Είναι τόσο μπάχαλο αυτό το κράτος, που επιβεβαιώνει καθημερινά το γεγονός ότι ο καθένας είναι αυτό που νομίζει ότι είναι. Διακεκριμένη θέση σ’ αυτό το φαινόμενο έχουν οι δημοσιογράφοι που, ενώ είναι υπάλληλοι των μεγαλοεργολάβων και εφοπλιστών που χαράσσουν με σαφήνεια το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαλογίζονται, όσοι διαλογίζονται, και ορίζουν με μεγάλη αυστηρότητα τη γραμμή για το τι θέλουν και τι επιτρέπουν να γράφεται στις εφημερίδες τους, διατηρούν ένα στυλάκι τάχα μου ελευθερίας και ένα υφάκι αφ’ υψηλού θεώρησης του πολιτικού θιάσου. Έτσι, επειδή, ως γνωστόν, ελεύθερη, ερευνητική και ελεγκτική απέναντι στην εξουσία δημοσιογραφία δεν υφίσταται στον αστικό Τύπο, το παίζουν… αναλυτές… εκ του προχείρου… Κι όταν, δεν παρεκκλίνουν από το «πλαίσιο» και την άνωθεν «γραμμή», μπορούν ακόμα και να αυτοϊκανοποιούνται λειτουργώντας ως συμπληρώματα διατροφής της εξουσίας προτείνοντας «λύσεις» στα κόμματα και τις κυβερνήσεις χωρίς την επιφύλαξη ότι μπορεί, παίρνοντας φόρα, να πέσουν τόσο έξω και τόσο γρήγορα που να χαρακτηριστούν τουλάχιστον γραφικοί.
Για παράδειγμα, εάν τα στάνταρντ της δημοσιογραφίας ήταν σε καλύτερο επίπεδο, τι θα σκεφτόταν κανείς για ένα άρθρο στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» μέσα από το οποίο ο συντάκτης του, γνωστός δημοσιογράφος, πρότεινε με αέρα μεγάλου αναλυτή στην ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει αιφνιδιαστικά στην αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, επικαλούμενος ότι το έκανε και το Κοσσυφοπέδιο (!), μόλις λίγες ώρες πριν από το ξέσπασμα ενός νέου πολύ φορτισμένου γύρου αιματηρότατων συγκρούσεων, που σύμφωνα με ιθύνοντες του Ισραήλ έχουν στοιχεία ακόμα και εμφύλιου πολέμου! Και με απρόβλεπτες περαιτέρω «παρενέργειες». Δηλαδή, ως συνήθως, η ελληνική δημοσιογραφία σε αρμονία με την πολιτική εξουσία, αποδείχνει ότι μπορεί να μην «βλέπει» μπροστά ούτε πέρα από δυο μέρες, δεν χάνει, όμως, ποτέ το τουπέ της!
Ι.Κ.
