Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Με τις επιπτώσεις από την κυριαρχία του καπιταλισμού μέσα στους αιώνες, είχαν ασχοληθεί πολλά φωτεινά μυαλά. Τόνοι μελάνης χύθηκαν σε αναλύσεις του φαινομένου και πολλές απόψεις διατυπώθηκαν για το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι τα δικαιώματά τους, που τα έβλεπαν σε συνεχή συρρίκνωση. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ εγκαίρως έθεσε το διαχρονικό δίλημμα: «Σοσιαλισμός, ή βαρβαρότητα;» Ο χρόνος έδειξε ότι υπερίσχυσε –κυρίως στις μέρες μας– το δεύτερο.
Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ εκφράζεται μέσα από οικονομικά μέτρα, τα οποία χτυπούν ανελέητα τους αδύναμους. Το σημερινό πρόβλημα δεν έχει γίνει κατανοητό από τις μάζες. Διότι ο καπιταλισμός (έχει και τη μορφή «εκσυγχρονισμένου» φασισμού) διαφοροποίησε την επιθετική του τακτική, δυστυχώς με επιτυχία. Οι δυνάμεις που τον εκφράζουν σχεδίασαν την ενιαία «στρατηγική» με πολιτικά, οικονομικά και… ιατρικά όπλα. Και για την επιτυχία του σχεδίου φρόντισαν εγκαίρως να ισοπεδώσουν τις δυνάμεις εκείνες της Αντιστάσεως που θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν εμπόδιο στη γενική επίθεση. Συγχρόνως –για πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία– έδωσαν γοητευτικές μάσκες «σοσιαλδημοκρατίας», «εκσυγχρονιστικής Αριστεράς» ή «ριζοσπαστικής» σε οργανέτα τους, ώστε να ξεγελαστούν οι πολίτες και να απογοητευτούν. Να πιστέψουν δηλαδή ότι οι δυνάμεις που έβλεπαν μέσα στους αιώνες να πολεμούν και να αντιστέκονται στη δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου δεν υπάρχουν πια.
Γι’ αυτό, δεν είναι τυχαίο ότι στην περίοδο που διανύουμε, ουσιαστικά ακούγεται μόνο μία φωνή (από διάφορα στόματα), η οποία δίνει εντολές με άξονα το συμφέρον της «ευρωπαϊκής πολιτικής», και των οικονομικών απαιτήσεων που χαράζουν οι ξένες τράπεζες. Πρόκειται για το Δ΄ Ράιχ, το οποίο δεν αποτελεί πια εφιαλτική φαντασίωση, αλλά στυγνή πραγματικότητα. Ξεκίνησε με την ΕΟΚ. Πολύ νωρίς έγινε αντιληπτό ότι αυτό το σχήμα μεταβαλλόταν με ταχείς ρυθμούς σε ζώνη γερμανικής επιρροής. Ολοφάνερο όμως έγινε με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν ήταν τυχαίο ότι από τον καιρό ακόμα που πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Κλίντον, η υπερατλαντική υπερδύναμις έστρεφε τις πιέσεις της, όχι για ένταξη χωρών στο ΝΑΤΟ, αλλά στην ΕΟΚ, και αργότερα απροκάλυπτα στήριζε τη συνοχή της γερμανοευρωπαϊκής Ένωσης. Από τον Μάρτη του 1994, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Γουώρεν Κρίστοφερ, ζητούσε τη μετατροπή των Σκοπίων σε «Μακεδονία» και το έφερε εις πέρας με τον Τσίπρα στις Πρέσπες. Αυτό επισημαίνουμε σαν παρένθεση.
Ο κορωνοϊός είναι το «εργαλείο» με το οποίο οι «αρμόδιοι» θα το απλώνουν ή θα το μαζεύουν, ανάλογα με τις «κοινωνικές καταστάσεις» και τον βαθμό υπακοής των μαζών, στις «άνωθεν εντολές»
Το Δ΄ Ράιχ, όμως, ήθελε να θέσει σε νέες βάσεις την παγκόσμια οικονομία χωρίς αντιδράσεις. Πρώτη επεσήμανε αυτή την «στρατηγική» η γαλλική εφημερίδα Μοντ, που στις 12 Οκτωβρίου του 1992, παρατηρούσε ότι: «Ενώ η οικονομική κρίση επιδεινώνεται και οι κοινωνικές συνέπειες γίνονται όλο και πιο δραματικές, οι ευρωπαϊκοί λαοί φαίνονται άμορφοι. Παντού οι επιχειρήσεις αναθεωρούν προς τα πάνω τα πλάνα των απολύσεων, ενώ οι κυβερνήσεις αναθεωρούν προς τα κάτω την κοινωνική προστασία. Οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί, αντιδρούν τελικά με πολλή σύνεση…». Δεν αντιδρούσαν με «σύνεση» οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί. Απλά, δεν κατάλαβαν τι γινόταν. Κι όταν ήλθε η δικτατορία του ευρώ, με την οποία καταργήθηκε ακόμα και η εθνική ανεξαρτησία των κρατών, τότε δικαιώθηκε ο καθηγητής Μπράνκο Μιλάνοβιτς που επεσήμανε ότι «ο καπιταλισμός απέμεινε μόνος του, επειδή δεν υπάρχουν άλλοι ανταγωνιστές…». Αλλά, η ολοκληρωτική πολιτική του ευρώ, δεν αρκούσε επειδή οι «άρχοντες» των ξένων τραπεζών, φοβόντουσαν εξεγέρσεις. Αυτό έγινε φανερό τον Ιούνιο του 2001 με τα αιματηρά επεισόδια στο Γκέτεμποργκ. Σουηδοί αστυνομικοί συγκρούονταν στους δρόμους με διαδηλωτές που είχαν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει το ευρώ. Εκείνη η πορεία κατά της παγκοσμιοποίησης, που βάφτηκε με αίμα, σίγουρα θα αποτελέσει ξεχωριστό κεφάλαιο για τους ιστορικούς του μέλλοντος.
ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ευρωπαίοι ηγέτες, «εξαρτήματα» όλοι ενός νέου ολοκληρωτισμού «φιλελεύθερης μορφής», συνειδητοποίησαν ότι υπήρχε ένα ογκούμενο κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας στους κόλπους της γερμανοευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός άλλωστε που εκφράστηκε και με την αρνητική ψήφο των Ιρλανδών στη Συνθήκη της Νίκαιας. Στην ομιλία της στη Σύνοδο Κορυφής, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νικόλ Φοντέν, προειδοποίησε τη γερμανοευρωπαϊκή Ένωση, ότι θα βρει μπροστά της και άλλες εκδηλώσεις λαϊκής δυσαρέσκειας, εξ αιτίας της ανεπαρκούς προετοιμασίας και «ενημέρωσης» του κοινού, για τις συνέπειες από την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος. Εννοούσε δηλαδή, ότι δεν είχε γίνει η κατάλληλη προπαγάνδα για να παραπλανήσουν τους πολίτες. Η Ελλάδα με τα μνημόνια και τους υπηρέτες του «ευρωπαϊκού οικονομικού ιδεώδους» μπήκε στη σφαίρα της φτωχοποίησης. Κι ο τότε υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας Ότο Σίλλι εισηγήθηκε «σκληρή πολιτική» κατά εκείνων που αντιδρούν στις γερμανικές τράπεζες. Η Κομισιόν από νωρίς ανησυχούσε για τις αντιδράσεις που θα ξεσπούσαν από τα εκατομμύρια των ανέργων. Πολιτικά και ιδεολογικά η Ευρώπη έγινε «κρανίου τόπος». Έπρεπε να κατασκευαστεί ένα «παγκόσμιο φαινόμενο» που θα μείωνε τον πληθυσμό της Γης, θα επανέφερε εργασιακό Μεσαίωνα με κατάργηση εργατικών κεκτημένων, εξάλειψη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου, φόβο στις μάζες, και «μοντέρνα φυλάκιση» στα σπίτια των ανθρώπων, για το… «καλό τους»!
Αυτό επετεύχθη με τον κορωνοϊό. Γι’ αυτόν τον λόγο κανείς πολιτικός ή ιατρικός παράγων δεν τολμά να θέσει το απλό ερώτημα: Από πού και πώς προήλθε ο Covid; Απόλυτη σιγή επ’ αυτού. Κι έτσι επέστρεφαν οι… «Άθλιοι» που περιέγραφε ο μεγάλος Βίκτωρ Ουγκό. Το 1832 η πανδημία χολέρας που έπληξε το Παρίσι σκότωσε σε λίγους μήνες 20.000 από τους 650.000 κατοίκους της πόλης. Οι περισσότεροι θάνατοι συνέβησαν στην καρδιά της πόλης, όπου ζούσαν πολλοί φτωχοί εργάτες. Οι πλούσιοι κατηγόρησαν τους φτωχούς για τη διάδοση της ασθένειας. Οι φτωχοί πίστευαν ότι είχαν δηλητηριαστεί και οδηγήθηκαν στα οδοφράγματα στους δρόμους του Παρισιού. Οι ιστορικοί έκαναν λόγο για την αλληλεπίδραση της επιδημίας με τη φτώχεια και την καταπίεση που οδήγησαν στα οδοφράγματα του 1832. Ακολούθησαν όμως αλυσιδωτές εξεγέρσεις. Ο Β. Ουγκώ σημείωνε στον πρόλογο του έργου του: «Οι “Άθλιοι” γράφτηκαν για όλα τα έθνη. Δεν ξέρω αν θα διαβαστούν απ’ όλους. Όμως εγώ, για όλους τους έγραψα». Προφητικό έργο! Το τι συμβαίνει βέβαια σήμερα, ξεπερνά και την πιο τολμηρή φαντασία. Ο κορωνοϊός είναι το «εργαλείο» με το οποίο οι «αρμόδιοι» θα το απλώνουν ή θα το μαζεύουν, ανάλογα με τις «κοινωνικές καταστάσεις» και τον βαθμό υπακοής των μαζών, στις «άνωθεν εντολές». Έχουμε όμως και το αποφασίζομεν και διατάσσομεν, για «θεραπεία». Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, χωρίς εξαιρέσεις για όσους τουλάχιστον έχουν κάποια συμπτώματα που δεν ενδείκνυνται γι’ αυτό το μέτρο, προκαλεί υποψίες.
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ για τις πολλαπλασιαζόμενες παρενέργειες που έφεραν θρομβώσεις, αλλά και τον θάνατο. «Όσοι ζήσετε, κι όσοι πεθάνετε…» Αυτοί που αντιδρούν, θα πηγαίνουν σε μια νέα… «Σπιναλόγκα»! Οι διαφωνούντες, θα αποκτούν… «φάκελο ιατρικών φρονημάτων»! Η «AstraZeneca» σαν νέα «βασίλισσα» τύπου Φρειδερίκης, τιμωρεί όσους αμφισβητούν και προσβάλλουν το πρόσωπό της… Και οι λοιμωξιολόγοι που ενδεχομένως μπορεί να κάνουν λάθος εκτιμήσεις, έχουν νομοθετικά το ακαταδίωκτο. Ο Τζωρτζ Όργουελ έλεγε ότι: «Η πολιτική γλώσσα φτιάχτηκε, ώστε τα ψέματα να μοιάζουν αληθινά…». Ο κόσμος έχει ζαλιστεί από το μείγμα αλήθειας και ψεύδους. Και δεν υπάρχει τώρα καμιά Αριστερά στη σωστή της εκπροσώπηση που να μπει μπροστά να αντιμετωπίσει τους δαίμονες της εποχής μας. Η αριστερή μελαγχολία σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο. Ποτέ όμως δεν ήταν τόσο επώδυνη όσο σήμερα. Κι αυτό, επειδή τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα κατόρθωσαν να σύρουν τους λαούς στην άβυσσο…
