Πριν από είκοσι χρόνια προσγειώθηκε κατακαλόκαιρο (1993) στο αεροδρόμιο (τότε του Ελληνικού) ένας Αμερικανός υφυπουργός, ο Ηγκλμπέργκερ, και δήλωσε, έτσι στο ξεκάρφωτο, ότι θα γίνουν σε τρεις μήνες εκλογές στην Ελλάδα. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του Κυριάκου, έμεινε ξερός διότι από τον Αμερικάνο έμαθε περί εκλογών, θέμα, υποτίθεται, της αποκλειστικής του αρμοδιότητας. Πράγματι έγιναν εκλογές, σε τρεις μήνες, τον Οκτώβριο, όπως το είχε προαναγγείλει ο Αμερικάνος. Η κυβέρνηση έπεσε εκ των έσω. Υπεύθυνος θεωρήθηκε ο κ. Σαμαράς με δεδομένο ότι ο τελευταίος βουλευτής που την καταψήφισε, ο κ. Συμπιλίδης, ήταν φίλος του.
Αυτονοήτως ο κ. Ηγκλμπέργκερ ξεχάστηκε ώστε να αποκλειστεί κάθε συζήτηση για αμερικανική παρέμβαση… όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις το γαϊδούρι χτυπάς το σαμάρι. Εν προκειμένω τον κ. Σαμαρά. Αργότερα έγινε πρωθυπουργός.
Από την πρώτη στιγμή που κέρδισε ο σημερινός Μητσοτάκης τις εκλογές και δεύτερη τετραετία άρχισαν οι επιθέσεις για την ανατροπή του. Όλες άδοξες. Οι διεκδικητές (της αντιπολίτευσης) δεν διακρίνονται, στ’ αλήθεια, για τα προσόντα τους. Αλλά επίσης το προφανές είναι η έλλειψη… Αμερικάνου υφυπουργού. Το (εύκολο) συμπέρασμα είναι ότι για να πέσει ένας πρωθυπουργός στην Ελλάδα είναι χρήσιμος, αν όχι απαραίτητος, ο «ξένος φίλος». Για την ακρίβεια, όχι μόνο για να πέσει αλλά και για να ανέβει κάποιος στη θέση του πρωθυπουργού – λένε κύκλοι των παρασκηνίων – ότι και για δυο-τρία υπουργεία χρειάζεται έγκριση. Έξωθεν.
Εκ προοιμίου, λοιπόν, οι παρεμβάσεις των κκ. Σαμαρά και Καραμανλή είναι περιορισμένης σημασίας, αφού λείπει (τουλάχιστον δεν εμφανίζεται) εντεταλμένος «υφυπουργός». Ειδικά ο κ. Καραμανλής έπεσε στην παγίδα να αφήσει να μετατραπεί σε προσωπικό / οικογενειακό ζήτημα ένα κατ’ εξοχή πολιτικό θέμα, δηλαδή η εξωτερική πολιτική. Απειλήθηκε η ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του και έκτοτε ο κ. Καραμανλής φυτοζωεί πολιτικά στη Ραφήνα. Και τα δυο στελέχη θεωρείται ότι εκφράζουν διαφορετικές απόψεις για το κόμμα και τη χώρα αλλά είναι αδύναμοι κρίκοι στη διαμάχη με την ηγεσία της Ν.Δ. Παρά το γεγονός ότι αυτή διανύει μάλλον τη χειρότερη περίοδο και κυρίως δεν φαίνεται να έχει συμφέρουσα διέξοδο.
Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να «τελειώνουν» συνολικά με την «παλιά γενιά», όσους αποτελούν μέλη ή συνέχεια των παλιών παικτών της ελληνικής πολιτικής
Τι ενδιαφέρει τις ΗΠΑ
Ωστόσο θα ήταν λάθος η εικασία ότι οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται πλέον για το ποιος θα είναι πρωθυπουργός στην Ελλάδα και γι’ αυτό δεν παρεμβαίνουν. Συμβαίνει το αντίθετο: Ενδιαφέρονται να «τελειώνουν» συνολικά με την «παλιά γενιά», όσους αποτελούν μέλη ή συνέχεια των παλιών παικτών. Στόχος είναι κόμματα, από τις κορυφές ως τη βάση, ενσωματωμένα στις μοντέρνες ιδεολογίες, περί ΛΟΑΤΚΙ κ.λπ. Σ’ αυτό το πλαίσιο παίζεται (ή παίχτηκε ήδη…) και η τύχη του κ. Κασελάκη που, μετά τις ευρωεκλογές, δεν παρέχει εχέγγυα ότι κάτι μπορεί να κάνει στο προσεχές μέλλον. Στον (δοκιμασμένο…) Τσίπρα πέφτουμε πάλι και στην αυταπάτη αρκετών ότι γίνονται θαύματα και μάλιστα στην Ελλάδα συμβαίνουν δυο φορές. Είναι φανερό ότι κάποιοι, «τυφλοί τα τ’ ώτα τον τε νου», δεν λογαριάζουν ότι το «θαύμα των Πρεσπών» μάλλον φέρνει προς κατάρα μεριά. Αν μάλιστα δούμε να αναδύεται το αγαπημένο δίδυμο Τσίπρας-Γιώργος (ή Νίκος…) μάλλον θα μας χρειαστεί ευχέλαιο και εξορκιστής.
Η δεύτερη αιτία
Οι προσπάθειες ανατροπής του σημερινού Μητσοτάκη αποτυγχάνουν (ως τώρα) και για τον εξής λόγο: Τα κόμματα της κεντρώας αντιπολίτευσης μεταπολεμικά, ήταν μικρά, ευτελή και αντιμαχόμενα και η Δεξιά πανίσχυρη, όπως σήμερα. Ενώθηκαν όμως όταν η ΕΔΑ πήρε 24% στις εκλογές. Ο φόβος της (τότε) Αριστεράς οδήγησε στην «Ένωση Κέντρου» υπό τον Γ. Παπανδρέου. Είναι προφανέστατο ότι ουδείς εκτός ή εντός Ελλάδας ανησυχεί αν ο κ. Κασελάκης, ο κ. Βελόπουλος, ο κ. Ανδρουλάκης, η κ. Κωνσταντοπούλου και οι λοιποί κάνουν οτιδήποτε μεταξύ τους. Αυτά που βλέπουμε είναι καυγάδες μέτριων ηθοποιών για ένα ρολάκι, μια ατάκα, στην επερχόμενη, πλησίστια, εκλογική παράσταση.
