Η συμμετοχή του κόσμου και ποια χαρακτηριστικά αναδεικνύονται. Ρεπορτάζ και ανταποκρίσεις.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι αποτίμησης μιας γενικής απεργίας. Συμμετοχή εργαζομένων σε αυτήν και παράλυση νευραλγικών τομέων της οικονομίας, μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες στην Αθήνα και άλλες πόλεις. Ακόμα και συγκρίσεις με πρόσφατες κινητοποιήσεις μπορούν να δώσουν μια εικόνα της επιτυχίας ή της «επιτυχίας» μιας γενικής απεργίας.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έχουν γίνει 4 γενικές απεργίες (με κορυφαία αυτή της 5/5/2010) και αυτό είναι μια εκδήλωση της πίεσης που δέχεται ο υποταγμένος συνδικαλισμός από τα κάτω, από τη βάση. Η γενική απεργία της 5/5 ήταν η κορυφαία εκδήλωση του λαϊκού κινήματος και έδειξε ότι υπάρχει μια τεράστια μάζα εργαζόμενων που ζητά μια συνολική πολιτική λύση και στοχοποιεί τη Βουλή και το πολιτικό σύστημα σαν βασικούς υπεύθυνους, αναδεικνύει την ανάγκη ενός συνολικού κεντρικού πολιτικού αγώνα. Όσες απεργίες ακολούθησαν είχαν λιγότερο κόσμο αλλά ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Ποια είναι αυτά;
Τμήματα της συνδικαλιστικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ παίρνουν μέρος στις απεργίες και δείχνουν ένα έντονα καταγγελτικό και θυμωμένο λόγο και συνθηματολογία. Το πόσο μεγάλο είναι αυτό το τμήμα, το πόσο μαζικά συμμετέχει στις απεργίες είναι ένας σημαντικός δείκτης για την μαζικότητα. Ο κόσμος αυτός είναι που στο Σύνταγμα δείχνει με μεγαλύτερο και πιο «απελευθερωμένο» τρόπο τις διαθέσεις του. Ένα νέο εργατικό προλεταριάτο, κυρίως από τους χώρους της επισφάλειας σταθεροποιεί την παρουσία του στις απεργίες, συγκροτεί ζωντανά μπλοκ, δίνει ένα ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό χρώμα στις κινητοποιήσεις. Μέσα από σωματεία που δημιουργούνται στους χώρους δουλειάς, μέσα από επιτροπές που σχηματίστηκαν πρόσφατα, μέσα από τοπικά σχήματα και κινήσεις είναι κάθε φορά «εκεί» και συσπειρώνει αρκετό κόσμο.
Τμήματα της επίσημης, ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ακόμα και μπλοκ αντιεξουσιαστών) συμμετέχουν στα μπλοκ και τις πορείες χωρίς να επιλέγουν μια χωριστή συγκέντρωση και διαδήλωση. Στην τελευταία διαδήλωση στην Αθήνα ήταν υποβαθμισμένη η «κομματική» παρουσία μπλοκ και αναβαθμισμένη η παρουσία επιτροπών, κινήσεων, σωματείων. Δημιουργείται δηλαδή μια νέα όσμωση σε όλο το μήκος της πορείας και δεν μπορεί να διακρίνει κανείς τμήματα που να διαφέρουν ή να έχουν τελείως άλλο προσανατολισμό.
Ο παλμός δεν είναι πάντα ίδιος σε κάθε απεργία και πορεία και ούτε ίδιας έντασης σε διάφορα μπλοκ της πορείας. Υπάρχουν σωματεία του δημόσιου τομέα που κατορθώνουν να δώσουν μια μαχητικότητα και ζωντανή παρουσία, όπως υπάρχουν και μπλοκ πρωτοβουλιών και μικρών σωματείων που είναι πιο ζωντανά και αγωνιστικά.
Στην τελευταία πορεία στην Αθήνα, σωματεία όπως της ACS, της Wind και επιτροπές από διάφορες γειτονιές και παραδοσιακά σωματεία όπως της ΕΒΟ και ΕΑΣ ήταν ιδιαίτερα ζωντανά. Το ίδιο εντύπωση έκανε στην τελευταία πορεία και η παρουσία του Δικαίωμα που με ένα ιδιαίτερα μαζικό μπλοκ, σημαίες, φορτηγάκι, κόρνες και έξυπνη συνθηματολογία και μουσική συσπείρωσε νέο κόσμο στις γραμμές του.
Το σύνθημα «Όλοι μαζί – όλοι μαζί, συνέλευση θα κάνουμε μέσα στη Βουλή» ακούστηκε ηχηρά και έκανε πολλή εντύπωση.
Τέλος, ορισμένο χρώμα έδωσε και μια ομάδα που παρεμβαίνει στις πορείες με πλακάτ και ντουντούκες όπου προπαγανδίζει την ανάγκη λαϊκής στρατοπέδευσης έξω από τηνΒουλή, καταγγέλλει όλη τη Βουλή σαν «δοτή» κ.λπ, περιδιαβαίνοντας όλη την πορεία. Όπως ένα ορισμένο χρώμα δίνουν τα καπέλα των σωματείων (καλοκαίρι γαρ).
Η Βουλή παραμένει ένας άκρως συμβολικός και «αγαπημένος» τόπος των διαδηλωτών-απεργών. Αντιλαμβάνονται ότι εκεί θα επικυρωθούν οι αποφάσεις ΔΝΤ-Ε.Ε. που θα μαυρίσουν τη ζωή τους. Αντιλαμβάνονται ότι εκεί είναι το σύμβολο του πολιτικού συστήματος που οδηγεί στη χρεοκοπία. Ξανά και με επιμονή κυρίως νέοι διαδηλωτές επιχείρησαν να ανέβουν τα σκαλιά της Βουλής και απωθήθηκαν με ψεκασμούς χημικών, και για ώρα ο κόσμος παρέμενε συγκεντρωμένος στο μέρος του Άγνωστου Στρατιώτη.
Οι διαδηλωτές γνωρίζουν πως το πιθανότερο είναι να αντιμετωπίσουν τα χημικά και την κτηνωδία των ΜΑΤ (όπως έγινε, χωρίς καμιά αφορμή και με ιδιαίτερο μένος μέχρι και στον ηλεκτρικό της Ομόνοιας), αλλά αυτό δεν τους πτοεί. Φέρουν μαζί τους τις απλές μάσκες, το maalox. Για πολύ ώρα στους γύρω δρόμους άκουγες τα συχνά φτερνίσματα των ανθρώπων που ήρθαν σε επαφή με τα ισραηλινής κατασκευής χημικά.
Ξανά, για άλλη μια φορά, το ΠΑΜΕ έκανε ξεχωριστή συγκέντρωση σαν «χύτρα ταχύτητας». Στις 10.30 ξεκίνησε η συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στις 11.43 τελείωσε. Τότε, οργανωμένα και πειθαρχημένα -όπως ζητούσαν οι ντουντούκες- τα μπλοκ κατευθύνθηκαν προς τον σταθμό του μετρό Ακρόπολη όπου και διαλύθηκαν πριν καν φθάσουν οι πρώτοι διαδηλωτές της συγκέντρωσης του Πεδίου του Άρεως. Έτσι, δεν υπήρξε και αυτή τη φορά «ουδεμία συνάντησις» με περίεργους και αμφιβόλου ποιότητος άλλους διαδηλωτές, γιατί και βαλτοί μπορεί να ήσαν ή και να είχαν την δυνατότητα να παρασύρουν κόσμο από το ΠΑΜΕ. Παρ’ όλα αυτά αρκετός κόσμος από αυτό το μπλοκ γύρισε προς το κέντρο και παρακολουθούσε όσα γίνονταν… Πριν λίγες μέρες –στις 23 Ιούνη- το ΠΑΜΕ είχε πραγματοποιήσει μόνο του απεργία και η αντιπαράθεση με εφοπλιστές και ΜΜΕ για το λιμάνι και τους ναυτεργάτες είχε μεγαλύτερη σημασία από τη γενική απεργία και την κεντρική πολιτική πάλη.
Συμπέρασμα: Aποφεύγουμε πάση θυσία το Σύνταγμα όταν είναι και άλλοι εκεί, δεν θέτουμε κεντρικές πολιτικές αιχμές, προετοιμαζόμαστε για τις περιφερειακές εκλογές και πρώτοι ανακοινώσαμε όλους τους υποψήφιους περιφερειάρχες μας (κανένα άλλο κόμμα δεν είναι τόσο έτοιμο για τις εκλογές). Ε, κι αν γίνει καμιά «πτωχευσούλα» μέχρι τότε, τα ξαναβλέπουμε… Πρωτοπορία πάντα…
Ρ.Ρ.
Η ανάγκη των πολιτικών στόχων
Είναι εντελώς άνευρη μια κατεύθυνση που κομματιάζει τις κινητοποιήσεις, που δεν αναδεικνύει αιχμές και στόχους, που δεν συμβαδίζει και ανεβάζει την λαϊκή συνείδηση. Μια γραμμή σκέτα «πάρτε πίσω τα μέτρα» δεν δείχνει μια κατεύθυνση και κυρίως δεν απαντά στο πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό. Με ποιους όρους και ποιους στόχους.
Την τελευταία βδομάδα δύο κόμματα έθεσαν το ζήτημα του Μνημονίου. Η ΝΔ, δια του Α. Σαμαρά, στο 6ο συνέδριο του κόμματος. Ο Α. Σαμαράς γνωρίζει πως για να επιζήσει ο ίδιος στην μετα-ΔΝΤ εποχή και στην αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος πρέπει να αποφύγει να πάρει ευθύνες για την ακολουθούμενη πολιτική. Φυσικά παίρνει τα ρίσκα του και γνωρίζει ότι θα πλαγιοκοπειθεί από την Ντόρα και το κόμμα της, αλλά μια συστράτευσή του με τους «δοτούς» μπορεί να τον καταστήσει τον πιο σύντομο αρχηγό της ΝΔ αν γίνουν μεγάλες αναμορφώσεις και γεγονότα.
Το ΚΚΕ, που σε κεντρική αφίσα του ΠΑΜΕ θέτει θέμα «να καταργηθεί το Μνημόνιο, τώρα!», δεν εξηγεί πώς και μέσα από ποια διαδικασία ένα Μνημόνιο που έχει εγκριθεί από την Βουλή τον Απρίλιο, θα καταργηθεί και μάλιστα «τώρα». Η αντίρρησή μας δεν είναι στο «τώρα» ή στο ότι είναι ψηφισμένο από την Βουλή. Αυτά είναι ξεκαθαρισμένα και από την ιστορία: πολλοί ψηφισμένοι νόμοι και μνημόνια έγιναν κουρέλια από τις εξελίξεις. Το κεντρικό είναι γιατί το ΚΚΕ δεν θέτει θέμα να φύγει αυτή η κυβέρνηση, δεν θέτει ζήτημα για το χρέος, την Ε.Ε. και συνολικά για το πολιτικό σύστημα και την ανάγκη ανατροπής του, την ανάγκη μιας μεγάλης λαϊκής μεταπολίτευσης; Γιατί παντού και σε όλους τους τόνους συκοφαντεί τέτοιες λογικές σαν «διαχειριστικές», προβάλλοντας το μαξιμαλιστικό «λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία»; Λες και το θέμα που κρίνεται τούτες τις μέρες, τούτους τους μήνες να είναι το θέμα του σοσιαλισμού στην χώρα και όχι η επιβολή ενός νέου πολιτικού καθεστώτος ΔΝΤ-Ε.Ε. και η εφαρμογή της πιο στυγνής εκμετάλλευσης που γνώρισε ο τόπος από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Σε τέτοιες συνθήκες η ενωτική δράση, η στήριξη και μαζικοποίηση γενικών απεργιών, η προβολή κεντρικών πολιτικών στόχων (π.χ. να φύγει η κυβέρνηση, να μιλήσει ο λαός κ.λπ.) θα δημιουργούσαν μια άλλη κατάσταση. Αυτό δεν μπορεί η ηγεσία του Περισσού να μην το καταλαβαίνει. Για όλους αυτούς τους λόγους σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίοι οι πολιτικοί στόχοι, ο πολιτικός αγώνας. Είναι όρός μεγάλων αλλαγών, είναι όρος και για αλλαγή των συσχετισμών, είναι ο όρος θετικός διεξόδου από την κρίση.
Θεσσαλονίκη: Μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις
Παρά την ισχνή προετοιμασία της, από την πλευρά του επίσημου συνδικαλισμού, η απεργία της Τρίτης 29 Ιούνη κατάφερε να έχει μεγάλο ποσοστό συμμετοχής, αλλά και μαζικές συγκεντρώσεις.
Πάνω από 5.000 εργαζόμενοι συμμετείχαν στην πορεία που έκαναν από κοινού ΕΚΘ και Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ενώ άλλοι 2.000 εργαζόμενοι συμμετείχαν στην πορεία του ΠΑΜΕ.
Σε μια περίοδο πραγματικής τρομοκρατίας, από την πλευρά της εργοδοσίας, είναι ενθαρρυντικό στοιχείο η μαζική συμμετοχή εργαζομένων, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, στην απεργία, ξεπερνώντας εκείνη της απεργίας στις 20 Μάη. Έτσι, πολυπληθή μπλοκ σωματείων και συνδικάτων χρωμάτισαν τις κινητοποιήσεις.Χαρακτηριστική, επίσης, τείνει να γίνει η μαζικοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων καθ’ οδών και μάλιστα από πλατύ κομμάτι του κόσμο που ίσως να μην αισθάνεται ότι «χωράει» στις προσυγκεντρώσεις κομμάτων, ορφανώσεων και σωματείων/συνδικάτων αλλά θέλει, την ίδια στιγμή, να δηλώσει την παρουσία του και να εκφράσει την αγανάκτησή του.
Είναι αισιόδοξο για το μέλλον του αγώνα τους, το γεγονός πως οι εργαζόμενοι της πόλης δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προσαρμοστούν στον εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα που προωθεί η κυβέρνηση, κατ’ εντολή Ε.Ε. και ΔΝΤ.
Πάτρα: Βροντερό «όχι» από την αχαϊκή πρωτεύουσα
Βροντερό «όχι» στον εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα που επιβάλλει η κυβέρνηση της τρόικας είπαν χιλιάδες εργαζόμενοι στην Πάτρα, στην απεργία της 29ης Ιουνίου. Παρά την έντονη ζέστη, η συμμετοχή και στις δύο πορείες που πραγματοποιήθηκαν ήταν μαζική, αν και τα ποσοστά των απεργών ανά κλάδο ήταν χαμηλότερα από τις προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις.
«Συνάδελφοι, κατεβείτε στο δρόμο, έτσι κι αλλιώς καμένοι είμαστε», είπε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πάτρας Αντώνης Καλής, ξεκινώντας την ομιλία του στην απεργιακή συγκέντρωση. Αίσθηση και θερμό χειροκρότημα προκάλεσε η τοποθέτηση του αντιπροσώπου του τοπικού παραρτήματος της ΑΔΕΔΥ, Θοδωρή Σταμούλη, ο οποίος σχολιάζοντας, μεταξύ άλλων, την «εξαφάνιση» των βουλευτών Αχαΐας του ΠΑΣΟΚ είπε «κρύβονται σαν τα ποντίκια, ας τους ξετρυπώσουμε».
Τον τόνο στην πορεία του Εργατικού Κέντρου που ακολούθησε, έδωσαν τα οργισμένα συνθήματα των διαδηλωτών, κλίμα που ήταν διάσπαρτο και σε όλα τα «πηγαδάκια», πριν από την πορεία. Μαζική και μαχητική ήταν και η παρουσία της νεολαίας, με τη συμμετοχή φοιτητικών αλλά και μαθητικών μπλοκ.
Στο μεταξύ, από νωρίς το πρωί μέλη του ΠΑΜΕ περιφρούρησαν την απεργία σε κεντρικές υπηρεσίες της Πάτρας, όπως στο ΙΚΑ, τον ΟΑΕΔ, στα ΕΛΤΑ κ.ά., ενώ το προηγούμενο βράδυ είχαν προχωρήσει σε συμβολικές καταλήψεις στους τέσσερις τηλεοπτικούς σταθμούς της πόλης απευθύνοντας κάλεσμα για την κινητοποίηση της επόμενης ημέρας. Η μαζική πορεία του ΠΑΜΕ ακολούθησε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη του Εργατικού Κέντρου και κατέληξε στην Πλατεία Γεωργίου.
