Πολύ συζήτηση γίνεται για τα «όχι» βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν δίνεται μεγάλη σημασία, αν και θα έπρεπε, στο στρατόπεδο του «ναι». Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 229 βουλευτές στην πρώτη και 230 στη δεύτερη ψηφοφορία υπερψήφισαν τα σκληρά αντικοινωνικά μέτρα. Θυμίζουμε ότι το πρώτο Μνημόνιο ψηφίστηκε το 2010 από 172 βουλευτές και το δεύτερο από 199.
Μια ευρεία, λοιπόν, πλειοψηφία μέσα στη Βουλή υποστηρίζει ένα μνημόνιο χειρότερο από τα άλλα δύο και βεβαίως χειρότερο από την προηγούμενη πρόταση των δανειστών την οποία ο λαός απέρριψε με το εντυπωσιακό 62% και γνωρίζοντας τις συνέπειες μιας «ρήξης».
Είναι, λοιπόν, εμφανής η δυσαρμονία ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και τη λαϊκή βούληση. Τα γκάλοπ που δείχνουν τη συμφωνία να βρίσκει κάποια αποδοχή, και κυρίως όσοι τα επισείουν, ξεχνούν τουλάχιστον δύο στοιχεία.
Πρώτον, ότι η απάντηση δίνεται μπροστά σε ένα τραγικό αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε η κυβερνητική στρατηγική. Δεύτερον, ότι ακόμα δεν είναι καν γνωστή στο σύνολό της η συμφωνία, ούτε και έχουν φανεί φυσικά οι συνέπειές της.
Η κυβέρνηση, λοιπόν μπορεί να προβληματίζεται για τις απώλειες από το «δικό της στρατόπεδο», απολαμβάνει όμως την αμέριστη στήριξη στο τρίτο Μνημόνιο από τη Ν.Δ., το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ και τους ολιγαρχικούς κύκλους.
Την ίδια στιγμή, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα πανηγυρίζει για την εξάλειψη της διάκρισης μνημονιακών-αντιμνημονιακών, αφού αυτή ήταν που το ταρακούνησε δυνατά τα τελευταία 5 χρόνια.
Οι υποσχέσεις για καταπολέμηση της διαφθοράς θυμίζουν τα καθρεφτάκια που χάριζαν οι αποικιοκράτες, με αντάλλαγμα τη γη των ιθαγενών. Τα σημάδια περί του αντιθέτου είναι ήδη ενδεικτικά, ενώ είναι πραγματικό το ερώτημα «πώς να τα βάλεις με τη διαπλοκή όταν πολιτικά στηρίζεσαι στα κόμματα και τους εκπροσώπους της».
Εκτός κι αν η τρόικα ζητήσει να καθαρίσει κάπως το τοπίο, ώστε να γίνει ακριβοδίκαια η μοιρασιά της δημόσιας περιουσίας που προβλέπεται να βγει ολοκληρωτικά στο σφυρί, έναντι 50 δισ. ευρώ που θα πάνε κι αυτά στους δανειστές…
Για την «Κεντροαριστεροποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να μιλάμε πλέον εμείς, μονότονα και αιρετικά. Ο λόγος στον Αλέξη Παπαχελά: «Υπάρχει και ο δρόμος της νέας, ελαφρώς πιο ριζοσπαστικοποιημένης, Κεντροαριστεράς. Στην ουσία μιλάμε για ένα νέο «τσιπρικό» κόμμα που θα ένωνε τον μετριοπαθή ΣΥΡΙΖΑ με τα αριστερά και κεντροαριστερά στοιχεία του αστικού πολιτικού κόσμου»…
Οι συσχετισμοί, λοιπόν, μοιάζουν (και έξω και μέσα) δύσκολοι ή και καταθλιπτικοί. Δεν πρέπει όμως να υποταχθούμε σε αυτούς. Η κοινωνία θα αναζητήσει σύντομα δρόμους διεξόδου. Στις ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες που έρχονται, πρώτα από όλα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της επιβίωσης. Εκεί, στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, στην περαιτέρω χειραφέτηση και όχι στο εσωτερικό των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος θα γεννηθεί ξανά η ελπίδα.
Δείτε εδώ τι άλλο μπορείτε να διαβάσετε στο Δρόμο που κυκλοφορεί
