Το Σύνταγμα βάζει τη νέα εικόνα.
Του Γιάννη Τσούτσια.
Ο κ. Νίκος είναι συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος. Ετών 72. Με κλονισμένη υγεία αλλά υπερήφανος και αξιοπρεπής. Τον συναντώ, σπανίως, στην απογευματινή του βόλτα, στους δρόμους των Βριλησσίων. Με τα χρόνια, μια απλή καλησπέρα, πάντα στον πληθυντικό και τίποτε άλλο. Λιγομίλητος. Δεν ξέρω τίποτε γι’ αυτόν. Την περασμένη Δευτέρα, η «Δράση», η δημοτική μας κίνηση στα Βριλήσσια, οργάνωσε μια συζήτηση με θέμα Πού πάμε; Καλεσμένοι, οι Γ. Δελαστίκ, Ευτ. Μπητσάκης και Δ. Σεβαστάκης. Πάνω από διακόσια άτομα ακροατήριο. Ο κ. Νίκος ανάμεσά τους. Εξεπλάγην! Στο κλείσιμο, ως όφειλα, ανακοίνωσα σε όλους, ότι «θα πρέπει, 28 και 29 Ιουνίου, να πάμε στο Σύνταγμα». Στην έξοδο, ο κ. Νίκος ζήτησε το τηλέφωνό μου.
Τετάρτη πρωί, πήρε. «Κύριε Γιάννη, είπατε ότι θα πάτε στο Σύνταγμα», μου είπε, «Πού ακριβώς θα συναντηθείτε»; Του απάντησα αμήχανα, γιατί «δεν κόλλαγε» με την παρέα. Στις 11.00 το πρωί ήρθε και μας βρήκε. «Έχω χρόνια να πάω σε διαδήλωση», είπε διστακτικά και στάθηκε διακριτικά κοντά μας. Όρθιος, κοίταζε τον κόσμο. Κατά τις μιάμιση άρχισαν τα δακρυγόνα. Του έδωσα μάσκα και riopan. «Αν σας περισσεύει», μου είπε…. Δεν είχε ξαναβάλει. Στα μπρος- πίσω στην πλατεία πρόσεχα μην τον χάσω. Δεν έφευγε. Δεν τρόμαζε. Χειροκροτούσε σε κάθε ανακατάληψη του χαμένου χώρου. Πιο μπροστά από μας! Αλλά τον έχασα, τρεις ώρες αργότερα, σε μια αναμπουμπούλα στην Ερμού. Οι υπόλοιποι, μείναμε πιο αργά. Τον σκεφτόμουνα, όμως δεν είχα τρόπο να επικοινωνήσω. Το βράδυ τηλεφώνησε: «Πήρα να δω, αν είστε καλά», μου είπε! Και ανεπαίσθητα συγκινημένος, πρόσθεσε: «…αν δεν έχετε αντίρρηση, ας μη μιλάμε πλέον στον πληθυντικό!».
Αυτό είναι η πλατεία. Η πλατεία όλων. Που καταργεί τον πληθυντικό διά του πλήθους. Που ανακαλύπτει. Η πλατεία που δεν απαιτεί προαπαιτούμενα, αρκεί που είσαι εκεί. Αυτό που έλειπε. Ο αυτονόητος κοινός χώρος. Η ζεστασιά του. Όπου οι συνήθεις «διαφορές» μετατρέπονται σε ασήμαντες, προσχηματικές, δεν λειτουργούν, ενόσω ταυτόχρονα αναδιατάσσονται πλήρως! Είναι η πλατεία του δικού σου χωριού, που έμοιαζε ξένη. Είναι η αιφνίδια κατανόησή της. Η αθωότητα που τα στιγματίζει όλα. Η μεταμόρφωση. Αυτήν υπερασπίζεσαι. Την ευθύνη της. Αυτό είναι κίνημα. Να αφεθείς χωρίς μικρότητες και παρατηρήσεις. Με συντροφικότητα. «Το κοινό αίσθημα». Δεν γελιέσαι. Βρίσκεις κατεύθυνση.
Ό,τι κι αν γίνει τώρα, αυτή η συνειδητοποίηση έχει εγγραφεί αμετάκλητα ως δυνατότητα. Αυτός είναι ο πραγματικός όρος της νέας μεταπολίτευσης, όχι εκεί που βάζουν τις γραμμές οι κοινωνιολόγοι. Είναι εκεί που ξαφνικά αλλάζει για τους πολλούς ο τρόπος θέασης. Συνέβη, όπως παλιότερα. Το Σύνταγμα βάζει τη νέα εικόνα. Αυθεντική. Ακόμη και για όσους δεν πήγαν. Προκαλεί ως ευκαιρία, δηλαδή ως κάτι ανοιχτό, μη δεδομένο, αλλά ικανό. Τα υπόλοιπα είναι για τα δελτία ειδήσεων.
Η πλατεία προκαλεί και την Aριστερά. Αυτήν τουλάχιστον, που πρόλαβε να μπει. Να κατανοήσει. Αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού. Μπορεί να ξεκινάμε από τη χειρότερη δυνατή θέση, ας παίξουμε όμως τώρα, πάνω στο τραπέζι.
* Ο Γιάννης Τσούτσιας είναι δημοτικός σύμβουλος με τη «Δράση για μια άλλη πόλη» στα Βριλήσσια.
