Διάλογος με αφορμή την πρόταση-πρόσκληση της ΚΟΕ
Επιμέλεια: Μιχάλης Σιάχος
Στο προηγούμενο φύλλο (26 Ιουνίου, σελίδες 10-11) δημοσιεύτηκε η επιστολή – πρόσκληση που έστειλε η ΚΟΕ σε 25 κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς για τη διοργάνωση μιας σύσκεψης με θέμα την ανάγκη ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, καθώς και ένα ρεπορτάζ για την πρώτη σύσκεψη, η οποία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 24 Ιουνίου και στην οποία συμμετείχαν 17 κόμματα και οργανώσεις.
Ο Δρόμος συνεχίζοντας το διάλογο που έχει ξεκινήσει για την ανάγκη συγκρότησης ενός κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου, δημοσιεύει σήμερα τις απόψεις-θέσεις τριών στελεχών οργανώσεων της Αριστεράς (ΑΚΟΑ, ΑΡΑΝ, Οικολόγοι Εναλλακτικοί), που συμμετείχαν στη σύσκεψη. Ο διάλογος θα συνεχιστεί στα επόμενα φύλλα, με στόχο να καταγραφούν και να αναδειχτούν όλες οι εκτιμήσεις και αναλύσεις που αφορούν το συγκεκριμένο ζήτημα.
Για ένα νικηφόρο αγωνιστικό μέτωπο-για μια Αριστερά πραγματικά ριζοσπαστική
Του Παναγιώτη Σωτήρη*
Η συζήτηση στην Aριστερά, είτε αφορά την αντίσταση στην καταιγίδα των μέτρων κυβέρνησης, Ε.Ε. και ΔΝΤ, είτε την ανασύνθεση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απαιτεί σαφείς τοποθετήσεις και σεβασμό της αυτοτέλειας κάθε επίπεδου.
Εάν μιλάμε για την αντίσταση στα μέτρα, τότε χρειαζόμαστε ένα πλατύ αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο, που να στηρίζεται στην κοινή δράση της Αριστεράς και τη συνάντηση με τη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ. Ένα τέτοιο κοινωνικό μέτωπο θα πρέπει να προτάξει στόχους που ορίζουν τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική: Όχι στο πακέτο μέτρων κυβέρνησης, ΔΝΤ, Ε.Ε.- Ανυπακοή σε Ε.Ε. και ΔΝΤ-Διαγραφή Χρέους – Έξοδος από την Ευρωζώνη και το ευρώ – Εθνικοποίηση Τραπεζών. Σημαίνει αγώνες που να κλιμακώνονται, να παίρνουν χαρακτηριστικά κοινωνικής έκρηξης, να δημιουργούν ασφυκτική πίεση σε κυβέρνηση και κεφάλαιο. Ένα τέτοιο αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο πρέπει να συγκροτηθεί γύρω από τους δικούς του θεσμούς, στο επίπεδο των επιμέρους χώρων και κλάδων (σωματεία, ομοσπονδίες, σύλλογοι, πρωτοβουλίες συντονισμού σωματείων, πρωτοβουλίες συντονισμού διαφορετικών κλάδων), στο επίπεδο του κινηματικού συντονισμού σε πόλεις και γειτονιές (τοπικές λαϊκές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες κατοίκων, επιτροπές αγώνα) και πανεθνικά (πανελλαδικός συντονισμός των διαφορετικών κινημάτων και πρωτοβουλιών).
Έτσι, θα διαμορφωθεί το αγωνιστικό κέντρο που θα ηγηθεί της μάχης για την ανατροπή της επίθεσης. Αντιστοιχεί στην κατεύθυνση του Ενιαίου Μετώπου, με κοινωνική γείωση και δημοκρατική συγκρότηση στη βάση της πρωτοβουλίας και της αυτοοργάνωσης των λαϊκών μαζών.
Εάν, όμως, μιλάμε για το αίτημα μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς ως δύναμης συνολικής αμφισβήτησης της εξουσίας του κεφαλαίου, τότε υπάρχουν άλλες προϋποθέσεις. Είναι μια διεργασία που πατάει πάνω στην έξαρση των αγώνων, αλλά δεν ταυτίζεται με το αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο. Προϋποθέτει αντικαπιταλιστική και αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση, σαφή θέση για έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε., επιμονή στην προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Μια τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί να χωρέσει στην κρίση των πολιτικών σχεδίων του ρεφορμισμού, είτε μιλάμε για την ηττοπάθεια και το σεχταρισμό του ΚΚΕ, είτε για τον αριστερό ευρωπαϊσμό και κυβερνητισμό που αποτελούν το όριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα σχέδια διέψευσαν τις ελπίδες του κόσμου της Αριστεράς και απαιτείται η ρήξη με αυτά. Μια τέτοια κατεύθυνση περνά, κατά τη γνώμη μας, από την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά δεν περιορίζεται εκεί.
Ας ανοίξει η συζήτηση από όλους όσοι αναφέρονται στην ανάγκη μιας πραγματικά Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Χωρίς αποκλεισμούς και απαιτήσεις δηλώσεων μεταμέλειας για προηγούμενες επιλογές αλλά και χωρίς αντιμετώπιση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ως σημαίας ευκαιρίας για την αναδιάταξη συσχετισμών στη ρεφορμιστική Αριστερά. Με σαφείς δεσμεύσεις, συγκεκριμένα βήματα και όχι εκλογικά πυροτεχνήματα μιας χρήσης. Για να σταματήσουμε να μετράμε χαμένες ευκαιρίες και να ξανακάνουμε την Αριστερά ηγετική δύναμη του «έθνους των εργαζομένων».
Oι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο
Του Πέτρου Ζούνη*
Στην Ελλάδα, σήμερα, ζούμε τις συνέπειες της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά ταυτόχρονα και τα αποτελέσματα μιας καταστροφικής πολιτικής που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, τα τελευταία 30 χρόνια.
Η οικονομική κρίση αποτελεί την αφορμή για μια γενικευμένη επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας. Η Ελλάδα, επιπλέον, χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο. Ακολουθούν, και στο μέλλον θα ενταθούν, αντίστοιχα μέτρα σε όλη την Ευρώπη. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο πρωθυπουργός, όμως, ήταν και είναι θιασώτες αυτών των επιλογών, στο πλαίσιο και της ιδεολογικής μεταλλαγής της σοσιαλδημοκρατίας διεθνώς. Η κρίση διαπερνάει ολόκληρη την κοινωνία και την πολιτική ζωή μας. Έχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, έχουν απαξιωθεί τα πολιτικά κόμματα, το συνδικαλιστικό κίνημα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Υπάρχει μια γενικευμένη αφερεγγυότητα της πολιτικής. Η δημοκρατία χάνει το περιεχόμενό της. Οι Έλληνες εργαζόμενοι, η πλειοψηφία των πολιτών, καθώς συνειδητοποιούν, πλέον, την έκταση και το βάθος των μέτρων αντιδρούν. Αντιδρούν, όμως, χωρίς συντονισμό και γενικότερο σχέδιο.
Είναι, λοιπόν, η ώρα της Αριστεράς που με εναλλακτικό σχέδιο, πολιτικό και οικονομικό, θα συντονίσει και θα ενώσει, θα διαμορφώσει τους όρους ανατροπής αυτής της πολιτικής και των αντιλαϊκών μέτρων. Να εργαστεί για να αντιστρέψει τους κοινωνικούς συσχετισμούς, να επιβάλλει έναν άλλο μονόδρομο: την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, των δικαιωμάτων, της εργασίας, του σεβασμού του ανθρώπου, του περιβάλλοντος, του πολιτισμού.
Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται, πρώτα απ’ όλα, να είμαστε μια Αριστερά που θα μας εκτιμά και θα μας εμπιστεύεται η κοινωνία, θα εμπνέει. Συλλογική, κοινωνικά ενεργή, χωρίς προσωπικές στρατηγικές, ηγεμονισμούς και αλληλοεξοντώσεις.
Είναι ανάγκη, σήμερα, οι δυνάμεις της Αριστεράς να οργανώσουν αυτή την προσπάθεια. Να χαράξουν κοινή πολιτική και να διαμορφώσουν ένα μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Να απαιτήσουμε την κατάργηση του Μνημονίου και όλων των μέτρων που συνεπάγεται. Να θέσουμε το ζήτημα της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, τη διαγραφή μέρους του και δανεισμό με επιτόκια αλληλεγγύης. Επιμονή στην ανάγκη πρωτοβουλιών για όλα αυτά, μαζί με άλλες χώρες της Ευρώπης. Να μπορέσουμε, έτσι, να συγκροτήσουμε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης, απασχόλησης και αναβάθμισης του κοινωνικού κράτους. Με μείωση στρατιωτικών δαπανών, φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, εθνικοποίηση με κοινωνικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Επιστροφή στο Δημόσιο οργανισμών που ιδιωτικοποιήθηκαν.
Αναδιανομή πλούτου, αύξηση μισθών και συντάξεων, ενίσχυση δαπανών υγείας και παιδείας. Προστασία του περιβάλλοντος, εργασία για όλους.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια η ΑΚΟΑ πιστεύει ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο. Η σημερινή συνολική προσπάθεια, ειδικότερα αυτή της συγκρότησης Επιτροπών Αντίστασης και Ανατροπής των μέτρων παντού, πρέπει να συνεχιστεί με υπομονή και επιμονή.
Οι καιροί ου μενετοί
Του Δημήτρη Χατζηπαναγιώτου *
Διανύουμε μια ιστορική περίοδο, κατά την οποία η σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας είναι κυρίαρχη και καθορίζει όλες τις εξελίξεις. Για να ελπίζουμε, βάσιμα, ότι αυτή η σύγκρουση θα αποβεί προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, δηλαδή αυτών που παράγουν καθημερινά τον πλούτο, είναι αναγκαίο να απαντηθεί, όσο γίνεται πιο σύντομα, το ερώτημα: Θα επιτευχθεί, επιτέλους, η κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς ή θα παραμείνουν διασπασμένες -ακόμη και σε αντίθεση- μεταξύ τους;
Στο ερώτημα αυτό εκλήθησαν να απαντήσουν, με πρωτοβουλία της ΚΟΕ, οι εκπρόσωποι 25 πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων. Στη σύσκεψη εκπροσωπήθηκαν 17 οργανώσεις. Δυστυχώς, δεν εκπροσωπήθηκε, με δική του ευθύνη και παρ’ όλο που προσκλήθηκε, το ΚΚΕ.
Όλοι συμφώνησαν ότι για να αποκρουσθεί η επίθεση ΔΝΤ-Ε.Ε. και της εντολοδόχου κυβέρνησής τους, με επικεφαλής τον πιο ξενομανή και ξενόδουλο πρωθυπουργό που εχθρεύεται και μισεί τους Έλληνες εργαζόμενους, είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε, η κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς. Αυτό σημαίνει την, από κοινού, διοργάνωση αντικυβερνητικών συλλαλητηρίων και πορειών διαμαρτυρίας, καθώς και κοινών εκδηλώσεων ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Η κοινή δράση θα λάβει, ταυτόχρονα, και τη μορφή συγκρότησης επιτροπών στους χώρους κατοικίας, εργασίας και σπουδών.
Αυτή η μορφή της κοινής δράσης δεν προϋποθέτει τη σύμπτωση των πολιτικών εκτιμήσεων και αναλύσεων για επιμέρους πολιτικά θέματα, τα οποία ανατρέχουν στην ιστορική, πολιτική και ιδεολογική αφετηρία καθεμιάς από τις πολιτικές οργανώσεις που συμμετέχουν στην κοινή δράση. Άλλωστε, το ίδιο το ΚΚΕ στο θέμα της κοινής δράσης πλειοδοτεί, αφού επιδιώκει πολιτική συνεργασία «και με ανθρώπους, χωρίς αυτοί να είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν σε όλα με τις θέσεις του ΚΚΕ» (συνέντευξη Αλ. Παπαρήγα, 7/6/2010) και διαπιστώνει ότι «απαιτείται η συγκρότηση μιας μεγάλης λαϊκής συμμαχίας, ενός κοινωνικού – πολιτικού μετώπου πάλης».
Το αμέσως επόμενο βήμα που θα γίνει, ταυτόχρονα με την εξέλιξη της κοινής δράσης, θα είναι η διατύπωση του άμεσου προγράμματος για την απόκρουση και την ανατροπή των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων. Είναι ευνόητο ότι το μέτωπο θα είναι αντικαπιταλιστικό, αντιΕ.Ε. και αντιδιαχειριστικό. Αυτό υποστηρίζει και το μετωπικό σχήμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο οποίο συμμετέχουν και οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί.
Με τον τρόπο αυτό θα αναβαθμιστεί, ποιοτικά, η κοινή δράση και θα μετατραπεί σ’ ένα ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο των δυνάμεων της Αριστεράς που θα εκφράζει μεγάλα κοινωνικά στρώματα και, κυρίως, την εργατική τάξη με τους συμμάχους της, και θα μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός λαϊκού, μαζικού και παρατεταμένου αγώνα με προοπτική την τελική νίκη. Όσα κομματικά στελέχη επιδιώκουν μόνον την ενδυνάμωση του κόμματός τους ή την κοινοβουλευτική ηγεμονία και κυριαρχία του εις βάρος των άλλων, θα δουν στο τέλος, με δική τους αποκλειστική ευθύνη, την καταστροφή του λαϊκού κινήματος.
* Ο Δημήτρης Χατζηπαναγιώτου είναι στέλεχος των Οικολόγων Εναλλακτικών.
