Αναζητώντας μια αναγεννητική προσπάθεια στους χώρους της νεολαίας
Ήρθε και φέτος, μετά από αναβολή μιας εβδομάδας λόγο της γενικής απεργίας, η ώρα των φοιτητικών εκλογών, την Τετάρτη 24 Μαΐου. Ακολουθώντας την τάση των τελευταίων χρόνων, η όλη διαδικασία αφορά όλο και λιγότερο τον κόσμο των ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός προσπαθεί να αντλήσει το χαμένο του νόημα ανακυκλώνοντας τις ίδιες συμπεριφορές, τις ίδιες μορφές, τα ίδια περιεχόμενα. Αδιαφορεί, ή ακόμα και εμποδίζει, να ανοίξει η συζήτηση για τα ουσιαστικά ζητήματα που θα μπορούσαν να ξανακάνουν την νεολαία μια ζωντανή κοινωνική δύναμη.
Το 67% των νέων στη χώρα μας, σύμφωνα με πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα, δηλώνει διατεθειμένο να συμμετάσχει σε μια εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης. Η οργή είναι διάχυτη γύρω μας, αλλά μοιάζει ανίκανη να εκφραστεί. Με τι θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το σάπιο πολιτικό σύστημα; Ποιες μορφές συμμετοχής και πραγματικής δημοκρατίας θα μπορούσαν να «εφευρεθούν» απ’ τη γενιά μας και να της δώσουν διέξοδο;
Πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η συσσωρευμένη γνώση και τεχνογνωσία μας, ώστε να φτιαχτεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο στη χώρα που θα βασίζεται στη δημιουργία και όχι τον παρασιτισμό, στη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό, στην ενεργοποίηση του ανθρώπινου κεφάλαιου και όχι στην αναμονή για «επενδυτές», ευρωπαϊκά κονδύλια κ.ά. που έχουν συμβάλει στην αποδιάρθρωση της παραγωγής;
Τι ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν οι νέοι του εξωτερικού; Οι πάνω από 400 χιλιάδες νέοι μετανάστες των χρόνων των μνημονίων θα μπορούσαν από πληγή για την χώρα να μετατραπούν σε πλεονέκτημα. Να συμβάλουν με τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες που έχουν μαζέψει εκεί που βρίσκονται. Να μη γίνει η φυγή τους ξερίζωμα, και από κοινού να δουλέψουμε ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις επιστροφής αυτού του πολύτιμου δυναμικού.
Τι στάση κρατάμε απέναντι στον κίνδυνο πολέμου; Κάνουμε πως δεν υπάρχει, ξορκίζοντας το κακό ή αντικρίζουμε κατάματα τα δεδομένα και παίρνουμε τα μέτρα μας; Η υπόθεση της ασφάλειας και της ειρήνης στην περιοχή μας είναι πολύ σημαντική για να την αφήσουμε στους ΝΑΤΟϊκούς «προστάτες» μας και τον υπηρέτη τους Πάνο Καμμένο.
Πώς θα μπορούσε η πολιτιστική δημιουργία να γίνει ο συνεκτικός ιστός στην κατακερματισμένη κοινωνία μας; Γιατί παρά τη μαυρίλα, τα τελευταία χρόνια, οι νέοι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Πατώντας στο έδαφος της κρίσης, στο υπέδαφος της μεγάλης πολιτιστική μας παράδοσης, και με τις κεραίες ανοιχτές σε όλο τον κόσμο, μέσω της γλώσσας του πολιτισμού, μαθαίνουμε να επικοινωνούμε και να δημιουργούμε από κοινού.
Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαν να είναι τα περιεχόμενα μιας αναγεννητικής προσπάθειας μέσα στις Σχολές αλλά και ευρύτερα στους χώρους νεολαίας. Έχουμε ανάγκη ένα σοκ, που θα ξεμπλοκάρει τα σημερινά αδιέξοδα και την αδράνεια και θα αμφισβητήσει όλα όσα σήμερα μας επιβάλλονται ως μονόδρομος.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τη στάση που θα κρατήσει ο καθένας, ας φροντίσουμε να ανοίξουν οι απαραίτητες συζητήσεις ώστε να χαραχτούν οι εναλλακτικές και οι διέξοδοι από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Αλέξης Θεοδωρίδης,
φοιτητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης, Χανιά
