Λίγα εικοσιτετράωρα πέρασαν από τις εθνικές εκλογές και αμέσως οργανώθηκε ένας έντυπος και διαδικτυακός «ξεσηκωμός» απέναντι στην δεξιά παλινόρθωση. Τα επιχειρήματα που γράφονται κατά κόρον από Συριζαίους και μη, δεν πρωτοτυπούν και ακολουθούν το ρηχό και σικέ μοτίβο της προεκλογικής περιόδου. Έχουμε και λέμε:
«Με τον Κυριάκο επιστρέφει η οικογενειοκρατία στην χώρα», «ο Μαρινάκης θα κάνει κουμάντο στο Μαξίμου», «με την Ν.Δ. θα δουλεύουμε και τις Κυριακές», «μα είναι δυνατόν να είμαστε στην Ευρώπη και να δίνουμε θρησκευτικό όρκο;», «πόσο βαρύ κυβερνητικό σχήμα είναι αυτό που έφτιαξαν;» και άλλα πολλά. Αποκορύφωμα ήταν το εξώφυλλο της Αυγής που προειδοποιούσε ότι με την υπαγωγή της ΕΡΤ και της ΕΥΠ στον άμεσο έλεγχο του πρωθυπουργού θα γίνουμε Βόρεια Κορέα (sic), θυμίζοντας εξώφυλλα της Δημοκρατίας ή του Φιλελεύθερου.
Η αλήθεια είναι ότι η Ν.Δ., ως καθαρόαιμο κόμμα της ντόπιας ελίτ, δεν θα σεβαστεί κανένα κοινωνικό και λαϊκό κεκτημένο. Ήδη από την νομή και την ονοματοδοσία ορισμένων υπουργείων αντιλαμβάνεται κανείς τι θα επακολουθήσει: σκληρές πολιτικές λιτότητας στα πρότυπα της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, περαιτέρω ξεπούλημα της δημόσιας περιούσιας στο μεγάλο κεφάλαιο (όση έχει απομείνει τέλος πάντων), μεταρρυθμίσεις που θα μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους.
Όμως, κάτι διαφεύγει από όσους καλούν σε ξεσηκωμό ενάντια στην δεξιά παλινόρθωση. Τα τελευταία 4 χρόνια ήταν ο «ευαίσθητος» ΣΥΡΙΖΑ που εφάρμοσε σκληρή πολιτική λιτότητας με υπέρμετρη φορολογία, περικοπές στις συντάξεις, ΕΝΦΙΑ και πάει λέγοντας. Δεν ήταν η «ανάλγητη» Δεξιά του Μητσοτάκη. Τον δρόμο για τα ογκώδη κυβερνητικά σχήματα τον άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ για να βολέψει συμμάχους και να βγάλει υποχρεώσεις. Αυτόν τον δρόμο περπατάει και ο Κυριάκος.
Τα ΜΑΤ και τα ΟΠΚΕ έκαναν επιδρομές και σκούπες στα Εξάρχεια με την «αριστερή» υπουργό Ο. Γεροβασίλη και όχι με τον δεξιό πασοκο-νεοδημοκράτη Μ. Χρυσοχοϊδη. Οι πρόσφυγες εγκλωβίστηκαν κατά χιλιάδες στο κολαστήριο της Μόρια (με την Διεθνή Αμνηστία να καταγγέλλει βιασμούς και απόπειρες αυτοκτονίας ανηλίκων) με την «ανθρωπιστική» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι με κυβέρνηση τον ακροδεξιό Άδωνι.
Τέσσερα χρόνια τώρα, αγαπημένη κυβέρνηση της αμερικάνικης πρεσβείας και της γερμανικής ολιγαρχίας δεν ήταν η επάρατος Δεξιά και ο Κυριάκος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν. Τέσσερα χρόνια κολλεγιές με τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη και τον Μελισσανίδη έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ που θα τα «έβαζε με την διαπλοκή» και όχι η διαπλεκόμενη εξ ορισμού και γεννησιμιού Ν.Δ. Τέσσερα χρόνια τώρα, αδιάβαστα μνημόνια χιλιάδων αμετάφραστων σελίδων τα ψήφιζαν με χέρια και με πόδια οι Συριζαίοι βουλευτές και όχι ο Μπογδάνος ή ο Βορίδης. Σε τελική ανάλυση, τέσσερα χρόνια τώρα, η οικογενειοκρατία που λεηλάτησε και ξεπούλησε την χώρα για 99 χρόνια στο Υπερταμείο δεν ήταν το Μητσοτακέικο αλλά η συριζαία εξουσία που μέχρι την τελευταία στιγμή διόριζε συγγενείς και φίλους και όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς και της προόδου.
Η κριτική, λοιπόν, που γίνεται στην Ν.Δ. είναι επιφανειακή και τζούφια. Αλλά θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά; Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώθηκε πλήρως στο πολιτικό σύστημα και μετατράπηκε στην εν Ελλάδι κεντροαριστερή φιλελεύθερη πτέρυγα της παγκοσμιοποίησης, περιθώρια για ουσιαστική αντιπολίτευση δεν υφίστανται. Οπότε ασχολούμαστε με τον θρησκευτικό όρκο που έδωσαν οι Νεοδημοκρατές. Λες και οι προηγούμενοι που έδωσαν πολιτικό όρκο δεν στέκονταν σούζα μια φορά το δίμηνο στο γραφείο της Βελκουλέσκου στο Χίλτον…
Ας το γράψουμε άλλη μία φορά: τον δρόμο στην ορίτζιναλ και απροκάλυπτα νεοφιλελεύθερη δεξιά δεν τον άνοιξε το κακό μας το ριζικό αλλά η αριστερά του κότερου, του ψέματος, του δικαιωματισμού και της υπόκλισης στους ισχυρούς. Όλα τα άλλα δεν προκαλούν, πλέον, ούτε καν γέλιο…
