Η Κύπρος κατέρρευσε, ο Τσάβες πέθανε, η ΑΕΚ υποβιβάστηκε, η Μπαρτσελόνα συνετρίβη, η ιταλική Αριστερά φλερτάρει με τον Μπερλουσκόνι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να περάσει τη σέντρα. Οι οιωνοί είναι ανησυχητικοί…
Η ομάδα δεν τραβάει, λένε με διάφορους τρόπους και σε διάφορους τόνους, πολλοί πολίτες που αγγομαχούν. Χρειάζεται επανεκκίνηση. Ο προπονητής πρέπει να κάνει αλλαγές. Άμεσα.
Είναι γεγονός ότι η οργανωτική μας συγκρότηση σέρνεται. Η πολιτική μας γραμμή δεν βγαίνει ξεκάθαρη. Οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ μας κοιτάζουν με απορία. Είκοσι στελέχη που έχουν το προνόμιο να βγαίνουν στην τηλεόραση μπορεί να νομίζουν ότι η οργανωτική και πολιτική δουλειά εξαντλείται στα τηλεπαράθυρα. Λάθος. Ο κόσμος είναι αλλού. Ακόμα κι αν λένε τα πιο σωστά πράγματα, κατάντησαν ρουτίνα, ο λόγος τους ξεθύμανε. Όλο και πιο λίγοι άνθρωποι κρέμονται από τα χείλη τους. Όλα έχουν ειπωθεί. Η επανάληψη δεν λειτουργεί πλέον σαν μητέρα της μαθήσεως. Ακόμα και οι φλύαροι φεϊσμπουκάδες έπαψαν να κάνουν σχόλια για όσα λέγονται στα κανάλια. Τους είναι αδιάφορα. Η καθημερινή εμπειρία του κόσμου είναι πολύ πιο έντονη, πιο βίαιη, πιο σκληρή, πιο ανυπόφορη απ’ αυτά που καταγγέλει ο κάθε αριστερός πολιτικός στα πρωινάδικα.
Πιστεύοντας ότι κάνουμε το καθήκον μας εγκλωβιζόμαστε μέσα στο συρφετό των πολυάριθμων εχθρικών συνομιλητών μας. Μας απορροφούν σε ατέρμονες αντιπαραθέσεις που αγγίζουν όλο και λιγότερους πολίτες. Οι αλήθειες μας χάνουν συνεχώς βάρος. Δεν ανανεωνόμαστε ούτε σε ιδέες ούτε σε πρόσωπα. Παίζουμε σαν να μην αλλάζει τίποτα. Μερικοί δεν πατάνε καν στο γήπεδο. Κι ο κόσμος μαζεύεται στο καβούκι του. Δεν έχει διάθεση ούτε να βγει στο δρόμο, ούτε να φωνάξει, ούτε καν να πει τον πόνο του. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μοιρολατρικά συμβιβάζεται με την καταστροφή. Ένα σημαντικό κομμάτι του έχει κιόλας επικίνδυνες παραισθήσεις, αυτοκτονικές τάσεις, ελπίδες για ένα θαύμα ή νοσταλγία για τη χούντα. Μόνο κάτι που ακόμα δεν μπορούμε να προβλέψουμε θα τον ταρακουνήσει και θα τον εξεγείρει, όχι ενάντια σε φαντάσματα και φαντασιώσεις, αλλά ενάντια στους πραγματικούς καταστροφείς του τόπου και της ζωής του.
Προς το παρόν, η κυβέρνηση ελέγχει το γήπεδο. Δείχνει γίγαντας ενώ είναι νάνος. Αλλά το παιχνίδι δεν κερδίζεται ούτε με γιουρούσι, ούτε με κατενάτσιο. Χρειάζεται φλόγα, νέο αίμα, σχέδιο, οργάνωση και αφόρητο πρέσινγκ. Και ενεργή κερκίδα συνειδητοποιημένων φιλάθλων που στηρίζουν και συμμετέχουν σε δράσεις. Που δεν τους έχεις στο πλευρό σου εάν ανθρωποφοβικά προτιμάς να παίζεις κεκλεισμένων των θυρών.
Η κοινωνία στράφηκε μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε δυναμικά στην κοινωνία;
Από τον πάγκο,
Γκαούρ
