Συνέντευξη του Μιχάλη Τικτόπουλου, μέλους της αποστολής του Στόλου της Ελευθερίας στον Μιχάλη Σιάχο
Μπορείς να μας περιγράψεις τα γεγονότα μετά το ρεσάλτο των Ισραηλινών;
Κατά τις έξι η ώρα έγινε η επέμβαση, φτάσαμε κατά τις έξι το απόγευμα στο Ασντότ. Εκεί πέρα περίμεναν αλαλάζοντας κάτι τύποι με διάφορες στολές οι οποίοι φωνάζανε, κατέβα, ανέβα, φτιάξε, δείξε, έψαχναν τα πράγματα, σ’ τα έπαιρναν. Πάμε σ’ ένα σημείο στο οποίο έχουν στήσει τέντες που είναι μέσα όλα αυτά τα συστήματα να σε φωτογραφίσουν, να σε βιντεοσκοπήσουν, να σε κάνουν, να σε δείξουν. Έχουμε πάρει την απόφαση ότι έτσι κι αλλιώς δεν υπογράφουμε τίποτα.
Όταν φτάσατε στο λιμάνι, είχατε επαφή με τους υπόλοιπους από τα άλλα πλοία;
Όταν βγαίνουμε από το καράβι και μας βάζουνε στο αυτοκίνητο για να μας πάνε στο «χώρο υποδοχής», διακρίνουμε τα πλοία που είναι σταματημένα και τα οποία είχαν έρθει πιο νωρίς. Με το που μπαίνουμε στην τέντα βλέπω τον Πωλ, ο οποίος είναι στο καροτσάκι μαυρισμένος απ’ το ξύλο, γιατί και ‘κει αντιδρούσε, στο πνεύμα της παθητικής αντίστασης. Είδαμε φίλους από το «Σφενδόνη» κι άλλο κόσμο. Η συμπεριφορά η γνωστή ασφαλίτικη, δηλαδή υπόγραψε το χαρτί αυτό για να φύγεις σήμερα, να πας στο σπίτι σου, μεγάλος άνθρωπος είσαι, αλλιώς θα πας φυλακή, τα γνωστά. Εμείς είχαμε κάνει μια αρχική συνεννόηση για όλη αυτή την κατάσταση. Βέβαια, αποδεσμεύσαμε το πλήρωμα, ότι εντάξει, εσείς, πράξτε κατά βούληση. Θέλω να πω για το πλήρωμα ότι ο καπετάνιος είχε ξαναπάει σε κάποιες αποστολές, ο μηχανικός ήταν πρώτη φορά που δουλεύαμε μαζί, ήταν στη διαδήλωση σήμερα ο άνθρωπος, δηλαδή, ξέρεις, οι άνθρωποι κερδίζονται τελικά. Αν σ’ εκτιμήσουν και εσύ δεν συμπεριφερθείς αλαζονικά. Στο Ασντότ, υπήρχε αλαλούμ, μιλάμε τρελοκομείο. Δηλαδή η περίφημη οργάνωση των Ισραηλινών ήταν ένα μπάχαλο.
Εκεί τι σας κάνουν; Δακτυλοσκόπηση;
Όχι, δακτυλοσκόπηση δεν κάνανε σ’ όλους. Υπήρχε πρώτα ένα ερωτηματολόγιο, ποιος είσαι, όνομα, επίθετο, τι κάνεις κλπ. Φτιάχνανε κάτι φακέλους, σου λέγανε πήγαινε εκεί, πήγαινες, ήταν ένας πιο σοβαρός και σου έλεγε τι ήρθατε εδώ πέρα, μπορείτε να φύγετε άμα θέλετε. Και «γιατί βρε παιδί μου δεν υπογράφεις αυτό το χαρτί». Το οποίο λίγο-πολύ έλεγε ότι παραβιάσαμε ισραηλινούς νόμους και αν αποδεχόμαστε ότι τους παραβιάσαμε, θα μας άφηνε να φύγουμε. Αλλιώς θα πηγαίναμε φυλακή. Σε φωτογραφίζανε παντού βέβαια. Συνεχώς με τις κάμερες. Ήταν κάτι κοπελιές μάλιστα, οι οποίες το παίζανε σκηνοθέτιδες. Παίρνανε συνεχώς με την κάμερα. Κάποια στιγμή εμφανίζονται, στο πλοίο πάντα μέσα, μ’ ένα ντοσιεδάκι στο οποίο είχανε πρόσωπα, φωτογραφίες, ονόματα και διακρίναμε και μια φωτογραφία του πλοίου η οποία είχε παρθεί εδώ. Δηλαδή φαινόταν ο καπετάνιος, κάποιος είδε τη φάτσα τη δικιά του καθώς το κοίταγε. Δηλαδή είχε δουλέψει η Μοσάντ κανονικά.
Φάκελος πλήρης.
Ναι, δεν ξέρω πόσο πλήρης ήτανε, πάντως είχε πολλά στοιχεία μέσα. Είχανε στοιχεία τα οποία είχανε παρθεί από ‘δω. Δηλαδή το πρακτορείο δούλευε εδώ κανονικά. Οι υπηρεσίες που είχανε βγει ήταν από κάτι γιατρούς που σε ρωτούσαν τι κάνεις, αν πονάς, αν έχεις κάποιο πρόβλημα, και μετά σε παίρνανε και σε πηγαίνανε για τη φυλακή 120 χιλιόμετρα από ‘κει. Καθόμασταν εμείς στο πούλμαν το οποίο, ξέρεις, έχει τρυπούλες στα τζάμια, δεν βλέπεις καθαρά. Είναι κλεισμένα με σύρματα και βλέπεις-δεν βλέπεις. Εκεί είδαμε τον Βαγγέλη που τον είχαν βάλει σ’ ένα τραπέζι και του κάνανε τεχνητές αναπνοές, τον κρατάγανε δηλαδή, κάτι τέτοιο βλέπαμε. Μετά από λίγο είδαμε και τον Καρυπίδη και τον Γιώργο τον Καρατζά να τους πηγαίνουνε συνοδεία. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι ο Βαγγέλης αρνήθηκε να του κάνουν δακτυλοσκόπηση. Πέσανε πάνω του και τον λιντσάρανε…
Υπήρχε ενημέρωση για το πόσο θα μείνετε στη φυλακή;
Όχι, τίποτα. Υποτίθεται ότι είσαι εκεί και δεν ξέρεις πότε θα φύγεις. Αυτό που ξέραμε εμείς ήταν ότι θα σε φωνάξουν κάποια στιγμή και απ’ τη στιγμή που θα δεχτείς να σε διώξουν, χρειάζονται τρεις μέρες. Αν δεν δεχτείς να σε διώξουν, μπαίνεις σε μια διαδικασία δίκης, η οποία μπορεί να κρατήσει από 3 μέχρι 15 μέρες. Και υπήρχε περίπτωση να μείνεις και κάνα μήνα εκεί μέσα. Εκεί αρχίζουμε να συναντάμε κι άλλους ανθρώπους οι οποίοι έρχονται. Εντάξει, το γνωστό κλίμα από ‘κει και πέρα.
Δηλαδή είμαστε όλοι μαζί, αγκαλιές, φιλιά, συζητήσεις, καλαμπούρια. Η συμπεριφορά των φυλάκων, πουλάνε τσαμπουκά, αλλά τους γράφεις και λίγο στα παλιά σου τα παπούτσια. Αρχίζουν κι έρχονται και κάποιοι Τούρκοι, έρχονται και κάποιοι Ιταλοί, ανταλλάσσονται πληροφορίες. Για Τρίτη πρωί μιλάμε… Ακόμα δεν ήταν ξεκάθαρο ότι θα επιταχυνθεί η έξοδος, παρότι λίγο πολύ το ψυχανεμιζόμασταν. Την Τετάρτη το πρωί στις 6 ανακοινώνουν «μπείτε στη σειρά». Φαγώθηκε όλη η μέρα στις διαδικασίες. Φεύγουμε για Τελ Αβίβ, πάμε στο αεροδρόμιο. Εκεί μαζευόμαστε όλοι οι Έλληνες σε μία αίθουσα, παίρνουμε μια απόφαση ότι δεν φεύγουμε από ‘δω πέρα αν δεν φύγουν όλοι και δεν υπογράφουμε τίποτα. Στο αεροδρόμιο γίνονται διάφορες σκηνές, δηλαδή πέφτει ξύλο πάλι. Συνεχώς τέτοια επεισόδια γίνονταν. Μια κατάσταση αθλιότητας, αλλά πάλι λέω με φόβο. Στα μάτια τους έβλεπες φόβο.
* Η πλήρης συνέντευξη του Μ. Τικτόπουλου θα αναρτηθεί βιντεοσκοπημένη στο σάιτ του Δρόμου
