Ζούμε σε μια χώρα που η κυβέρνηση, η Αριστερά και η διανόηση θεωρεί πρόοδο να οικοδομεί σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με τους γειτονικούς λαούς ξεχνώντας, ή θέλοντας να λησμονηθεί, ότι αυτό υπαγορεύεται και επιβάλλεται από καθόλου φιλειρηνικές δυνάμεις και συμφέροντα.
Ζούμε ταυτόχρονα σε μια χώρα που η αγάπη για την ιστορία, την παράδοση και την ταυτότητα του λαού –όλα δηλαδή εκείνα που οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης έχουν στοχοποιήσει διεθνώς– θεωρούνται από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις εθνολαϊκισμός, σκοταδισμός και ακροδεξιά απειλή.
Παρουσιάζονται βέβαιοι ότι η «φιλία και η σταθερότητα» θα εμπεδωθούν παρά το γεγονός ότι η Συμφωνία των Πρεσπών αφήνει ανοικτούς όλους τους όρους (όνομα, γλώσσα, εθνικότητα) για μελλοντικές αμφισβητήσεις και παρά το γεγονός ότι οι δύο λαοί δεν συναινούν με τη συμφωνία που τους επιβλήθηκε. Επιλέγουν να οδηγήσουν σε ένα βαθύ διχασμό την ελληνική κοινωνία, τέτοια που να υπονομεύει την ίδια την συνοχή της χώρας σε εποχή μεγάλων γεωπολιτικών αναστατώσεων και κινδύνων, υποστηρίζοντας μια συμφωνία που ανοίγει διαύλους συνάντησης των «μικρών εθνικισμών» με τους σχεδιασμούς και τους ανταγωνισμούς των ΗΠΑ-Ρωσία στη Βαλκανική .
Ασφυκτικές πιέσεις από Ε.Ε,, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ
Η αμερικανοδουλεία στη χώρα συγκρίνεται με εκείνη της δεκαετίας του ‘50. Κυβερνητικά στελέχη ξεπερνούν κάθε όριο με τις δηλώσεις τους. Ο καθηγητής κ. Δουζίνας, έφθασε στο σημείο να δηλώνει ότι στην περίπτωση της ΠΓΔΜ συνέπεσαν οι επιλογές και στοχεύσεις της Ελλάδας με εκείνες του ΝΑΤΟ. Η Σ. Αναγνωστοπούλου ανακάλυψε «αντιιμπεριαλισμό» στη συμφωνία γιατί «όταν γίνεται μια συμφωνία, η οποία δημιουργεί ρωγμές σε αυτό που θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις, […] δημιουργείται μια νησίδα συνύπαρξης, φιλίας και συνανάπτυξης, αυτό είναι ρωγμή στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών προθέσεων». Ο μέχρι πρότινος «αντιμνημονιακός εταίρος» Π. Καμμένος μας διαβεβαίωσε ότι το Βερολίνο, όχι οι Αμερικάνοι, πίεζαν για επίσπευση της «λύσης».
Αν η Ελλάδα και η κυβέρνηση Τσίπρα δεν συναινούσε στο να δοθούν οι αναγκαίες παραχωρήσεις ώστε να καμφθούν οι αντιρρήσεις του πολιτικού προσωπικού της ΠΓΔΜ δεν θα ήταν δυνατή η συμφωνία και δεν θα άνοιγε ο δρόμος ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Οι αμφίπλευρες πιέσεις των Ε.Ε., ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ακριβώς αυτό επιχειρήσουν να διασφαλίσουν. Και πίσω από αυτή την επιλογή κρύβονται καθόλου ειρηνικά σχέδια
Παρουσιάζονται λοιπόν ως οφθαλμαπάτη οι ωμές παρεμβάσεις και ασφυκτικές πιέσεις στα Σκόπια για άμεση επίλυση των διαφορών. Οφθαλμαπάτη και οι παρεμβάσεις του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, οι παρεμβάσεις του ευρω-ιερατείου, οι συνεχείς επισκέψεις Αμερικάνων αξιωματούχων, οι απειλές του γ.γ. του ΝΑΤΟ, οι αναφορές του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στο Κογκρέσο, τον Αύγουστο του 2018, ότι «Η αμερικανική διπλωματία, στα Βαλκάνια, διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στην επίλυση της διαφωνίας Ελλάδας-Μακεδονίας για το ονοματολογικό». Οφθαλμαπάτη ο ειδικός ρόλος του Αμερικάνου πρέσβη στα Σκόπια που μεθόδευσε τις κινήσεις εξαγορών, πιέσεων, απειλών, απαλλαγής από τις κακουργηματικές κατηγορίες των βουλευτών της αντιπολίτευσης που τελικά υπερψήφισαν την συμφωνία μέσα σε ένα όργιο καταρράκωσης κάθε έννοιας δημοκρατίας και διεθνούς δικαίου.
Τώρα που στη γειτονική χώρα η δουλειά έκλεισε, προς το παρόν, οι πιέσεις στρέφονται προς την ελληνική πλευρά. Εδώ όμως οι «πρόθυμοι» είναι τόσο δεδομένοι που τόσο η Μέρκελ όσο και ο Νίμιτς μπορούν να δείχνουν πιο χαλαροί.
Αν η Ελλάδα δεν συναινούσε στο να δοθούν οι αναγκαίες παραχωρήσεις ώστε να καμφθούν οι αντιρρήσεις του πολιτικού προσωπικού της ΠΓΔΜ δεν θα ήταν δυνατή η συμφωνία και δεν θα άνοιγε ο δρόμος ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Οι αμφίπλευρες πιέσεις των Ε.Ε., ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ακριβώς αυτό επιχειρήσουν να διασφαλίσουν. Και πίσω από αυτή την επιλογή κρύβονται καθόλου ειρηνικά σχέδια.
Δέσμιοι μιας φιλοπόλεμης στρατηγικής
Είναι γνωστό, δημόσια ομολογημένο, το σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας από την Βαλτική, την Αν. Ευρώπη, τα Βαλκάνια ως την Μαύρη Θάλασσα με στόχο να απομονωθεί, να περιοριστεί η επιρροή της και να ανασχεθεί η επιστροφή της στην παγκόσμια σκηνή. Η Ελλάδα, με τη κυβέρνηση Τσίπρα να πρωτοστατεί, γίνεται μέρος αυτής της αντιπαράθεσης, παίζει ενεργό ρόλο σε μια επικίνδυνη σύγκρουση για την παγκόσμια ειρήνη από την μεριά των ΗΠΑ, της επιτιθέμενης, δηλαδή, δύναμης. Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελούσε σημαντικό βήμα αυτού του σχεδιασμού. Και η Ελλάδα κατέστη πρόθυμη δύναμη εξυπηρέτησής του Οι ΗΠΑ δεν κρύβουν τα λόγια τους. Σε πρόσφατη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αναφέρουν ως στόχο τους την «ενθάρρυνση της ενεργούς συμμετοχής της Ελλάδας στην ενίσχυση της περιφερειακής και παγκόσμιας ασφάλειας για την προστασία της αμερικανικής πατρίδας και των συμφερόντων της. Η Ελλάδα είναι δεσμευμένος εταίρος στην προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ εντός και εκτός της Ελλάδας».
Αυτή η επιλογή οδηγεί αναπόφευκτα μια ρήξη στις σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία. Ρήξη που γίνεται πιο κρίσιμη καθώς χάνεται μια δύναμη που μέχρι τώρα έπαιζε ρόλο στην αποτροπή της διχοτόμησης της Κύπρου και κρατούσε αποστάσεις από τις τουρκικές βλέψεις σε Αιγαίο και Θράκη. Θέσεις που δεν κρατούν οι ΗΠΑ καθώς διαρκώς υποστηρίζουν λύσεις του Κυπριακού ανάλογες του σχεδίου Ανάν ενώ για Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο αναγνωρίζουν σιωπηρά ή απροκάλυπτα τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας.
Η προθυμία της κυβέρνησης Τσίπρα αναγνωρίζεται από τις ΗΠΑ ως «χρυσή ευκαιρία» για το κλείσιμο των ελληνοτουρκικών διαφορών σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο αλλά και παροχής εξυπηρετήσεων στον Ερντογάν προκειμένου να συγκρατηθεί στην δυτική συμμαχία.
Έτσι η Ελλάδα με τη Συμφωνία των Πρεσπών, πέραν της συμμετοχής στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των ΗΠΑ, δημιουργεί δυσμενέστερους όρους στο σύνολο των ελληνοτουρκικών διαφορών. Το γεγονός και μόνο ότι η Τουρκία έχει αναπτύξει ειδικές σχέσεις με την ΠΓΔΜ, την Αλβανία, το Μαυροβούνιο έχει ως αποτέλεσμα έναν δυσμενή συσχετισμό μέσα στο ΝΑΤΟ με ότι αυτό μπορεί να σημάνει για το μέλλον της σταθερότητας και της ειρήνης για την Ελλάδα αλλά και για την Βαλκανική.
Δυστυχώς οι δυσκολίες μόλις τώρα ξεκινούν…
Με τη στήριξη των πρεσβειών
Δεν είναι επιτυχία του Αλ. Τσίπρα η αναδιάταξη της κεντροαριστεράς και η ουσιαστική διάλυση των μικρότερων κομμάτων. Δεν είναι επιτυχία του η αλίευση προθύμων, την στιγμή που όλα δείχνουν την αποδρομή του από το Μαξίμου. Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι σίγουρος ότι δεν απειλείται από το επίσημο πολιτικό σύστημα. Τα πολιτικά κόμματα, αν ήθελαν, θα μπορούσαν νε έχουν μπλοκάρει πολλές από τις πρωτοβουλίες του, κυρίως μάλιστα όσες αφορούν την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Η δύναμη του Αλ. Τσίπρα έγκειται στην προθυμία του να ενστερνιστεί τα κελεύσματα Ουάσιγκτον και Βερολίνου. Στα οικονομικά και κοινωνικά θέματα αναδείχθηκε ο πιο αποτελεσματικός μαθητής των Βρυξελλών και της ευρωκρατίας, πρόθυμος να υποθηκεύσει τη χώρα για τα επόμενα 60 χρόνια και να παραδώσει στους «θεσμούς» τα κλειδιά κάθε έννοια πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας της χώρας. Και όλα αυτά με το πρόσχημα της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια. Στα γεωπολιτικά συντάσσεται με τα φιλοπόλεμα σχέδια των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, προχωρά στη Συμφωνία των Πρεσπών και ανοίγει το δρόμο του ΝΑΤΟ για την ΠΓΔΜ και για την ακόμα μεγαλύτερη περικύκλωση και αποδυνάμωση της Ρωσίας. Και αυτά με το πρόσχημα του «διεθνισμού» και της εμπέδωσης της «φιλίας και της συνεργασίας» των λαών. Τόσο εύκολα, τόσα απλά….
Και Ουάσιγκτον και Βερολίνο «ανταποδίδουν» την προθυμία με φιλικά κτυπήματα στην πλάτη και με νέες πιέσεις για διευθετήσεις και μοιρασιά σε Αιγαίο και Κύπρο σύμφωνα με τα συμφέροντα τους.
Ακόμα και οι «τακτικές» επιτυχίες του Έλληνα πρωθυπουργού στηρίζονται στις δραστηριότητες και τις πρωτοβουλίες των πρεσβειών των συμμάχων του.
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας το καλοκαίρι, ο Αμερικάνος πρέσβης φρόντισε να συναντηθεί με τους περισσότερους πολιτικούς παράγοντες με αντικείμενο να διευκρινισθεί η αμερικάνικη θέση για γρήγορη επίλυση. Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Β. Λεβέντης, μάλιστα, από το βήμα της Βουλής κατήγγειλε τη φορτική πίεση που του ασκήθηκε ώστε να ψηφίσει θετικά για τις Πρέσπες τόσο από τον Πάιατ όσο και από τον πρεσβευτή της Γερμανίας
Το ταξίδι Μέρκελ, η στήριξή της στην πολιτική Τσίπρα, οι πιέσεις προς τη Ν.Δ. είναι ενδεικτικές. Όπως άλλωστε και η επίσκεψη Μοσκοβισί για τα οικονομικά.
Το βέβαιο είναι ότι ποτέ άλλοτε, στα μεταπολιτευτικά χρόνια, δεν υπήρξε τόσο ωμή παρέμβαση των δυτικών κυβερνήσεων και των πρεσβειών τους στην εσωτερική ζωή της χώρας.
Ο Αμερικάνος πρέσβης έχει κάνει δεύτερο σπίτι του το υπ. Άμυνας. Οι επαφές του δεν αφορούσαν μόνο επισκέψεις στον Π. Καμμένο. Ήταν σε θέση να συναντιέται με την στρατιωτική ηγεσία χωρίς την παρουσία του υπουργού. Και πρόσφατα, λίγες μέρες μετά την υπουργοποίηση του πρώην αρχηγού ΓΕΕΘΑ Ε. Αποστολάκη, πρόλαβε να κάνει ανασκόπηση των όσων συμφωνήθηκαν στις συζητήσεις περί στρατηγικού διαλόγου των δύο χωρών που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ.
Οι παρεμβάσεις του Τζ. Πάιτ δεν εξαντλούνται μόνο στο κυβερνητικό επίπεδο. Τα Νέα αποκάλυψαν συνάντηση του με τον επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρο Θεοδωράκη την ίδια στιγμή που ο Π. Καμμένος ανακοίνωνε την διάλυση του κυβερνητικού σχηματισμού. Ποιος αμφιβάλλει ότι όσα ακολούθησαν, από τη θετική στάση του Στ. Θεοδωράκη στη συμφωνία μέχρι τη διάλυση του Ποταμιού είχαν συζητηθεί στην πρεσβευτική κατοικία;
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας το καλοκαίρι, ο Αμερικάνος πρέσβης φρόντισε να συναντηθεί με τους περισσότερους πολιτικούς παράγοντες με αντικείμενο να διευκρινισθεί η αμερικάνικη θέση για γρήγορη επίλυση. Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Β. Λεβέντης, μάλιστα, από το βήμα της Βουλής κατήγγειλε τη φορτική πίεση που του ασκήθηκε ώστε να ψηφίσει θετικά για τις Πρέσπες τόσο από τον Πάιατ όσο και από τον πρεσβευτή της Γερμανίας.
Οι ίδιες πληροφορίες κάνουν λόγο ότι οι επαφές του Τζ. Πάιατ αφορούσαν και τον υπουργό Οικονομικών Ευκ. Τσακαλώτο, όσο και τον αντιπρόεδρο της Ν.Δ. Αδ. Γεωργιάδη.
Και αν αυτά συμβαίνουν στις επίσημες επαφές των πρεσβειών με κυβερνητικά στελέχη και τους αρχηγούς των κομμάτων της σημερινής βουλής τι να υποθέσει κανείς ότι συμβαίνει στο παρασκήνιο με βουλευτές κι παράγοντες των ΜΜΕ και του επιχειρηματικού κόσμου;
