Ξεκίνησε και τυπικά η νέα μαρτυρική περίοδος για το νησί
Με ισχνή πλειοψηφία δύο ψήφων η κυπριακή Βουλή ενέκρινε το Mνημόνιο, ενδίδοντας στους εκβιασμούς της τρόικας και των κυρίαρχων της Ευρωζώνης. Έτσι, μαζί με Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία εγγράφεται στα μεγάλα πειραματόζωα, στις «χώρες-σκουπίδια», όπου δοκιμάζονται in vivo όλες οι σχεδιαζόμενες πολιτικές για μια νέα οικονομική, κοινωνική και γεωπολιτική γεωγραφία σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Με την υπερψήφιση του Μνημονίου η κυπριακή κυβέρνηση, ολόκληρο το μνημονιακό μπλοκ, οι βουλευτές του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ και ο πρόεδρος του ΕΥΡΩΚΟ, Δ. Συλλούρης, ανοίγουν μια νέα μαρτυρική περίοδο για το νησί.
Το τραπεζικό της σύστημα, πλήρως κατεστραμμένο μετά την αποδοχή του κουρέματος των καταθέσεων, σαν λύση εξυγίανσής του, θα παραμείνει αναξιόπιστο για μεγάλο διάστημα με τη ρετσινιά μιας διεθνούς ληστείας. Η κυπριακή οικονομία θα μπει στη γνωστή δίνη της μνημονιακής ύφεσης και ανεργίας και μάλιστα με ραγδαίο τρόπο, καθώς λείπουν ακόμα και τα στοιχειώδη μέσα ανάσχεσης του καθοδικού ρυθμού. Την ίδια στιγμή η χώρα, αποδυναμωμένη και ευτελισμένη οικονομικά, βιώνει την πιο μεγάλη διεθνή απομόνωση, καθιστώντας την εύκολο θύμα στους ανταγωνισμούς και «νέες» συμμαχίες μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ αλλά και με την ιδιαίτερη εμπλοκή των δύο μεγάλων επιθετικών επεκτατικών δυνάμεων της περιοχής, της Τουρκίας και του Ισραήλ.
Έτσι το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» και μελλοντικός παραγωγός φυσικού αερίου αντιμετωπίζει ένα ασφυκτικό κλοιό πιέσεων με επίδικο την εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής της θέσης και του φυσικού του πλούτου και ζητούμενο μόνιμες διευθετήσεις σχετικά με την ίδια την υπόσταση της Κύπρου. Και όλα αυτά με Πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν μνημονιακό, μερκελιστή και υποστηρικτή του Σχεδίου Ανάν. Ποιος μπορεί να εφησυχάζει για την τύχη του νησιού;
Η εκτίμηση της στάσης του ΑΚΕΛ χρειάζεται σοβαρό προβληματισμό. Δεν φαίνονται δικαιολογημένοι οι πανηγυρισμοί σαν το ΑΚΕΛ να μετατράπηκε σε μια νύχτα από κατεξοχήν «αριστερό κόμμα της ευθύνης» σε ιστορικό υπόδειγμα για ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά. Κυβέρνηση μέχρι πριν από λίγο το ΑΚΕΛ, στήριξε το υφιστάμενο παραγωγικό μοντέλο, έστρωσε το έδαφος στα μνημόνια, δεν προετοίμασε το λαό και τη χώρα και δεν αναπροσανατόλισε τη διεθνή της θέση μπροστά στις θύελλες που έρχονταν.
Σήμερα, ενώ έχει παραδώσει την εξουσία και μέσα σε μια εξαιρετικά πολύπλοκη κατάσταση, προτείνει δημοψήφισμα για «συντεταγμένη έξοδο από την Ευρωζώνη» και υποστηρίζει ότι αυτή η λύση θα μπορούσε να ήταν μια σοβαρή εναλλακτική επιλογή και δίνει προοπτική ανάπτυξης στο μέλλον. Μένει να αποδειχτεί. Αλλά τι εμπόδισε να ανιχνευτεί λίγους μήνες πριν αυτό το εναλλακτικό μοντέλο; Και πώς θα γίνει αυτό όταν, όχι μόνο δεν έγινε τίποτα να προστατευτεί η οικονομία και η κοινωνία από την καταστροφή, αλλά και σήμερα δεν προτείνονται, προς το παρόν, ουσιαστικά βήματα χειραφέτησης για τη γεωπολιτική θέση της χώρας, το οικονομικό της μοντέλο και ένα νέο ρόλο του λαϊκό παράγοντα;
Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι ο κυπριακός λαός ξεκινά πολύπλευρα το δικό του σύγχρονο Γολγοθά. Μοναδική ελπίδα είναι η ανάπτυξη κοινών αγώνων με το λαό της Ελλάδας, με τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου. Για όλα τα άλλα, για τη στάση της Αριστεράς, είναι νωρίς. Και για συμπεράσματα και για πανηγυρισμούς.
Σ.Π.
