Πού ποντάρει η δεξιά κόντρα σε πιέσεις και εκβιασμούς.
Δήλωσε, ξεκάθαρα, ο αρχηγός της Ν.Δ. ότι δεν θα υποκύψει στον εκβιασμό του 180 για την επικύρωση του νέου Μνημονίου το φθινόπωρο, παρά μόνο αν υπάρξει «ανάκαμψη της οικονομίας και αλλαγή πολιτικής». Ανοίγει έτσι ξανά η πόρτα της κόλασης για την πολιτική σταθερότητα, πριν καν καταλαγιάσει η «ευφορία» από την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Το διευθυντήριο των Βρυξελλών, αλλά και σύσσωμο το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια της Δεξιάς εντείνουν τις -άνευ προηγουμένου- επιθέσεις εναντίον του αρχηγού της Ν.Δ. Οι πιέσεις γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές, σε ευθεία αναλογία πάντα με την απειλή και τους κλυδωνισμούς που αισθάνεται το σύστημα τρόικα – εκτελεστική κυβέρνηση Παπανδρέου.
Με την εμμονή του να εναντιώνεται στο Μνημόνιο, ο Σαμαράς καρπώνεται το πλεονέκτημα της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας, απέναντι στην ντροπιαστική, για τη χώρα, εθελοδουλία του Παπανδρέου και το κουρέλιασμα της εθνικής κυριαρχίας που βιώνει ο λαός.
Εδώ πρέπει να αναγνωριστούν οι μετατοπίσεις αυτής της στρατηγικής. Από την επομένη των περιφερειακών εκλογών, σε απάντηση της μηχανής της συναίνεσης που ενεργοποίησε ο πρωθυπουργός και στη συνέχεια όλο και εντονότερα η τρόικα, η Ν.Δ. ανάγει την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου σε Λυδία Λίθο της πολιτικής της. Τα Μνημόνια Ιρλανδίας και Πορτογαλίας τής προσφέρουν ένα χειροπιαστό υπόδειγμα του ρεαλιστικού της εναλλακτικής της πρότασης. Δύο σημεία: ανταποκρίνεται αυτή η γραμμή στη λαϊκή απαίτηση για απαλλαγή από τα θανάσιμα δεσμά του Μνημονίου; Δεν συνιστά αυτή η διαρκής προβολής των παραδειγμάτων Πορτογαλίας και Ιρλανδίας, δήλωση έμπρακτης συμμόρφωσης του Σαμαρά στα δόγματα της χρηματοπιστωτικής μαφίας που απομυζά τους λαούς της Ευρώπης; Πολύ περισσότερο που έχει απόλυτα συμφωνήσει με το επαίσχυντο και απεχθές Σύμφωνο για το ευρώ. Ο σκληρός πυρήνας (ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τσεκούρι στο Δημόσιο και το κοινωνικό κράτος) υιοθετείται και οι βουλευτές της Ν.Δ. υπερψηφίζουν τα σχετικά άρθρα του εφαρμοστικού νόμου.
Η επιμονή, παρόλα αυτά, στο «Όχι στο Μνημόνιο», είναι που δίνει τον τόνο σε αντιπαραβολή με την κυβέρνηση που παραδίδει τη χώρα στην εξοντωτική αφαίμαξη που επιβάλλει η τρόικα. Αυτό προσλαμβάνει η κοινωνία και έτσι αντικειμενικά ευνοείται και προωθείται η έκφραση της λαϊκής διαμαρτυρίας και αντίστασης. Είναι χαρακτηριστική η σύγκρουση της ΔΑΚΕ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την αφίσα: «Δεν πουλάμε, όχι στους κατακτητές, τους κερδοσκόπους, τους τοκογλύφους, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»!
Συμπεράσματα έως εδώ: Οι ξένοι διατάζουν συναίνεση. Δεν επιτρέπεται άλλη εναλλακτική από την άγρια λεηλασία της χώρας. Η εναντίωση στο Μνημόνιο εξασφαλίζει στη Ν.Δ. την επικοινωνία με τη διογκούμενη λαϊκή οργή, και στον αρχηγό της ένα προφίλ αντίστασης και αξιοπιστίας, σε αντιδιαστολή με τον εξευτελισμό Παπανδρέου. Αυτή η γραμμή επιτρέπει διεργασίες, κυρίως στα λαϊκά στρώματα της βάσης της Δεξιάς, που πλήττουν βασικές αρχές του ευρω-νεοφιλελευθερισμού. Αυτό εκδηλώνεται σε συνδικαλιστικό επίπεδο, εκφράζεται στο ριζοσπαστισμό στις πλατείες. Ανοιχτά ερωτήματα: από ποιες θέσεις η ηγεσία της Ν.Δ. θα πλασαριστεί στις ανατροπές που θα κλονίσουν το πολιτικό καθεστώς; Και πώς θα κουκουλώσει και θα καναλιζάρει, στο άμεσο μέλλον, την ενεργοποίηση, την αμφισβήτηση και την αναζήτηση που δυναμώνει μέσα στην κοινωνία και διαπερνά και τη δική της επιρροή;
