Σαν πεπόνια ωριμάζουν οι μέρες και τρίζουν…
Β. Μαγιακόφσκι
«Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!
Ολοι στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις
Για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα
• Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία
• Δεν χρωστάμε τίποτε και σε κανέναν!»
Δεν είναι συνθήματα από τα πανό της Πρωτομαγιάς του 2010, δεν είναι τα συνθήματα της φετινής συγκέντρωσης.
Είναι η φωνή διδαχής και χρέους που μας βροντοφωνάζει η ακριβοπληρωμένη ιστορική εμπειρία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Είναι τα συνθήματα περίπου 2.000 εργαζόμενων που ακούστηκαν την Πρωτομαγιά του 1893, στην πρώτη οργανωμένη πρωτομαγιάτικη εκδήλωση στην Ελλάδα.
Τη μαζική αυτή συγκέντρωση αποτελούσαν μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου, αλλά και «μέγα πλήθος εκ των πασχουσών εργατικών τάξεων των ευρισκομένων υπό τον ζυγόν του μισθού…», όπως γράφει η εφημερίδα της εποχής Σοσιαλιστής.
Στην πρωτομαγιάτικη αυτή εκδήλωση, το ψήφισμα προς τους συγκεντρωμένους το διαβάζει ο σοσιαλιστής Στ. Καλλέργης:
«…διαμαρτυρόμεθα κατά του σημερινού πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος και ζητούμεν την επί του παρόντος βελτίωσιν της θέσεως των εργατών και μισθωτών και την διάδοσιν των σοσιαλιστικών αρχών, με σκοπόν την κατάργησιν του κληρονομικού δικαιώματος και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής διά νομίμων και ειρηνικών μέσων, εάν δε ταύτα αποδειχθώσιν ανεπαρκή τότε διά παντός μέσου να διαδώσωμεν, να επιβάλλωμεν και να εφαρμόσωμεν τας ιδέας μας».
Η Βουλή παραλαμβάνει το ψήφισμα μετά από 7 μήνες και ο πρόεδρός της αρνείται να το διαβάσει στο Σώμα.
Ο Καλλέργης διαμαρτύρεται, συλλαμβάνεται, ξυλοκοπείται άγρια, φωνάζοντας «Ζήτω ο Σοσιαλισμός» και καταδικάζεται σε 12 μέρες φυλάκιση.
Τον επόμενο χρόνο, το 1894, Καλλεργικοί, Δρακουλικοί και Αναρχικοί παίρνουν την απόφαση να γιορτάσουν όλοι μαζί την Πρωτομαγιά. Η εκδήλωση σημείωσε τεράστια επιτυχία με τη συμμετοχή πάνω από 6.000 ατόμων, σε Αθήνα – Πειραιά, που τότε δεν ξεπερνούσαν τους 150.000 κατοίκους και με δεδομένη την πολιτική κατάσταση αυτής της περιόδου.
Σήμερα, 118 χρόνια μετά τον πρώτο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στη χώρα μας, μόνο θλίψη και σοβαρό προβληματισμό μπορεί να προκαλεί αυτή η αναδρομή.
Γιατί, τι άλλο προκαλεί το γεγονός ότι τα αιτήματα και τα συνθήματα του εργατικού κινήματος του τέλος του 18ου αιώνα παραμένουν στις αρχές του 21ου επίκαιρα όσο ποτέ;
Πώς να μην αισθάνεται κανείς οργή και αγανάκτηση όταν 128 χρόνια μετά, δεν έχουν καταφέρει οι «Καλλεργικοί, Δρακουλικοί και Αναρχικοί» να συναντηθούν σε μια κοινή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, τη στιγμή που το σύστημα πάει να γυρίσει τη κοινωνία στον προηγούμενο αιώνα;
Ίσως η μεγαλύτερη ευθύνη της Αριστεράς και των αριστερών να βρίσκεται εδώ:
Ελάχιστα διδάσκονται από την Ιστορία που οι ίδιοι έγραψαν.
Συνήθως τη χρησιμοποιούν για άλλοθι και επιβίωση.
Σωκράτης Μαντζουράνης
