Το κίνημα Δεν Πληρώνω απέκτησε δυναμική στην Ελλάδα της εποχής του μνημονίου. Ξεκίνησε από την άρνηση πληρωμής στα διόδια και εξαπλώθηκε στα εισιτήρια των ΜΜΜ σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Υπάρχουν και άλλοι τομείς όπου εμφανίζεται το φαινόμενο πολίτες να μην πληρώσουν όπως π.χ. οι λογαριασμοί της ΔΕΗ.
Το κίνημα Δεν Πληρώνω είναι μορφή αντίστασης ή παροδικό φαινόμενο κάποιων τζαμπατζήδων και κάποιων άλλων επηρεαζόμενων από αυτούς; Κατά τη γνώμη μου η άρνηση πληρωμής δεν είναι πράξη κάποιων που αδιαφορούν για το κοινωνικό σύνολο, ούτε επαναστατική πράξη. Είναι λύση γι’ αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν και διέξοδος για άλλους που τους πνίγει το άδικο. Η πρώτη κατηγορία εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς ακόμα κι αν αφορά ένα εισιτήριο αξίας 0,80 €. Ακόμα κι αν η «δημοκρατική» κυβέρνηση που άλλα υποσχέθηκε προεκλογικά και άλλα εφαρμόζει μετεκλογικά, πάντα με τη συνοδεία των μηχανισμών καταστολής και ποινικοποίησης, τρομοκρατεί το φαινόμενο της άρνησης πληρωμής θα εξαπλώνεται. Υπάρχουν δημοσιεύματα στον ξένο και ελληνικό τύπο που θεωρούν την εξάπλωση του Δεν Πληρώνω ως υπ’ αριθμό ένα κίνδυνο.
Υπάρχει φόβος στα επιτελεία της τρόικας και των ντόπιων υπαλλήλων τους ότι η κατάσταση θα πάρει, και θα πάρει, ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Τον τελευταίο χρόνο το κίνημα κατά των διοδίων, οι επιβάτες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, οι περήφανοι κάτοικοι της Κερατέας και μικροί αλλά σημαντικοί αγώνες σε επιμέρους εργασιακούς χώρους σπάσανε μια βουβαμάρα στην καθημερινότητα. Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες γενικές απεργίες ήταν οι μικρές καθημερινές μάχες αυτές που δώσανε έναν αγωνιστικό τόνο και όρισαν αντιπολιτευτική ατζέντα. Ο καθωσπρεπισμός και ο συμβιβασμός που επικρατεί εντός του κοινοβουλίου δεν μονοπώλησε στα «αντικειμενικά» και «έγκυρα» ΜΜΕ γιατί αυτοί οι αγώνες δώσανε έναν άλλο τόνο, δείξανε έναν άλλο δρόμο.
Υπάρχουν δύο σημαντικά και δύσκολα ερωτήματα. Το πρώτο είναι αν το να μην πληρώνουμε είναι λύση. Το δεύτερο είναι το ποια μπορεί να είναι η διέξοδος ώστε να υπάρξει μια αντιστροφή της κατάστασης και να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αυτά τα δύο ερωτήματα μπορεί να φαίνεται ότι δεν έχουν άμεση σχέση. Η συνάντηση των ανέργων, των κινημάτων Δεν Πληρώνω, της Κερατέας, των συνταξιούχων, της νεολαίας χωρίς αύριο, των εργαζομένων που τους κόβουν τους μισθούς τους, των καταστηματαρχών που βλέπουν τα μαγαζιά τους να οδεύουν προς λουκέτο, των αγροτών και όλων αυτών που καθημερινά γίνονται ρεζίλι στα ΜΜΕ ως υπεύθυνοι για αμαρτίες άλλων, μπορεί να δώσει μια πρώτη απάντηση. Μια συνάντηση σε ένα πολύμορφο μέτωπο που θα διώξει καταρχήν την κυβέρνηση και το Μνημόνιο και θα θέσει τη βάση για μια διαφορετική πορεία της χώρας. Μια Αριστερά που θα αυτοκαταργήσει τον αδιέξοδο τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέχρι σήμερα και από το κάδρο της απαξίωσης θα θέσει τον εαυτό της στο κάδρο της διεξόδου, έχει να προσφέρει από τη θέση που της αναλογεί πολλά στη χώρα.
Υπάρχει φόβος στα επιτελεία της τρόικας και των ντόπιων υπαλλήλων τους ότι η κατάσταση θα πάρει, και θα πάρει, ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Τον τελευταίο χρόνο το κίνημα κατά των διοδίων, οι επιβάτες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, οι περήφανοι κάτοικοι της Κερατέας και μικροί αλλά σημαντικοί αγώνες σε επιμέρους εργασιακούς χώρους σπάσανε μια βουβαμάρα στην καθημερινότητα. Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες γενικές απεργίες ήταν οι μικρές καθημερινές μάχες αυτές που δώσανε έναν αγωνιστικό τόνο και όρισαν αντιπολιτευτική ατζέντα. Ο καθωσπρεπισμός και ο συμβιβασμός που επικρατεί εντός του κοινοβουλίου δεν μονοπώλησε στα «αντικειμενικά» και «έγκυρα» ΜΜΕ γιατί αυτοί οι αγώνες δώσανε έναν άλλο τόνο, δείξανε έναν άλλο δρόμο.
Υπάρχουν δύο σημαντικά και δύσκολα ερωτήματα. Το πρώτο είναι αν το να μην πληρώνουμε είναι λύση. Το δεύτερο είναι το ποια μπορεί να είναι η διέξοδος ώστε να υπάρξει μια αντιστροφή της κατάστασης και να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αυτά τα δύο ερωτήματα μπορεί να φαίνεται ότι δεν έχουν άμεση σχέση. Η συνάντηση των ανέργων, των κινημάτων Δεν Πληρώνω, της Κερατέας, των συνταξιούχων, της νεολαίας χωρίς αύριο, των εργαζομένων που τους κόβουν τους μισθούς τους, των καταστηματαρχών που βλέπουν τα μαγαζιά τους να οδεύουν προς λουκέτο, των αγροτών και όλων αυτών που καθημερινά γίνονται ρεζίλι στα ΜΜΕ ως υπεύθυνοι για αμαρτίες άλλων, μπορεί να δώσει μια πρώτη απάντηση. Μια συνάντηση σε ένα πολύμορφο μέτωπο που θα διώξει καταρχήν την κυβέρνηση και το Μνημόνιο και θα θέσει τη βάση για μια διαφορετική πορεία της χώρας. Μια Αριστερά που θα αυτοκαταργήσει τον αδιέξοδο τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέχρι σήμερα και από το κάδρο της απαξίωσης θα θέσει τον εαυτό της στο κάδρο της διεξόδου, έχει να προσφέρει από τη θέση που της αναλογεί πολλά στη χώρα.
Αποστόλης Χαραλαμπίδης
Σχόλια
