίση «κρίσης», κρίση αξιών, κρίση οραμάτων, κρίση προτύπων. κάποιοι τσακώνονται πρωινιάτικα για ένα παιχνίδι που ο μόνος κερδισμένος είναι ο καναλάρχης.
Σκέφτομαι πως η κοινωνία έχει ασυλοποιηθεί… Υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα και η φιλονικία ήταν για την ασυλία κάποιων παικτών… (ψώνιων) ενός ριάλιτι.
Ψάχνω λίγο τα στοιχεία για το συγκεκριμένο ριάλιτι και βλέπω πως έχει θεαματικότητες 1,5 με 2 εκατομμύρια τηλεθεατές… Το βλέπουν παρέες, οικογένειες και είναι πρώτο σε τηλεθέαση ανάμεσα σε πολλά άλλα. Παρακολουθούν και ταυτίζονται με την μια ή την άλλη ομάδα. Με τον χ παίκτη και μέσω αυτού ζουν μια εικονική πραγματικότητα.
Ένα φαινόμενο αποκαρδιωτικό και συνάμα άξιο προβληματισμού… Σε αυτούς τους ανθρώπους (όχι σε όλους) μπορεί εύκολα να περάσουν απόψεις συντηρητικές, κιμαδοποιήσης του μυαλού.
Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι άνεργοι, χωρίς καθόλου εισόδημα και αν τους πεις πως πρέπει να κάνουν κάτι γι’ αυτό ίσως στην καλύτερη να σου πουν «δεν μας παρατάς»… Αυτοί οι ίδιοι ταυτίζονται με τους «ήρωες» μιας στημένης κατάστασης μερικών ανεγκέφαλων κυνηγών της δημοσιότητας…
Πόσο σε ύπνωση είναι η κοινωνία, που δεν αντιδρά στο ορυμαγδό; Πόση ευθύνη έχουμε γι αυτό ατομικά; Πόση ευθύνη έχουν οι συλλογικότητες, τα κόμματα, ο πνευματικός κόσμος;
Πόσο η παιδεία μας είναι τέτοια που δεν στεκόμαστε απέναντι σε κάθε προϊόν υποκουλτούρας;
Είναι πιο εύκολο να βλέπεις τη ζωή από την «κλειδαρότρυπα», παρά να είσαι στην αρένα πρωταγωνιστής και να παλεύεις.
Πρέπει να κάνουμε κάτι να μην μας χρησιμοποιούν λες και είμαστε σε ένα μεγάλο άσυλο, αλλά να άρουμε την ασυλία σε αυτούς που μας έχουν φέρει σε αυτήν την κατάσταση. Η ανοχή είναι εξίσου συνενοχή και έχει το ίδιο ή και περισσότερο βάρος από τον οπαδό αυτής της αντίληψης…
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.presspublica.gr
