Ποντάρουν στην αμνησία οι αρχιτέκτονες της καταστροφής
Της Γιούλης Ιεραπετριτάκη*
Ως γνήσιος «ντίλερ» του χρηματοπιστωτικού διευθυντηρίου ο πρωθυπουργός της χώρας μας ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία διαλαλώντας τα «επιτεύγματα » της ανθρωποκτόνας πολιτικής των μνημονίων, μεταχειριζόμενος κάθε είδους πειθαναγκασμό και εκβιαστικά διλήμματα προς τον ελληνικό λαό, αυτοαναιρώντας το ρόλο του, προκειμένου να εξασφαλίσει όχι τα συμφέροντα του λαού που εκπροσωπεί, αλλά εκείνα των δανειστών !
Από το Μουσείο Μπενάκη την ίδια μέρα, μια άλλη φαιδρή αρχηγική καρικατούρα, ο ΓΑΠ, πρωταγωνιστής κι αυτός στη συγκυβέρνηση της συμφοράς, σε μια κακοστημένη παράσταση «κοινωνικής ευαισθησίας», απευθυνόμενος χωρίς τσίπα σε αμνήμονες πολίτες, προσπάθησε μ’ ένα φραστικό crescento να «καταπλήξει τα πλήθη» με το ασύνδετο και το ακατάληπτο γλωσσάριο που χρησιμοποίησε, προκειμένου να δώσει το στίγμα του «νέου» κινηματικού εγχειρήματος που πραγματοποιεί στην ημεδαπή.
Κανιβαλική οικονομία
Η ιστορία της διαφθοράς, της διαπλοκής, της υποτέλειας στην Ελλάδα έχει ισχυρές ρίζες. Η απίστευτη, όμως, ευκολία με την οποία μια συμμορία πολιτικών τυχοδιωκτών, κατά το πρότυπο «ψυχοπαθών της εξουσίας» πάντοτε πρόθυμων και έτοιμων να εργαστούν για λογαριασμό των μεγάλων πιστωτικών ιδρυμάτων, θυσιάζει στο βωμό του πλανητικού καπιταλισμού κράτη και λαούς, φανερώνει πως η Ευρώπη και μαζί της ο κόσμος όλος εισήλθε στην εποχή της «κανιβαλικής οικονομίας», όπου οι κυβερνήσεις δεν είναι παρά οι διαφημιστές και οι αντιπρόσωποι του υπερεθνικού συστήματος.
Διαποτισμένοι από το διαστροφικό αυτό πνεύμα, σπουδαγμένοι (καθόλου τυχαία) στα ίδια κολέγια-φυτώρια της «οικονομικής αγυρτείας», με το προσωπείο του δεσπότη-τεχνοκράτη «κραδαίνουν τα είδωλα της ανάπτυξης και του καταναλωτισμού» στους υπήκοους-τέκνα, κρατώντας τους στάσιμους στην παιδικότητά τους, προτιμώντας τους να διασκεδάζουν παρά να σκέπτονται όπως προφητικά είχε προβλέψει ο Alexis de Tocqueville (1805-1859): «Αν μία δεσποτική εξουσία εδραιωνόταν στις δημοκρατικές χώρες, οπωσδήποτε θα είχε χαρακτηριστικά διαφορετικά του παρελθόντος. Θα ήταν ευρύτερη και θα αλλοτρίωνε τους ανθρώπους χωρίς να τους ταλανίζει. Ένα σύστημα που θα μπορούσε να θεωρηθεί πατρικό αλλά που, αντίθετα, θα κρατά τους ανθρώπους στάσιμους στην παιδικότητά τους προτιμώντας τους να διασκεδάζουν παρά να σκέπτονται».
Η ιστορία της τρέχουσας ανθρωπιστικής κρίσης και εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας είναι το «επίτευγμα» συγκεκριμένων υποκειμένων που εξακολουθούν με κυνισμό και αλαζονεία, ως πιστοί και επιμελείς μαθητές των αναγκών της αγοράς, να γονατίζουν με δουλοπρέπεια στους φετφάδες της Μέρκελ απαιτώντας τη θυσία της Ελλάδας προς παραδειγματισμό και των άλλων, υπό επιτήρηση κρατών του Νότου.
Το πειραματόζωο αντιδρά
Ο σημερινός πανικός του πολιτικού προσωπικού που καλλιέργησε και εξέθρεψε το πολιτικό τους όραμα στα κολέγια-φυτώρια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι ολοφάνερος. Το πειραματόζωο αντιδρά. Αντιτάσσει, μάλιστα, εναλλακτικές προτάσεις για την επιβίωση και την έξοδο από τη φενάκη της λιτότητας, ανοίγοντας δρόμους στα αδιέξοδα μιας γερμανοποιημένης Ευρώπης κόντρα στην κινδυνολογία και το φόβο, με ελπίδα για το μέλλον, απαλλάσσοντας τον πολίτη από την ενοχή και την αναξιότητα με την οποία το σύστημα τον καθήλωσε μεθοδευμένα για να τον καταστήσει ακίνδυνο για την καθεστηκυία τάξη. Άλλωστε, η συντηρητική πολιτική του 20ού αιώνα εξαντλήθηκε σ’ αυτό ακριβώς. Να πείσει τους φτωχούς προκειμένου να διατηρούν τους πλούσιους στην εξουσία.
Σήμερα η κατάσταση της ανθρωπότητας είναι πολύ σοβαρή για να εξακολουθούμε ν’ ακούμε τους δημαγωγούς που γοητεύονται από την καταστροφή προκειμένου ν’ αποκομίσουν οφέλη ή εκείνους που χρησιμοποιούν αριθμούς και οικονομικές αναλύσεις και ποτέ τα αισθήματά τους.
Στο επερχόμενο ιστορικό βήμα για την ανατροπή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη από «εφθαρμένα υλικά» και «κρυμμένους σκελετούς» στις αποσκευές του.
Το ζητούμενο; Ένας ριζοσπαστικός ανθρωπισμός που θα θριαμβεύσει στις δυνάμεις του μηδενισμού και θα υποτάξει τους οικονομικούς μηχανισμούς, στους σκοπούς της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης των λαών κρατώντας ανοιχτά τα περάσματα αιώνων πολιτισμού, που διαμόρφωσαν την Ευρώπη. Ο αγώνας, λοιπόν, σήμερα για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση της χώρας μας είναι το πρώτο βήμα.
* Η Γιούλη Ιεραπετριτάκη είναι Ιστορικός- αρχαιολόγος
