Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Σκέψεις σκόρπιες, βιαστικές αρνούνται να στοιχηθούν σε ευθεία, στη γραμμή που ενώνει την Ακαδημίας 20 με τη Βουλή. Τραπεζάκια έξω, ψηφοδέλτια, πανό, δημοσιογράφοι, υποψήφιοι. Ελάχιστοι τρέχουν στη διαδρομή ως την πλατεία Συντάγματος.
Οι συνήθεις, οι ύποπτοι, οι δημοσιογράφοι, όχι οι πελάτες. Κι αυτοί, ακούνε ανάμεσα στα άλλα, για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι». Λίγο πριν είχαν ψηφίσει στις εκλογές της Ένωσης Συντακτών για τα μέλη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου στην επαγγελματική ένωσή τους που τη θέλουν να λειτουργεί ως σωματείο.
Στην Ισπανία, στο κίνημα πλατειών ανάμεσα στα αιτήματα διαβάζουμε «Προστασία της ελευθερίας πληροφόρησης και της ερευνητικής δημοσιογραφίας». Αίτημα ενταγμένο στις πολιτικής ελευθερίες και τη συμμετοχική δημοκρατία. Στο Σύνταγμα την Τετάρτη, την Πέμπτη, οι δημοσιογράφοι ήταν ένας από όλους, ίσως κάποιοι να φώναξαν ή να ήθελαν να φωνάξουν μαζί με τους άλλους, το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι…».
Πίσω στην Ακαδημίας 20. Το αποτέλεσμα των εκλογών πιστοποιεί μάλλον με νούμερα τον πολυκερματισμό της δημοσιογραφικής επαγγελματικής τάξης. Διαφορετικά συμφέροντα, διαφοροποιημένες συνθήκες εργασίας, ξεχωριστές ανάγκες, αντιθετικές θέσεις και αιτήματα.
Στο χώρο των ΜΜΕ εδώ και ένα χρόνο ξέσπασε με ορμή η τυφλή σαρωτική επίθεση των εργοδοτών σε κάθε εργασιακό δικαίωμα και κεκτημένο, χωρίς καν τον μανδύα της όποιας κρατικής προστασίας. Χωρίς κάποιο φύλο συκής περί της ανάγκης προστασίας της ενημέρωσης ως συστατικό στοιχείο στην ελευθερία πληροφόρησης. Σε απόλυτο συντονισμό τα κυρίαρχα media -και σε αυτά εντάσσονται και τα new media του Διαδικτύου- μετατράπηκαν σε μακρύ χέρι στην επιβολή της μνημονιακής πολιτικής. Τα πλέον ισχυρά, ανεξαρτήτως των οικονομικών προβλημάτων τους, άσχετα με το αν θα επιβιώσουν ως επιχειρήσεις, ανέλαβαν την πολιτική καθοδήγηση, διεκδικώντας όπως και στο παρελθόν σε κρίσιμες στιγμές, πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αναγκαίων πολιτικών συνθηκών και για την επόμενη φάση μνημονιακών επιλογών.
Πολλοί από αυτούς που προτείνουν την καταστολή των μαζικών αντιδράσεων εργαζομένων και πολιτών, πολλοί από αυτούς που συκοφαντούν κινητοποιήσεις και αντιστάσεις, ψήφισαν στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Όπως ψήφισε και η μεγάλη πλειοψηφία όσων -δημοσιογράφων επίσης- υφίστανται την πολιτική του Μνημονίου στους χώρους εργασίας, αλλά σταδιακά, με ταχύτερους ρυθμούς πια, εξωθούνται σε ρόλο απλού διακομιστή της πληροφορίας.
Η εικόνα που προέκυψε από τις επιλογές του ανομοιογενούς σώματος των εργαζομένων δημοσιογράφων αποτυπώνει μεν την ισχύουσα πραγματικότητα στα Μέσα, δεν αποτελεί ωστόσο προϋπόθεση για το πού θα οδηγήσει την Ένωση Συντακτών. Για τη διαμόρφωση θέσεων, προτάσεων και στάσεων απέναντι στην πολιτική των εργοδοτών για τα Μέσα και το περιεχόμενο τους, απέναντι στην κυβέρνηση, για τους κανόνες ανεξαρτησίας και αδέσμευτης δημοσιογραφίας, απέναντι στην ίδια την Ένωση Συντακτών ως εκφραστή των συμφερόντων των εργαζόμενων δημοσιογράφων.
Το ερώτημα για τους δημοσιογράφους, αν θα κερδίσουν μια θέση στα αιτήματα των αγανακτισμένων πολιτών, παραμένει ανοιχτό. Και εξαρτάται αποκλειστικά από του ίδιους.
Στην Ισπανία, στο κίνημα πλατειών ανάμεσα στα αιτήματα διαβάζουμε «Προστασία της ελευθερίας πληροφόρησης και της ερευνητικής δημοσιογραφίας». Αίτημα ενταγμένο στις πολιτικής ελευθερίες και τη συμμετοχική δημοκρατία. Στο Σύνταγμα την Τετάρτη, την Πέμπτη, οι δημοσιογράφοι ήταν ένας από όλους, ίσως κάποιοι να φώναξαν ή να ήθελαν να φωνάξουν μαζί με τους άλλους, το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι…».
Πίσω στην Ακαδημίας 20. Το αποτέλεσμα των εκλογών πιστοποιεί μάλλον με νούμερα τον πολυκερματισμό της δημοσιογραφικής επαγγελματικής τάξης. Διαφορετικά συμφέροντα, διαφοροποιημένες συνθήκες εργασίας, ξεχωριστές ανάγκες, αντιθετικές θέσεις και αιτήματα.
Στο χώρο των ΜΜΕ εδώ και ένα χρόνο ξέσπασε με ορμή η τυφλή σαρωτική επίθεση των εργοδοτών σε κάθε εργασιακό δικαίωμα και κεκτημένο, χωρίς καν τον μανδύα της όποιας κρατικής προστασίας. Χωρίς κάποιο φύλο συκής περί της ανάγκης προστασίας της ενημέρωσης ως συστατικό στοιχείο στην ελευθερία πληροφόρησης. Σε απόλυτο συντονισμό τα κυρίαρχα media -και σε αυτά εντάσσονται και τα new media του Διαδικτύου- μετατράπηκαν σε μακρύ χέρι στην επιβολή της μνημονιακής πολιτικής. Τα πλέον ισχυρά, ανεξαρτήτως των οικονομικών προβλημάτων τους, άσχετα με το αν θα επιβιώσουν ως επιχειρήσεις, ανέλαβαν την πολιτική καθοδήγηση, διεκδικώντας όπως και στο παρελθόν σε κρίσιμες στιγμές, πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αναγκαίων πολιτικών συνθηκών και για την επόμενη φάση μνημονιακών επιλογών.
Πολλοί από αυτούς που προτείνουν την καταστολή των μαζικών αντιδράσεων εργαζομένων και πολιτών, πολλοί από αυτούς που συκοφαντούν κινητοποιήσεις και αντιστάσεις, ψήφισαν στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Όπως ψήφισε και η μεγάλη πλειοψηφία όσων -δημοσιογράφων επίσης- υφίστανται την πολιτική του Μνημονίου στους χώρους εργασίας, αλλά σταδιακά, με ταχύτερους ρυθμούς πια, εξωθούνται σε ρόλο απλού διακομιστή της πληροφορίας.
Η εικόνα που προέκυψε από τις επιλογές του ανομοιογενούς σώματος των εργαζομένων δημοσιογράφων αποτυπώνει μεν την ισχύουσα πραγματικότητα στα Μέσα, δεν αποτελεί ωστόσο προϋπόθεση για το πού θα οδηγήσει την Ένωση Συντακτών. Για τη διαμόρφωση θέσεων, προτάσεων και στάσεων απέναντι στην πολιτική των εργοδοτών για τα Μέσα και το περιεχόμενο τους, απέναντι στην κυβέρνηση, για τους κανόνες ανεξαρτησίας και αδέσμευτης δημοσιογραφίας, απέναντι στην ίδια την Ένωση Συντακτών ως εκφραστή των συμφερόντων των εργαζόμενων δημοσιογράφων.
Το ερώτημα για τους δημοσιογράφους, αν θα κερδίσουν μια θέση στα αιτήματα των αγανακτισμένων πολιτών, παραμένει ανοιχτό. Και εξαρτάται αποκλειστικά από του ίδιους.
Σχόλια
