Είναι από τις στιγμές που σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Κι εγκαταλείπεις κάθε προσπάθεια να εξηγήσεις. Όχι μόνο γιατί δεν το χωράει ο νους, αλλά και γιατί φοβάσαι να το χωρέσει. Αλλά και γιατί έτσι θα εισβάλλουν στο μυαλό τέρατα απάλευτα. Απ’ αυτά που εύχεσαι να μην τα συναπαντήσεις ποτέ στη ζωή σου αλλά που η Άννυ τα ‘νιωσε στα λίγα μόλις χρόνια που πρόλαβε να ζήσει. Πριν προλάβει να παίξει, να γελάσει, να καταλάβει. Πριν προλάβει να νιώσει την ηλικία της. Πριν προλάβει να χαρίσει στον κόσμο τα λουλούδια, τους ήλιους, τα χαμόγελα, τις ελπίδες, τη ζωή, τη χαρά, το βλέμμα, τη γνήσια αθωότητα που ο κόσμος περιμένει να απολαύσει και να χαρεί στο πρόσωπο ενός παιδιού της ηλικίας της.
Η Άννυ έζησε τον τελευταίο της εφιάλτη και δεν ξύπνησε ποτέ από αυτόν. Και δεν της είχε τουλάχιστον τραγουδήσει κανείς ένα νανούρισμα σαν του Χικμέτ:
«Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου· νάνι…
Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά
τα κύματά της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε…
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου· νάνι…
Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα
του καπετάνιου. Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται,
και στα ζερβά σου… Για δες το που σε πολεμάει…
Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε
σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου…
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου· νάνι…
Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια.
Στ’ αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις.
Κοίτα κάτω, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνω,
το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει στον ουρανό…
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου· νάνι…
Τι πολλά βιβλία είν’ αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει;
Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα.
Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλάβει.
Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα.
Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δεν βρήκες ό,τι έψαχνες.
Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις
χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη…
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου· νάνι…
Άκου· φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις…
Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και να, του δίνουν το πιο σταθερό,
το πιο ζωντανό σχήμα…
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου· νάνι…
Άφοβος σαν θαλασσινός, μάστορας δημιουργός,
φιλόσοφος γνώστης και καλλιτέχνης τολμηρός· έτσι να γίνεις…
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου· νάνι…»
(Ναζίμ Χικμέτ, Το ερωτευμένο σύννεφο, μτφρ. Έρα Σαββαΐδου, Ύψιλον)
