Η Τυνησία ακόμα ένα κλασικό παράδειγμα υποθήκευσης χωρών και λαών. Του Σαλέμ Μπεν Γιαχία
Το χρέος αποτέλεσε, κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, την κύρια πύλη εισόδου της αποικιοκρατίας. Κατά την περίοδο της ανόδου του χρηματιστικού καπιταλισμού στην εξουσία, πολλές φτωχές χώρες χρεοκόπησαν. Οι δανειστές της Αιγύπτου, του Μεξικού, της Ελλάδας, της Τυνησίας και άλλων χωρών εγκαθίδρυσαν, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, οικονομικές επιτροπές ελέγχου των δημοσιονομικών και των προϋπολογισμών των χωρών αυτών.
Οι δανειστές είχαν ένα μόνο στόχο: την εξασφάλιση της αποπληρωμής των χρεών. Αυτός ο στόχος πραγματοποιήθηκε, καθώς οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών βρίσκονταν υπό τον πολιτικό έλεγχο των ευρωπαϊκών δυνάμεων.
150 χρόνια μετά, το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται, με τα ίδια βάσανα για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις. Όπως χτες, έτσι και σήμερα η μεταπρατική αστική τάξη, η οποία πάντα συνέδεε τα συμφέροντά της και το μέλλον της με αυτά των ιμπεριαλιστικών κέντρων, παραβιάζει την κυριαρχία των χωρών μας και επιτρέπει στις ξένες δυνάμεις να αποφασίζουν ακόμη και πόσα κονδύλια θα διατεθούν για την παιδεία, την υγεία, τη γεωργία, τις υποδομές των πόλεων, τον πολιτισμό κ.λπ.
Αυτή η εξαρτώμενη αστική τάξη εφαρμόζει πιστά τις συστάσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα. Καταστρέφει τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και υγείας για τα οποία οι εργαζόμενοι πάλευαν επί χρόνια, ενώ διαλύει τις βιομηχανίες μας και τη γεωργία μας.
Το χρέος συνέβαλε, σε πολλές χώρες, για να πλουτίσουν οι μεσάζοντες εκπρόσωποι τραπεζών και πολυεθνικών. Σε πολλές περιπτώσεις το χρέος αυτό είναι επαχθές, γιατί ποτέ δεν φτάνει στα κρατικά ταμεία μας αλλά στους καταθετικούς λογαριασμούς δικτατόρων και άλλων ηγετών διεφθαρμένων καθεστώτων.
Για κάθε δολάριο ή ευρώ που δανείζονται οι χώρες μας, επιστρέφουν 2,5 ή 3. Κάποιες χώρες, όπως η Τυνησία, έχουν μάλιστα μπει σε έναν φαύλο κύκλο: δανείζονται χρήμα για να πληρώνουν τα δάνειά τους! Το σύνολο του τυνησιακού χρέους είναι τώρα 14,5 δισεκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων 10 δισεκατομμύρια είναι οι τόκοι!
Στην Τυνησία, οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές τάξεις καταβάλλουν βαριά φορολογία. Μάλιστα το 70% των εσόδων από φόρους παρακρατείται στην πηγή. Την ίδια στιγμή αυτό το άδικο φορολογικό σύστημα, με τη μέθοδο φορολόγησης «κατ’ αποκοπήν», επιτρέπει σε 400.000 ελεύθερους επαγγελματίες, μεγαλεμπόρους, μεγαλοκτηματίες, ακόμα και βιομήχανους, να πληρώνουν στην εφορία αστεία ποσά: 40 ευρώ ετησίως κατά μέσο όρο!
Αν προστεθεί σε αυτό η διαφθορά και οι αδικαιολόγητες κρατικές δαπάνες (στρατιές αυτοκινήτων αξιωματούχων, ενοίκια κτιρίων κ.λπ.), βρίσκουμε κράτη να υποχρεώνονται να δανείζονται χρήμα από το εξωτερικό για να διευθετούν το ζήτημα του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η Τυνησία, της οποίας η πιστοληπτική ικανότητα υποβαθμίστηκε στην κατάταξη της Standard & Poors κατά τρεις βαθμίδες, υποχρεώθηκε να υπογράψει στις 6 Ιούνη 2012 συμφωνία με τον αμερικανό υπουργό Οικονομικών για την εγγύηση των μελλοντικών τυνησιακών δανείων από τις ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο έχει ένα τίμημα: την πολιτική εξάρτηση.
Ο αγώνας ενάντια στη χρέωση των χωρών μας δεν είναι αυτοσκοπός. Εντάσσεται στο πλαίσιο της πάλης για την πραγματική Ανεξαρτησία των χωρών μας και της πάλης για τη Δημοκρατία. Τα κομπραδόρικα καθεστώτα πρέπει να κατανοήσουν πως δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν όπως έκαναν τα περασμένα 50 χρόνια. Ταυτόχρονα, η συνειδητοποίηση των εργαζομένων δεν πέφτει εξ ουρανού: περνά επίσης από αυτού του είδους τους αγώνες.
Οι δανειστές είχαν ένα μόνο στόχο: την εξασφάλιση της αποπληρωμής των χρεών. Αυτός ο στόχος πραγματοποιήθηκε, καθώς οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών βρίσκονταν υπό τον πολιτικό έλεγχο των ευρωπαϊκών δυνάμεων.
150 χρόνια μετά, το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται, με τα ίδια βάσανα για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις. Όπως χτες, έτσι και σήμερα η μεταπρατική αστική τάξη, η οποία πάντα συνέδεε τα συμφέροντά της και το μέλλον της με αυτά των ιμπεριαλιστικών κέντρων, παραβιάζει την κυριαρχία των χωρών μας και επιτρέπει στις ξένες δυνάμεις να αποφασίζουν ακόμη και πόσα κονδύλια θα διατεθούν για την παιδεία, την υγεία, τη γεωργία, τις υποδομές των πόλεων, τον πολιτισμό κ.λπ.
Αυτή η εξαρτώμενη αστική τάξη εφαρμόζει πιστά τις συστάσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα. Καταστρέφει τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και υγείας για τα οποία οι εργαζόμενοι πάλευαν επί χρόνια, ενώ διαλύει τις βιομηχανίες μας και τη γεωργία μας.
Το χρέος συνέβαλε, σε πολλές χώρες, για να πλουτίσουν οι μεσάζοντες εκπρόσωποι τραπεζών και πολυεθνικών. Σε πολλές περιπτώσεις το χρέος αυτό είναι επαχθές, γιατί ποτέ δεν φτάνει στα κρατικά ταμεία μας αλλά στους καταθετικούς λογαριασμούς δικτατόρων και άλλων ηγετών διεφθαρμένων καθεστώτων.
Για κάθε δολάριο ή ευρώ που δανείζονται οι χώρες μας, επιστρέφουν 2,5 ή 3. Κάποιες χώρες, όπως η Τυνησία, έχουν μάλιστα μπει σε έναν φαύλο κύκλο: δανείζονται χρήμα για να πληρώνουν τα δάνειά τους! Το σύνολο του τυνησιακού χρέους είναι τώρα 14,5 δισεκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων 10 δισεκατομμύρια είναι οι τόκοι!
Στην Τυνησία, οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές τάξεις καταβάλλουν βαριά φορολογία. Μάλιστα το 70% των εσόδων από φόρους παρακρατείται στην πηγή. Την ίδια στιγμή αυτό το άδικο φορολογικό σύστημα, με τη μέθοδο φορολόγησης «κατ’ αποκοπήν», επιτρέπει σε 400.000 ελεύθερους επαγγελματίες, μεγαλεμπόρους, μεγαλοκτηματίες, ακόμα και βιομήχανους, να πληρώνουν στην εφορία αστεία ποσά: 40 ευρώ ετησίως κατά μέσο όρο!
Αν προστεθεί σε αυτό η διαφθορά και οι αδικαιολόγητες κρατικές δαπάνες (στρατιές αυτοκινήτων αξιωματούχων, ενοίκια κτιρίων κ.λπ.), βρίσκουμε κράτη να υποχρεώνονται να δανείζονται χρήμα από το εξωτερικό για να διευθετούν το ζήτημα του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η Τυνησία, της οποίας η πιστοληπτική ικανότητα υποβαθμίστηκε στην κατάταξη της Standard & Poors κατά τρεις βαθμίδες, υποχρεώθηκε να υπογράψει στις 6 Ιούνη 2012 συμφωνία με τον αμερικανό υπουργό Οικονομικών για την εγγύηση των μελλοντικών τυνησιακών δανείων από τις ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο έχει ένα τίμημα: την πολιτική εξάρτηση.
Ο αγώνας ενάντια στη χρέωση των χωρών μας δεν είναι αυτοσκοπός. Εντάσσεται στο πλαίσιο της πάλης για την πραγματική Ανεξαρτησία των χωρών μας και της πάλης για τη Δημοκρατία. Τα κομπραδόρικα καθεστώτα πρέπει να κατανοήσουν πως δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν όπως έκαναν τα περασμένα 50 χρόνια. Ταυτόχρονα, η συνειδητοποίηση των εργαζομένων δεν πέφτει εξ ουρανού: περνά επίσης από αυτού του είδους τους αγώνες.
* Ο Σαλέμ Μπεν Γιαχία είναι οικονομολόγος και ιστορικό στέλεχος του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος της Τυνησίας, με σημαντική δράση την περίοδο της δικτατορίας του Μπεν Άλι. Μετά την εξέγερση του τυνησιακού λαού, στην οποία πήρε ενεργά μέρος, ανέλαβε αρχισυντάκτης της αριστερής εφημερίδας «Φωνή του Λαού». Θα εκπροσωπήσει το Κ.Κ. Εργατών Τυνησίας στο 5ο Φεστιβάλ Resistance στην Αθήνα.
Σχόλια
