Οι διεθνείς οργανισμοί είχαν μηνύσει ότι το 2011 θα είναι χρονιά εξεγέρσεων στις ανεπτυγμένες χώρες, λόγω της κρίσης. Και ήδη, καταχείμωνο, προάγγελοι της άνοιξης, σαν χελιδόνια, σε όλες της χώρες σκάνε σκόρπια αλλά με αυξανόμενο ρυθμό τα κύματα της λαϊκής οργής των εργαζομένων και της νεολαίας.
Η γενική απεργία της Ισπανίας, συνοδεύτηκε από τη γενική απεργία της Πορτογαλίας, τα ξεσπάσματα των Γάλλων μαθητών και φοιτητών τα ακολούθησαν μαζικότατες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας Άγγλων φοιτητών. Στην Ιταλία άρχισαν και καταλήψεις πανεπιστημίων από εργαζόμενους ερευνητές.
Η Ευρώπη βράζει, οι αστικές τάξεις ανησυχούν, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχεδιάζουν τη στρατηγική τους και, φυσικά, αδιαφορούν για τις «ισόρροπες αναπτύξεις», για τις «συγκλίσεις», για τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό», για την «κοινοτική αλληλεγγύη». Η γερμανική μπότα ποντάρει στην αυστηρή τήρηση των δημοσιονομικών ζητημάτων, αδιαφορώντας για το ποιος θα ακολουθήσει και ποιος θα στραγγαλιστεί. Η στάση μοιάζει με τον εκτροφέα πουλερικών που αφού σφάξει μερικά (χώρες της περιφέρειας) τα ρίχνει στον καταψύκτη για να καταναλωθούν αργότερα (τα απομυζεί μέσα από τους μηχανισμούς που έχουν δημιουργηθεί). Η Ευρωζώνη τρίζει από την κρίση και το φταίξιμο ρίχνεται στους απείθαρχους λαούς, Έλληνες, Ιρλανδούς, Πορτογάλους, Ισλανδούς κ.λπ.
Στην Ελλάδα, το διεθνές πειραματόζωο, εφαρμόζονται οι νέες στρόφιγγες-περικοπές για την εκταμίευση νέων δόσεων από το μηχανισμό στήριξης. Το γενικευμένο, χωρίς τέλος, ξεπάτωμα του εργαζόμενου λαού ήταν αποφασισμένο από τη στιγμή που έγινε η «αίτηση» για την εισδοχή στο μηχανισμό στήριξης. Αφού μπήκαμε, μας δείχνουν διαρκώς το τι υπογράψαμε (ο δουλοπρεπής πολιτικός κόσμος) και τώρα θα διαπιστώσουμε πως παίρνουμε δάνεια όχι για να μειώσουμε το χρέος αλλά για να το αυξήσουμε στο 170% το 2013, οπότε θα μπούμε στο «διαρκές Μνημόνιο» των διεθνών τοκογλύφων…
Αίσθηση προκάλεσε στη χώρα μας το «θράσος» ορισμένων δημοσιογράφων στην Ιρλανδία που ρώτησαν, ευθέως, την πολιτική ηγεσία: «Δεν ντρέπεστε που μας καταντήσατε σε αυτήν τη θέση;». Μα δεν υπάρχει ούτε ένας εδώ στην Ελλάδα να θέσει τέτοια ερωτήματα ή να στριμώξει τους πολιτικούς μας; Το καλοκαίρι οι πασόκοι υπουργοί κυκλοφορούσαν μεταμφιεσμένοι για να αποφύγουν τα γιουχαΐσματα. Τώρα με τις εκλογές ξεθάρρεψαν λίγο, αλλά με τα μέτρα που κυνικά παίρνουν, υπακούοντας στην τρόικα, δεν θα αποφύγουν τη γενικευμένη κατακραυγή. Οι συνταξιούχοι ήδη κλαίνε που θα πάρουν το «δώρο» σε λίγες μέρες και η απόγνωση φουντώνει.
Η δεύτερη χώρα που μπαίνει στο μηχανισμό στήριξης, με έναν πρωθυπουργό να σύρεται, κυριολεκτικά, να υποβάλλει την αίτηση ένταξης, ξεσπά μια πολιτική κρίση και ο κόσμος ζητά έκτακτες εκλογές με αίτημα να μη γίνει αποδεκτό το Μνημόνιο που θα αφορά την Ιρλανδία. Η Ευρώπη τρίζει, η οικονομική κρίση συνοδεύεται από πολιτικά επεισόδια κρίσης και η κοινωνία βράζει συσσωρεύοντας υλικό για ξεσπάσματα και εξεγέρσεις.
Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς που συνέρχεται σε λίγες μέρες παίρνει υπ’ όψιν του όλα αυτά τα δεδομένα, αλλά πεισματικά επιμένει σε μια ουτοπική γραμμή: του βαθιού εκδημοκρατισμού της Ε.Ε., ενός μηχανισμού που έχει αποδείξει ότι είναι συνώνυμο του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού. Πώς είπατε; Βαθιού εκδημοκρατισμού του πιο άκρατου νεοφιλελευθερισμού; Ούτε ωραίο δεν ακούγεται, ούτε έχει σχέση με το καζάνι που βράζει και άλλα ζητά…
Η Ευρώπη βράζει, οι αστικές τάξεις ανησυχούν, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχεδιάζουν τη στρατηγική τους και, φυσικά, αδιαφορούν για τις «ισόρροπες αναπτύξεις», για τις «συγκλίσεις», για τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό», για την «κοινοτική αλληλεγγύη». Η γερμανική μπότα ποντάρει στην αυστηρή τήρηση των δημοσιονομικών ζητημάτων, αδιαφορώντας για το ποιος θα ακολουθήσει και ποιος θα στραγγαλιστεί. Η στάση μοιάζει με τον εκτροφέα πουλερικών που αφού σφάξει μερικά (χώρες της περιφέρειας) τα ρίχνει στον καταψύκτη για να καταναλωθούν αργότερα (τα απομυζεί μέσα από τους μηχανισμούς που έχουν δημιουργηθεί). Η Ευρωζώνη τρίζει από την κρίση και το φταίξιμο ρίχνεται στους απείθαρχους λαούς, Έλληνες, Ιρλανδούς, Πορτογάλους, Ισλανδούς κ.λπ.
Στην Ελλάδα, το διεθνές πειραματόζωο, εφαρμόζονται οι νέες στρόφιγγες-περικοπές για την εκταμίευση νέων δόσεων από το μηχανισμό στήριξης. Το γενικευμένο, χωρίς τέλος, ξεπάτωμα του εργαζόμενου λαού ήταν αποφασισμένο από τη στιγμή που έγινε η «αίτηση» για την εισδοχή στο μηχανισμό στήριξης. Αφού μπήκαμε, μας δείχνουν διαρκώς το τι υπογράψαμε (ο δουλοπρεπής πολιτικός κόσμος) και τώρα θα διαπιστώσουμε πως παίρνουμε δάνεια όχι για να μειώσουμε το χρέος αλλά για να το αυξήσουμε στο 170% το 2013, οπότε θα μπούμε στο «διαρκές Μνημόνιο» των διεθνών τοκογλύφων…
Αίσθηση προκάλεσε στη χώρα μας το «θράσος» ορισμένων δημοσιογράφων στην Ιρλανδία που ρώτησαν, ευθέως, την πολιτική ηγεσία: «Δεν ντρέπεστε που μας καταντήσατε σε αυτήν τη θέση;». Μα δεν υπάρχει ούτε ένας εδώ στην Ελλάδα να θέσει τέτοια ερωτήματα ή να στριμώξει τους πολιτικούς μας; Το καλοκαίρι οι πασόκοι υπουργοί κυκλοφορούσαν μεταμφιεσμένοι για να αποφύγουν τα γιουχαΐσματα. Τώρα με τις εκλογές ξεθάρρεψαν λίγο, αλλά με τα μέτρα που κυνικά παίρνουν, υπακούοντας στην τρόικα, δεν θα αποφύγουν τη γενικευμένη κατακραυγή. Οι συνταξιούχοι ήδη κλαίνε που θα πάρουν το «δώρο» σε λίγες μέρες και η απόγνωση φουντώνει.
Η δεύτερη χώρα που μπαίνει στο μηχανισμό στήριξης, με έναν πρωθυπουργό να σύρεται, κυριολεκτικά, να υποβάλλει την αίτηση ένταξης, ξεσπά μια πολιτική κρίση και ο κόσμος ζητά έκτακτες εκλογές με αίτημα να μη γίνει αποδεκτό το Μνημόνιο που θα αφορά την Ιρλανδία. Η Ευρώπη τρίζει, η οικονομική κρίση συνοδεύεται από πολιτικά επεισόδια κρίσης και η κοινωνία βράζει συσσωρεύοντας υλικό για ξεσπάσματα και εξεγέρσεις.
Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς που συνέρχεται σε λίγες μέρες παίρνει υπ’ όψιν του όλα αυτά τα δεδομένα, αλλά πεισματικά επιμένει σε μια ουτοπική γραμμή: του βαθιού εκδημοκρατισμού της Ε.Ε., ενός μηχανισμού που έχει αποδείξει ότι είναι συνώνυμο του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού. Πώς είπατε; Βαθιού εκδημοκρατισμού του πιο άκρατου νεοφιλελευθερισμού; Ούτε ωραίο δεν ακούγεται, ούτε έχει σχέση με το καζάνι που βράζει και άλλα ζητά…
Σχόλια
