Όλοι μίλησαν. Ακόμη κι αυτοί που δεν έχουν τίποτε να πουν. Ακόμη κι αυτοί που βρoμίζουν το νόημά του. Το Πολυτεχνείο ακόμη υποχρεώνει τους πάντες να μιλούν γι’ αυτό. Και αναγκαστικά να το «τιμούν» για λίγα λεπτά κάθε χρόνο. Ακόμη και ο Κάρολος Παπούλιας είχε να πει «ότι η κοινωνική απελευθέρωση κατακτιέται με αγώνες, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από το πάθος για ελευθερία και δημοκρατία, ότι η καθεστωτική βία και ο αυταρχισμός χρειάζονται παθητικότητα και ανοχή για να επιβληθούν»… και απαραιτήτως, θα έλεγα εγώ, έναν Πρόεδρο που κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του…
Είναι σίγουρο πως όλοι αυτοί απορούν πώς γίνεται, 41 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο να είναι ακόμη εδώ, να ξυπνάει μνήμες, να κατεβάζει χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους. Και είναι εδώ γιατί, όπως λέει ο Θανάσης Μπόικος, «ζητάμε τη ζωή και την ελευθερία. Τη μάνα του ανθρώπου». Δημοσιεύουμε χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του που απηύθυνε εκ μέρους της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Σερρών στη συγκέντρωση-πορεία της Πλατείας Ελευθερίας για την 41η επέτειο της εξέγερσης, μια συγκέντρωση που οργανώθηκε από την «Πρωτοβουλία για την επανόρθωση της κοινωνίας»:
«Αλλά οι φλόγες του παρελθόντος σημαίνουν κάτι μόνον όταν με αυτές ανάβουμε τις φωτιές του μέλλοντος. Γι’ αυτό θέλει περίσκεψη και προσοχή. Η δημοκρατία και η ελευθερία δεν είναι πράγματα και στολίδια που άπαξ και τα βρούμε, μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε περίοπτη θέση και να τα καμαρώνουμε. Όχι, δεν είναι τίποτε τέτοιο. Η δημοκρατία και η ελευθερία είναι ανάσα και σωματική ανάγκη. Πρέπει να τις ξανακερδίζουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Και σαν τέτοιες, δεν μπορούμε να τις ικανοποιούμε μέσω αντιπροσώπων.
[…] Η Aριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα τι; Να το πούμε και να το φωνάξουμε: η μόνη ιστορικά αποδεκτή δικαίωση των αγώνων έρχεται μόνο μέσα από τη συνέχισή τους. Και αυτό ισχύει όχι μόνο τώρα, στον καιρό της συγκυβέρνησης, αλλά και με την Αριστερά στην κυβέρνηση. Μάλιστα δε, τότε πολύ περισσότερο. Σ’ αυτή την ιστορία τα ρυάκια και οι χείμαρροι της αντίστασης συναντήθηκαν για να σχηματίσουν το μεγάλο ποτάμι της ανατροπής. Κάπως έτσι ξεκίνησε και φτιάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, αυτό είναι το ένα μόνο μισό. Το άλλο μισό, το δυσκολότερο και κρίσιμο, είναι εκείνο της αντίστροφης πορείας. Εκεί όπου και όταν ο ποταμός ρέει ανάποδα, προς τα πάνω, προς τις ρίζες του. Όταν επιζητεί να φτάσει στα οξυγονωμένα νερά των πρώτων χειμάρρων, των πρώτων ρυακιών.
[…] Εδώ είναι το Πολυτεχνείο. Ακριβώς εδώ, σ’ αυτή την Πλατεία της Ελευθερίας, των Σερρών. Το ζήτημα είναι πού είμαστε εμείς; Αυτό ρωτάνε διαρκώς οι ζώντες, οι απέθαντοι νεκροί της μνήμης μας».
Θητεία τυμβωρύχου
εκτελεί ο Ιοβόλος
