Ενώ το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς κλιμακώνει ανενόχλητο τη γενοκτονία στη Γάζα, όπως και την απόπειρα εθνοκάθαρσης στην υπόλοιπη Παλαιστίνη, ένα ακόμη μαζικό έγκλημα υλοποιείται σιωπηρά στις κατοχικές φυλακές – όπου οι υπερδιπλασιασμένοι μέσα σε ένα εξάμηνο Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι υπόκεινται ανείπωτα βασανιστήρια, έως και εν ψυχρώ δολοφονίες. Η μη παροχή στοιχειώδους περίθαλψης στους φυλακισμένους ασθενείς είναι ένα επιπλέον όπλο στα χέρια των δεσμοφυλάκων τους. Ένα από τα τελευταία θύματα ήταν ο Ουαλίντ Ντακά, θρυλική μορφή της πρώιμης Παλαιστινιακής Αντίστασης, που φέτος συμπλήρωνε 40 χρόνια φυλάκισης. Είχε εκτίσει την ποινή του αλλά, αφότου έγινε γνωστό ότι πάσχει από καρκίνο, καταδικάστηκε σε δύο επιπλέον χρόνια φυλάκισης για παραβίαση των κανονισμών! Και «φυσικά» δεν του παρασχέθηκε καμία περίθαλψη…
Ο Ουαλίντ αναδείχθηκε, μέσα από το κελί του, σε σπουδαίο άνθρωπο του πνεύματος και των τεχνών, με επιρροή ακόμη και σε τμήμα της ισραηλινής διανόησης. Έτσι, ο μαρτυρικός θάνατός του θρηνήθηκε μεταξύ άλλων από την Άνατ Μάταρ, καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, και την ηθοποιός και σκηνοθέτιδα Έινατ Βάιζμαν. Η πρώτη αποκάλεσε τον Ουαλίντ «αστείρευτη πηγή έμπνευσης», ενώ η δεύτερη έγραψε: «Μου δίδαξε τι είναι ανθρωπιά. Ο κόσμος χωρίς αυτόν είναι πιο σκοτεινός». Τώρα οι κατοχικές αρχές εξετάζουν εάν μπορούν να διωχθούν (και) αυτές για «εξύμνηση της τρομοκρατίας»! Από την πλευρά της η Διεθνής Αμνηστία απαίτησε από το Ισραήλ «τουλάχιστον να επιστρέψει τη σορό του Ουαλίντ Ντακά στην οικογένειά του χωρίς καθυστέρηση» και χαρακτήρισε τον θάνατο του καρκινοπαθούς κρατούμενου μέσα στη φυλακή «μια σκληρή υπενθύμιση της περιφρόνησης του Ισραήλ για το δικαίωμα των Παλαιστινίων στη ζωή»…
του Louis Brehony*
Ο διπλός στόχος, της εξάλειψης της Αντίστασης και της κατάσβεσης των πιο λαμπρών πυρσών της, έχει τους τρόπους και τα μέσα του στο εγχειρίδιο κανόνων της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Αυτά είναι καλά τεκμηριωμένα, με οδυνηρό τρόπο: είτε υποβάλλοντας ολόκληρες κοινότητες σε γενοκτονικές δολοφονίες, όπως στη Γάζα, είτε αναθέτοντας στους πράκτορές της να δηλητηριάζουν ηγέτες. Ωστόσο, η σιωνιστική αποικιοκρατία αποτυγχάνει διαρκώς – όπως τώρα στη Γάζα. Επιδιώκοντας να εξαλείψει την Αντίσταση, τη δυναμώνει, σαν να ρίχνει κηροζίνη πάνω στη φλόγα. Η δολοφονία μιας ιστορικής ακολουθίας Παλαιστίνιων ηγετών απλώς ενισχύει την παρουσία τους στις μάζες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Γκασάν Καναφάνι. Ο πολιτικός κρατούμενος Ουαλίντ Ντάκκα προστέθηκε σε αυτή την ακολουθία στις 7 Απριλίου 2024. Η δολοφονία του μέσω της στέρησης θεραπείας για τον καρκίνο ήταν η κορύφωση σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών εγκλεισμού του στις κατοχικές φυλακές.
«Είσαι η πιο όμορφη απόδραση…»
Φυλακισμένος από το 1984, ο Ουαλίντ διέγραψε μέσα στη φυλακή μια πορεία σαν αυτήν της «καθολικής αντίστασης» που αποδίδεται στον Καναφάνι: επαναστατικό στέλεχος, μυθιστοριογράφος, ποιητής, ζωγράφος και τραγουδοποιός. Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) χαιρέτισε τον πεσόντα ηγέτη του ως «σύντροφο, στοχαστή, συγγραφέα, εμπνευστή και μεγάλο θεωρητικό». Ακόμη και η πατρότητα έγινε γι’ αυτόν τρόπος αντίστασης, με τον σπόρο του να βγαίνει έξυπνα και λαθραία από τη φυλακή και να οδηγεί στη γέννηση της κόρης του Μιλάντ το 2020. Αν και στον ίδιο δεν επιτράπηκε ποτέ να τη δει από κοντά, η Μιλάντ εμφανίστηκε στο πλευρό της μητέρας της, της Σάνα, της συντρόφου και συζύγου του, ακούραστης αγωνίστριας για την ελευθερία του. Έγραφε ο Ουαλίντ στη Μιλάντ: «Είσαι η πιο όμορφη απόδραση… το μήνυμά μου προς το μέλλον».
Για όσους τον γνώριζαν, και ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές Παλαιστινίων που πέρασαν από το σύστημα των φυλακών, ο Ουαλίντ ήταν ένας φωτεινός οδηγός. Σε ένα διήγημά του, το «Θείε, δώσε μου ένα τσιγάρο», ο Ουαλίντ αφηγείται τη συνάντησή του με έναν νεαρό κρατούμενο: «Τον κοίταξα και φαντάστηκα ότι ήταν ο δικός μου γιος, αυτός που η μοίρα δεν ήθελε ακόμη να φέρει στον κόσμο. Ποθούσα με κάθε ίνα της ύπαρξής μου να τον αγκαλιάσω, και ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία να κλάψω. Αλλά το έκρυψα. Δεν έπρεπε να θρυμματίσω την εικόνα του ανθρώπου που ήθελε τώρα να γίνει. Τον πλησίασα για να του σφίξω το χέρι ως σύντροφος, ρωτώντας τον: “Μαχητή, πώς είσαι;”».
Μεγάλος στοχαστής, άνθρωπος και ηγέτης
Το βαθύ αποτύπωμα που άφησε ο Ουαλίντ σε νέους και παλιούς συντρόφους προκύπτει από την ανάμνηση του χρόνου που πέρασαν μαζί ως συγκρατούμενοι. Φυλακισμένος στη φυλακή Γκιλμπόα το 2010, ο Φιντά αλ-Σαέρ θυμόταν «όμορφες στιγμές» καθώς ο Ουαλίντ καθοδηγούσε τους συγκρατούμενούς του για να φτιάξουν ένα ούτι, δημιουργώντας το πολύπλοκο όργανο με σπασμένα ξύλα και λαθραία αντικείμενα. Οι δυο τους έγραψαν από κοινού ένα μουσικό έργο, τον «Παράλληλο Χρόνο», βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Ουαλίντ. Η κατασκευή και η φροντίδα του μουσικού οργάνου ήταν από μόνη της μια επίπονη αποστολή, με τσιλιαδόρους στις πόρτες των κελιών ώστε να προειδοποιούν εάν πλησιάζουν δεσμοφύλακες.
Όταν οι αρχές τελικά ανακάλυψαν την επιχείρηση μουσικής αντίστασης, ο Ουαλίντ ανέλαβε το ρόλο ενός Παλαιστίνιου Σπάρτακου, ισχυριζόμενος ότι είναι ο μοναδικός φταίχτης. Η ιστορία του κατασχεμένου μουσικού οργάνου διαδόθηκε στόμα με στόμα. Ο Ασίμ Κααμπί από το PFLP, τότε κρατούμενος, θυμάται: «Πήραν το ούτι και έριξαν τον Ουαλίντ σε ένα κελί απομόνωσης για μια εβδομάδα. Τον χτύπησαν και τελικά τον έστειλαν σε άλλη φυλακή, επειδή προφανώς η κατασκευή μουσικών οργάνων απαγορεύεται»… Για τον Ασίμ, ο Ουαλίντ ήταν «ένας σπουδαίος στοχαστής, άνθρωπος και ηγέτης». Προσδοκούσε μια συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων, «αλλά δεν είχε τύχη. Μαρτύρησε, ενώ περίμενε ότι θα προλάβει να αγκαλιάσει την κόρη του».
Οιονεί πτέρυγα μελλοθανάτων
Με τη χειροτέρευση της χρόνιας πνευμονοπάθειας το 2022, κι έπειτα τη διάγνωση του Ουαλίντ για καρκίνο, αποκαλύφθηκε σε όλη της τη γύμνια η αναλγησία του σιωνιστικού καθεστώτος – το οποίο του αρνήθηκε τη δυνητικά σωτήρια θεραπεία. Επιπλέον όταν, στις αρχές του 2023, ο Ουαλίντ υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, οι αρχές της φυλακής αρνούνταν να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο επί 11 ημέρες, επιδεινώνοντας πολύ την κατάστασή του. Παρόλο που είχε εκτίσει την ποινή του, η εσκεμμένη «αμέλεια» της κατοχής τον τοποθέτησε σε μια οιονεί πτέρυγα μελλοθανάτων.
Όποιος μιλά όμως με τους συντρόφους του και τα μέλη της οικογένειάς του, ή διαβάζει τις πλούσιες λογοτεχνικές συνεισφορές του Ουαλίντ στον Παλαιστινιακό αγώνα, καταλαβαίνει καλά ότι οι δεσμοφύλακές του δεν θα μπορούσαν ποτέ να καυχηθούν ότι καθυπόταξαν τη φωνή του ή την αφοσίωσή του. Οι δεσμοφύλακες του σιωνισμού επεδίωξαν, και προέβλεψαν, ότι ακόμη και αυτός ο ακλόνητος άνθρωπος θα λύγιζε. Ωστόσο, όπως γράφει ο Ουισάμ Ραφίντι, «διαψεύστηκαν οικτρά». Γραμμένη μέσα στο μαρτύριο της επανειλημμένης άρνησης της ελευθερίας, η υπόσχεση του Ουαλίντ Ντακά είναι η πολεμική ιαχή του Σπάρτακου, η κραυγή συσπείρωσης όλων όσοι αντιστέκονται: «Παρά την πικρή πραγματικότητα, θα συνεχίσω να ονειρεύομαι».
* Ο Louis Brehony είναι ιρλανδικής καταγωγής μουσικός, ερευνητής και συγγραφέας. Το παρόν άρθρο του δημοσιεύθηκε στις 8/4/2024 στον δικτυακό τόπο The Palestine Chronicle (www.palestinechronicle.com). Η λεζάντα της φωτογραφίας είναι της Σύνταξης.
