«Είμαστε κομμουνιστές αλλά κομμουνισμός χωρίς λεφτά δεν γίνεται» είπαν ξεκάθαρα οι Κινέζοι σύντροφοι στον Ορέστη Κολοζώφ, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, όταν αντιπροσωπεία του κόμματος πήγε στο Πεκίνο τη δεκαετία του ’90. Τότε η συσσώρευση πλούτου στην Κίνα ήταν ακόμα στα σπάργανα αλλά ο στόχος ήταν σαφής. Φυσικά, ούτε καπιταλισμός γίνεται χωρίς λεφτά. Από την εποχή του Δημοσθένη, «δει δη χρημάτων» ήταν το μοτίβο στην ειρήνη και στον πόλεμο σε όλα τα καθεστώτα. Κομμουνισμός της φτώχειας δεν υπάρχει και κάπου εκεί σκόνταψε κι έπεσε η ΕΣΣΔ.
Ο ΑΔΟΓΜΑΤΙΣΤΟΣ φιλόσοφος της Αριστεράς Κώστας Παπαϊωάννου (που μαζί με τον Καστοριάδη, τον Ξενάκη και άλλους είχε διαφύγει στο Παρίσι μετά τον πόλεμο) έγραφε, το 1948, ότι ο καπιταλισμός έχει την ικανότητα να παράγει πλούτο πολύ ταχύτερα από τον κομμουνισμό. Οι Κινέζοι το διαψεύδουν. Τους χρειάστηκαν μόλις τρεις-τέσσερις δεκαετίες για να γίνουν αν όχι η πρώτη, οπωσδήποτε η δεύτερη οικονομική δύναμη, με την ταχύτερη ανάπτυξη στον πλανήτη. Και έτσι να σώσουν από συνεχείς κρίσεις υπερπαραγωγής την καπιταλιστική Δύση, απορροφώντας τα προϊόντα της. Το αστείο είναι ότι η Κίνα αναπτύχθηκε με το περίσσευμα της δυτικής (αμερικανικής) πλεονεξίας στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Ο δυτικός (αμερικανικός) καπιταλισμός ανάθρεψε τον κινέζικο δράκο που πάει τώρα να τον καταπιεί. Στο ερώτημα αν η Κίνα είναι καπιταλιστική ή κομμουνιστική, η Δύση απαντά όπως τη βολεύει, προπαγανδιστικά. Επί της ουσίας ο καπιταλισμός ζει τρώγοντας τον διπλανό του, πιστός στο κήρυγμα του φιλόσοφου Χομπς ότι «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος». Λευκός λύκος, κίτρινος λύκος, αρκεί να τρώει τα πρόβατα, θα έλεγαν οι Κινέζοι.
Μόλις πήρε την εξουσία ο Μάο, στη Δύση μιλούσαν για τον «κίτρινο κίνδυνο». Και σε όλη την εικοσαετία του ‘50-‘60 η μόνη ερώτηση στα ΜΜΕ ήταν αν και πώς μπορεί να διασπαστεί η Κίνα. Η διάσπαση και εκμετάλλευση αυτής της τεράστιας χώρας ήταν το όνειρο κάθε αξιοσέβαστου αποικιοκράτη. Το όνειρο έγινε εφιάλτης. Το πρώτο «λάθος» ήταν ότι η Δύση έριξε στην Κίνα τα απαραίτητα κεφάλαια για την ανάπτυξή της. Λάθος δικαιολογημένο, εν μέρει, αφού δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η χώρα των κούληδων θα αξιοποιούσε στο άψε-σβήσε το εισαγόμενο χρήμα. Υποτίμησαν τον Μάο, τους διαδόχους και το Κ.Κ. Κίνας. Το δεύτερο λάθος ήταν ότι πανηγύριζαν για τον άγριο ρωσοκινέζικο καυγά τη δεκαετία του ‘60. Σ’ αυτόν πάτησε άλλωστε ο πολύς Κίσινγκερ για να ποντάρει στη διαίρεση του κομμουνιστικού στρατοπέδου, αναβατήρα για τη θεμελίωση της αμερικανικής υπεροχής. Και την πάτησε, ο υποτίθεται διορατικός Αμερικάνος. Ο ιμπεριαλισμός της Δύσης ανάγκασε Ρωσία-Κίνα να πάνε μαζί και μέχρι να απαλλαγούν από τη λαιμαργία των Δυτικών θα μείνουν μαζί. Το τρίτο λάθος ήταν ότι μέχρι χθες η Δύση πανηγύριζε για μια Κίνα που πήρε τον ορθό δρόμο του καπιταλισμού. Δεν τους περνάει από το μυαλό των τεχνοκρατών και άλλων σπουδαίων διανοητών Ευρωπαίων και Αμερικανών ότι δεν έχει καμιά σημασία αν αυτός που σε έχει στο πιάτο του για φάγωμα είναι καπιταλιστής ή κομμουνιστής. Τώρα, με επικεφαλής τον Τραμπ, καταγγέλλουν την «κομμουνιστική Κίνα». Αλλά η ανάγκη μιας ανοιχτής κινέζικης αγοράς είναι πολύ μεγαλύτερη από τις προπαγανδιστικές καταγγελίες του κινέζικου αυταρχισμού. Οι ελίτ στη Δύση επιβάλλουν ατσάλινη πειθαρχία των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις τους. Αλλά όταν ένα κράτος κάνει ακριβώς το ίδιο, π.χ. η Κίνα, εξαπολύουν μύδρους εναντίον του. Δηλαδή, η αντίθεση των ελίτ σε οποιαδήποτε εξουσία του Κράτους, δεν είναι θέμα ιδεολογίας αλλά ποιος έχει την Εξουσία και το Χρήμα.
Αν η Κίνα είχε το μέγεθος της Δανίας ή της Ελλάδας η οποιαδήποτε οικονομική της ανάπτυξη δεν θα συγκινούσε κανέναν. Η Κίνα ρίχνει τη σκιά της σε όλο τον πλανήτη. Αυτό την κάνει επικίνδυνη για τη Δύση, όχι η ιδεολογία της
ΩΣΤΟΣΟ ας μην πέσουμε στην παγίδα. Αν η Κίνα είχε το μέγεθος της Δανίας ή της Ελλάδας η οποιαδήποτε οικονομική της ανάπτυξη δεν θα συγκινούσε κανέναν. Η Ρωσία επιβάλλει τον όγκο της στην Ευρώπη, άντε και στις ΗΠΑ. Γι’ αυτό είτε ως κομμουνιστική ΕΣΣΔ είτε ως αστική Ρωσία, η Δύση τρομάζει στη σκιά της. Η Κίνα ρίχνει τη σκιά της σε όλο τον πλανήτη. Αυτό την κάνει επικίνδυνη για τη Δύση, όχι η ιδεολογία της. Πολλοί, στη Δύση, καθόλα καπιταλιστές, θεωρούν ότι η Ιστορία μπήκε οριστικά στον δρόμο που είχε προβλέψει ο Σπένγκλερ από το 1914 με το βιβλίο του «Η Παρακμή της Δύσης» – το βιβλίο εκδόθηκε το 1918 μετά τον Πόλεμο. Η Κίνα το επισφραγίζει και όποιος αμφιβάλλει, μάλλον κάνει μεγάλο λάθος.
Εννοείται ότι οι Κινέζοι μιλάνε μόνο για ισότητα των εθνών, ισονομία, σεβασμό της ανεξαρτησίας, για όλα τέλος πάντων όσα υπόσχονται οι εκάστοτε ελευθερωτές από την εποχή που οι Σπαρτιάτες καλούσαν τους Έλληνες να συσπειρωθούν για την ελευθερία εναντίον της τυραννικής Αθήνας.
Η αναμέτρηση Κίνας και ΗΠΑ έχει τεράστια ιστορική σημασία. Μετά την ήττα της περσικής αυτοκρατορίας από τον Μέγα Αλέξανδρο, την απώθηση των Αράβων από την Ευρώπη και την ήττα των Τούρκων στις πύλες της Βιέννης, είναι η πρώτη φορά που ο δυτικός χώρος αντιμετωπίζει όχι μόνο γεωπολιτικό αλλά και πολιτιστικό κίνδυνο. Μια ήττα του θα σημάνει ακριβώς τον τερματισμό αυτού που έχει ονομαστεί ελληνορωμαϊκός πολιτισμός.
