Το νοιώθω, το αφουγκράζομαι και δεν νομίζω πως είμαι ο μόνος.
Μιλώ γι’ αυτό το υπόγειο βουητό, αυτή την υπόγεια αναταραχή, που διαπερνά πέρα για πέρα την κοινωνία.
Αυτό το εν δυνάμει εκρηκτικό μείγμα θυμού, οργής, φόβου, εξαθλίωσης, αβεβαιότητας, σύγχυσης και καρτερικής αναμονής.
Βλέπεις μια εξοργιστική πολιτική αφασία του κόσμου, όμως αν κοιτάξεις καλύτερα, αν κουβεντιάσεις περισσότερο και ανθρωπένια, ανακαλύπτεις πως διαμορφώνεται μια «εν υπνώσει» οργισμένη πολιτική μάζα.
Βλέπεις χιλιάδες «αραχτούς» στις καφετέριες και στις πλατείες και είναι λάθος να τους λογαριάζεις, φίλε, πως είναι «δικοί» σου, αφελείς, μοιραίοι και αδιάφοροι, «συναινούντες» πολίτες.
Βλέπεις χιλιάδες περιπατητές τις Κυριακές να χαζεύουν στα ανοιχτά μαγαζιά και είναι λάθος, φίλε, να λογαριάζεις πως η κοινωνία εγκρίνει κι’ αυτό το «προαπαιτούμενο».
Δεν λογαριάζεις σωστά.
Αναρωτιέσαι με περισσή προκλητική κουτοπονηριά: «Υπάρχει σήμερα η απονομιμοποίηση στην ελληνική κοινωνία, για τη σημερινή κυβέρνηση; Δεν υπάρχει».
Είχα μια μικρή ελπίδα πως δε θα κατρακυλούσατε μέχρις εκεί, όμως διαψεύστηκα.
Ήλπιζα πως δε θα χρησιμοποιούσατε ποτέ το επιχείρημα του βιαστή: «Όλα έγιναν με τη θέλησή της κ. Πρόεδρε».
Ήλπιζα, ο αφελής, πως δεν θα τολμούσατε να επικαλεστείτε την ακινησία του θύματος που αλυσοδέσατε, ως συμφωνία για τα δεσμά του.
Το θύμα να αθωώνει το θύτη!
Τις ακούτε κι εσείς τούτες τις υπόγειες βουβές διεργασίες, τις ξέρετε και ομολογώ πως τις διαχειρίζεστε με μαεστρία, σαν έτοιμοι από καιρό.
Υπογράφετε ένα μνημόνιο και ατάκα εξαγγέλλετε ένα «αριστερό πρόγραμμα» κοινωνικής προστασίας.
Υπογράφετε μέτρα μακροχρόνιας λαϊκής εξαθλίωσης και ατάκα εξαγγέλλετε «αντίμετρα» λαϊκής εξαπάτησης.
Ψηφίζετε μέτρα-δεσμά της κοινωνίας και ατάκα ανακοινώνετε πως δεν θα τα εφαρμόσετε.
Δίνετε, λέτε, μάχες φοβερές με «θεούς και δαίμονες» και όταν το σικέ παιχνίδι τελειώσει, τότε ο κομμουνιστής Κατρούγκαλος δηλώνει με κυνισμό: «Ο συμβιβασμός είναι καλός γιατί… εξουδετερώσαμε τον εκβιασμό».
Και μένει η κοινωνία εκστατική και άναυδη κι εσείς, προκλητικοί και ιστορικά αμόρφωτοι, δηλώνετε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την κοινωνική αποδοχή!».
Φοβάστε… Φοβάστε, γιατί ξέρετε.
Ξέρετε, πως τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, την κινηματική αφασία δεν μπορείτε να τα λογαριάζετε για «αποδοχή».
Ξέρετε πως όποιος σφίγγει τα δόντια, σκύβει το κεφάλι και σωπαίνει, δεν είναι αιώνιος ραγιάς.
Δε λογαριάζετε σωστά.
Ξέρετε καλύτερα απ’ αυτούς που ζητάν εκλογές και πολύ καλύτερα απ’ αυτούς που υπόσχονται μια άλλη πολιτική, ότι τούτη η «βουβαμάρα» διαμορφώνει υπόγεια συνειδήσεις, που μπορεί να εξελιχθούν σε «προσάναμμα» εκρηκτικών κοινωνικών αλλαγών.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το «κουμπί».
Ο φόβος, η οργή, η εξαθλίωση, θα συσσωρεύονται.
Τα πολιτικά κόλπα, οι υποσχέσεις, τα επικοινωνιακά τρικ, θα χάνουν τον ποδηγετικό ρόλο τους.
Το «αριστερό» αφήγημα θα χάνει την κατευναστική του δυνατότητα.
Οι κυβερνητικοί εταίροι θα απαιτούν πιο διακριτό πολιτικό ρόλο.
Τα αφεντικά σας θα απαιτήσουν πλήρη υποταγή και συμμόρφωση.
Και τότε το «καπάκι», αργά ή γρήγορα, θ’ ανοίξει.
Μπορεί και να εκτιναχτεί ανεξέλεγκτο.
Και μετά;
Μετά, τρία τινά είναι τα πιο πιθανά:
– Ένα, το σύστημα, θα επιστρατεύσει έναν νέο πρόθυμο «λαϊκό ηγέτη», άφθαρτο και με «φρέσκες» ιδέες, επιχειρώντας να καταλαγιάσει το λαϊκό «ποτάμι».
– Δεύτερο, η οργή και η απελπισία να βρουν εύκολες και σαγηνευτικές απαντήσεις και λύσεις σε ποικιλόμορφα φασιστοειδή και στην ατομική περιχαράκωση.
– Και το τρίτο;
– Να ξεπεταχτεί τούτη η κοινωνική «λάβα» ορμητικά και συνειδητά, με σχέδιο και πάθος και ν’ αρχίσει να «καίει» και να χτίζει, να χρήζει τους «ηγέτες» της και να εξοφλεί τα όνειρά της.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα γίνει από μόνο του και κανένας «δρόμος» δεν είναι δοσμένος.
Θέλει εμείς, «οι ενάντιοι» τούτης της βαρβαρότητας, να αποδείξουμε ΤΩΡΑ και να πείσουμε ΤΩΡΑ και να δουλέψουμε από ΤΩΡΑ για τη λύση.
Να το πούμε δυνατά και καθαρά: Ο Σοσιαλισμός θα απασφαλίσει τη βαλβίδα της κοινωνικής έκρηξης.
Γιατί μέχρι τώρα δεν το έχουμε κι’ «εμείς» φωνάξει.
Ούτε δυνατά, ούτε όσο πρέπει καθαρά.
