Στις 19 Μαΐου συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απόβαση του Κεμάλ στην Σαμψούντα «που σήμανε την αρχή της ανεξαρτησίας της Τουρκίας από τους Έλληνες και τους Συμμάχους τους». Ετοιμάζονται οι επίσημες εκδηλώσεις για την εθνική εορτή των Τούρκων ενώ κορυφώνεται το επιθετικό κρεσέντο της τουρκικής προπαγανδιστικής μηχανής που θέλει να καλύψει τις γενοκτονίες και σφαγές που σημάδεψαν το τουρκικό σύγχρονο κράτος –για να επιβληθεί το δόγμα «ένα έθνος, ένα κράτος»–, τον βίαιο εκτουρκισμό πληθυσμών και την απαγόρευση ύπαρξης και ανάπτυξης άλλων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων (Κούρδοι, Αλεβίτες, Έλληνες χριστιανοί, Αρμένιοι κ.λπ.).
Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΥΤΗ βρίσκει την Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο και ολόκληρη την περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου σε μεγάλη αναταραχή και σε κλιμάκωση της επιθετικότητας. Η Τουρκία θέλει να καταστήσει σαφές με όλους τους τρόπους πως δεν γίνεται να αποκλειστεί από το μεγάλο παζάρι που στήνεται γύρω από τους ενεργειακούς –κι όχι μόνο– δρόμους και την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων. Επίσης θέλει να συνδυάσει τις διεκδικήσεις αυτές με τα μεγαλοκρατικά σχέδια του καθεστώτος Ερτνογάν να καταστήσει την Τουρκία μια μεγάλη δύναμη παγκόσμιας κλίμακας. Η αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και συνολικά τη Δύση, το εκκρεμές που συνεχίζει ανάμεσα στις σχέσεις με την Δύση και την κολεγιά με την Ρωσία, οι τούρκικες ηγετικές φιλοδοξίες για τον μουσουλμανικό σουνιτικό κόσμο και τα στρατηγικά σχέδια του Ερντογάν για την Μεσόγειο (Γαλάζια Πατρίδα, ενδυνάμωση του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, αγορά θαλάσσιων γεωτρύπανων κ.λπ.) τον φέρνουν σε διάσταση και σύγκρουση με σχεδιασμούς εταιρειών και κρατών. Ο Τούρκος πρόεδρος εκβιάζει, απειλεί, δημιουργεί τετελεσμένα, ανεβάζει τον πήχη των διεκδικήσεων, επιτίθεται φραστικά, κάνει ασκήσεις, επιδίδεται σε παραβιάσεις (102 αεροπορικές παραβιάσεις σε λίγες μέρες) και απειλεί να προχωρήσει σε γεωτρήσεις εντός των ορίων της κυπριακής ΑΟΖ.
Πολύ περισσότερο, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία περιγελώντας ολόκληρη την Ε.Ε. Συνεχίζει την κατοχή και τον εποικισμό του 40% της Κύπρου και τώρα καταργεί την κυριαρχία της Ελλάδας στο Καστελλόριζο και τα υπόλοιπα νησιά, δημοσιεύοντας χάρτες όπου αυτά λείπουν τελείως. Οι μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις που διεξάγει σε Αιγαίο και το αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών προβάλλονται σαν πιέσεις και άμεσες απειλές, ενώ το casus belli έχει ακόμα ισχύ έτσι και η Ελλάδα προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, όπως έχει κάθε δικαίωμα να κάνει.
Επομένως ο τούρκικος επεκτατισμός είναι μια εφαρμοσμένη πολιτική που στρέφεται ανοικτά ενάντια στην Κύπρο και την Ελλάδα και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν έχουν κανένα λόγο να αποτρέψουν την Τουρκία από τον επεκτατισμό σε βάρος της Ελλάδας, αν αυτό συγκρατεί την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο κι αν μειώνει τους κινδύνους για την Δύση στην νευραλγική περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου
Οι ελληνικές ελίτ και μάλιστα οι πιο προωθημένες παγκοσμιοποιητικά, καταλαβαίνουν πως αργά ή γρήγορα θα κάτσουν σε ένα «τραπέζι» διαπραγματεύσεων όπου θα υποβληθούν οι τουρκικοί όροι
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ της Κύπρου έχει συνειδητοποιήσει την απειλή και τον κίνδυνο να καταβροχθισθεί ολόκληρο το νησί από τον τούρκικο επεκτατισμό και για αυτό –πέρα από τον ενδοτισμό που τον διακρίνει– προσπάθησε με διάφορες συμμαχίες και κινήσεις να περισώσει ότι μπορούσε. Τώρα καταγγέλλει τρίτο Αττίλα, εισβολή της Τουρκίας στην ΑΟΖ της και μετρά τα στηρίγματα και τους συμμάχους της ανά τον κόσμο. Πέρα από γελοίες δηλώσεις τύπου Γιούνκερ («σήμερα είμαι Κύπριος») και φραστικές καταδίκες της Τουρκίας, δύο γεγονότα έχουν μια βαρύτητα: Η δήλωση της Μ. Βρετανίας (αυτής της ύαινας) πως είναι αδιευκρίνιστα τα όρια της κυπριακής ΑΟΖ – κάτι που ανοίγει τις ορέξεις του Τούρκων επεκτατιστών. Επίσης η συμφωνία Κύπρου-Γαλλίας που δίνει δυνατότητες ελλιμενισμού πολεμικών πλοίων της Γαλλίας στο νησί και κατά κάποιο τρόπο παρέχει προστασία στις κοινοπραξίες, γαλλικών και ιταλικών συμφερόντων.
Οι κυπριακές ελίτ έχουν δείξει μεγαλύτερη κινητικότητα και ενεργητικότητα από τις ελλαδικές. Παλιά ο Μακάριος, αργότερα ο Παπαδόπουλος έδειξαν ότι δεν πούλαγαν την έστω κολοβή ανεξαρτησία που είχε κατακτηθεί για να υποβαθμιστούν στην κατάσταση της «κοινότητας» όπως προβλέπουν όλοι οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί και οι εκδοχές των σχεδίων Ανάν.
Αντίθετα, ο ελληνικός πολιτικός κόσμος ακολούθησε τον δρόμο του κατευνασμού και της ελληνοτουρκικής φιλίας, αποποιούμενος κάθε ευθύνη απέναντι στην Κύπρο. Το δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά», η απόσυρση του ενιαίου αμυντικού δόγματος, οι ζεμπεκιές και οι κουμπαριές με τους γείτονες, η υποχωρητικότητα απέναντι στην προκλητική δράση του τουρκικού προξενείου στην Θράκη, η ανοχή να ακούν τις απειλές Ερντογάν για ξεπέρασμα της Συμφωνίας της Λοζάνης κ.ο.κ και οι ιδιαίτερες συνομιλίες-παζάρια που έγιναν στις συναντήσεις Τσίπρα-Ερντογάν, μόνο ανησυχία προκαλούν. Τώρα οι ελληνικές ελίτ και μάλιστα οι πιο προωθημένες παγκοσμιοποιητικά, καταλαβαίνουν πως αργά ή γρήγορα θα κάτσουν σε ένα «τραπέζι» διαπραγματεύσεων όπου θα υποβληθούν οι τουρκικοί όροι. Οι απανωτές δηλώσεις Κοτζιά και Κατρούγκαλου αξιοποιούνται από την τουρκική πλευρά καταλλήλως. Ο μεν Κοτζιάς, κατά το πρόσφατο Συμπόσιο των Δελφών, είχε αναφέρει: «Στην ενέργεια πρέπει να πάρει μέρος και η Τουρκία. Δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες». Ο δε υπουργός πλέον Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλος: «Ασφαλώς βλέπουμε θετικά την συμμετοχή της Τουρκίας. Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτήν την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;» (20/3/2019), είναι κραυγαλέες. Ερωτάται ο γνωστός τουρκολόγος υπουργός Παιδείας Γαβρόγλου, τι περισσότερο θα έλεγε αν υπήρχε ένα φιλοτουρκικό κόμμα στην Ελλάδα;
Η κρίση είναι τόσο μεγάλη που παρόλη την σιωπή του Μαξίμου και των κομμάτων, παρόλη την απουσία του θέματος από τον «διάλογο» και την προεκλογική αντιπαράθεση, το ζήτημα σκαρφάλωσε σε αρκετά πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Το επόμενο διάστημα είναι σίγουρο πως θα καθορίσει πολλές από τις εξελίξεις.
