Το πολιτικό σύστημα ή η καταδίκη του είναι που έθρεψε τη Χρυσή Αυγή;
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Σύμφωνα με μια άποψη, η οργή για το πολιτικό σύστημα και η λαϊκή της έκφραση, ειδικά κατά την περίοδο των μεγάλων κινητοποιήσεων στις πλατείες (Μάιος-Ιούνιος 2011) έθρεψαν το φασιστικό φαινόμενο. Παραλλαγές αυτής της άποψης ακούγονται πολύ συχνά από εκπροσώπους τόσο των κυβερνητικών κομμάτων και της κυρίαρχης δημοσιογραφίας, όσο και μεγάλου φάσματος της Αριστεράς.
Συνήθως επιχειρηματολογείται ότι η καθολική καταδίκη του πολιτικού συστήματος, οι μούντζες στη Βουλή, τα συνθήματα που παρομοίαζαν το σημερινό καθεστώς με τη χούντα, η αποδοκιμασία μνημονιακών βουλευτών, οδήγησαν σε μια γενική ισοπέδωση που άμβλυνε πολιτικά κριτήρια και διαχωρισμούς, οδηγώντας ένα μεγάλο αριθμό αγανακτισμένων πολιτών στην αγκαλιά των νεοναζί.
Θυμίζουμε ότι γύρω στα δύο εκατομμύρια πολίτες συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις που συντάραξαν τη χώρα για ένα περίπου μήνα και έφεραν συντριπτικές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που φαίνονταν παντοδύναμη, απονομιμοποιήθηκε και διασώθηκε τραυματισμένη για λίγους μόνο μήνες. Η επιρροή του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε το μεγάλο κατήφορο που συνεχίστηκε μέχρι τις βουλευτικές εκλογές. Συνολικά τα μνημονιακά κόμματα αποδυναμώθηκαν ή καταποντίστηκαν, ενώ η δύναμη της Αριστεράς πολλαπλασιάστηκε. Όλα αυτά ξεχνιούνται, συνήθως, από τις αναλύσεις που γίνονται για να εμφανιστεί μόνο η εικόνα της εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής ως συνέπεια αυτών των γεγονότων.
Παρουσιάζεται, λοιπόν, η άνοδος της Χ.Α. ως αποτέλεσμα της καταδίκης του πολιτικού συστήματος. Είναι έτσι; Καταπάτηση κάθε έννοιας δημοκρατίας, εκφυλισμός του Κοινοβουλίου, διαπλοκή και διαφθορά κομμάτων – μεγαλοεπιχειρηματιών- ΜΜΕ, πρωτοφανής περιφρόνηση της λαϊκής θέλησης, αποκλεισμός της πλειοψηφίας από την πολιτική ζωή, πρόσδεση της χώρας στο άρμα της τρόικας. Αυτή δεν είναι η μνημονιακή μεταδημοκρατία; Το ότι απέναντι σε αυτό το καθεστώς ξεσηκώθηκαν εκατομμύρια πολίτες απαιτώντας πραγματική Δημοκρατία είναι που οδήγησε στην άνοδο της επιρροής της Χ.Α. και όχι καθαυτός ο εκφυλισμός της Δημοκρατίας από αυτό το ένοχο πολιτικό σύστημα;
Πρόκειται για αντιστροφή της πραγματικότητας…
Οι μούντζες στη Βουλή, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να τις ερμηνεύουν έτσι, είναι προφανές ότι δεν ήταν «μούντζες στη Δημοκρατία», αλλά ακριβώς καταδίκη ενός πολιτικού συστήματος που καταργεί το ουσιαστικό της περιεχόμενο. Εκτός και αν εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες για να απαιτήσουν να καταργηθεί η Δημοκρατία και να κυβερνούνται αυταρχικότερα. Αντίθετα, «μούντζες στη Δημοκρατία» είναι τα μνημόνια, οι συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι τροϊκανοί επίτροποι στα υπουργεία, το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, ειδικά στην ακόμα αποκρουστικότερη, τη μνημονιακή εκδοχή του, είναι που γέννησε μεγάλες αυθόρμητες μαζικές αντιδράσεις. Δίπλα σε αυτή τη γέννα και η τερατογένεση της Χρυσής Αυγής που είδε την επιρροή της να αυξάνεται. Ειδικά σε στρώματα που, για πολλούς λόγους, βιώνουν με ιδιαίτερο τρόπο τη διαμορφούμενη κοινωνική πραγματικότητα και είναι περισσότερο επιρρεπή σε σπασμωδικές και «τυφλές» αντιδράσεις. Και που, ίσα-ίσα, κινήθηκαν με περισσότερο «αναθετικά» χαρακτηριστικά (Θα βάλω αυτούς στη Βουλή να τους πλακώσουν όλους) σε μια πορεία αντίστροφη από την πρωτόγνωρη λαϊκή ενεργοποίηση και συμμετοχικότητα των «πλατειών».
Ουσιαστικά, λοιπόν, η αντιστροφή που γίνεται οδηγεί σε ένα άλλο δίλημμα: Ή θα μπουν όλοι κάτω από τη μνημονιακή μπαγκέτα για να περιοριστεί η Χρυσή Αυγή ή εκείνη θα δυναμώνει όσο αμφισβητούνται οι σημερινές ισορροπίες. Οι πρόσφατες εξελίξεις όμως, αλλά όχι μόνο αυτές, δείχνουν κάτι διαφορετικό. Το άνοιγμα δρόμων πραγματικής Δημοκρατίας και συμμετοχής σε σύγκρουση με το σημερινό πολιτικό σύστημα, που επιβιώνει μόνο μέσα από τον αποκλεισμό της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, είναι η πιο αποτελεσματική απάντηση στο φασισμό, τις αιτίες και τις μεταμορφώσεις του.
