Η μετατόπιση της αστυνομικής δράσης και «παρέμβασης» σε ένα μοτίβο ολοένα και πιο συμμορίτικο είναι μια επιλογή σαφής και καλά δουλεμένη. «Βαράτε!», αυτή είναι η γραμμή που δίνεται άνωθεν. Γιατί ακόμα κι αν στις ειδικές δυνάμεις –αστείο το «ειδικές», εδώ πρόκειται μονάχα για μια πολύ απλή ειδίκευση στο ξύλο– έχουν μαζευτεί πολλά τσογλανάκια, είναι προφανές από τον εξαιρετικά θρασύδειλο χαρακτήρα της δράσης τους ότι χωρίς το αίσθημα ασυλίας που απολαμβάνουν θα ήταν απολύτως κότες. Η αυθαιρεσία τους είναι δηλαδή νομιμοποιημένη κι εντάσσεται κι αυτή στην κανονικότητα των ΕΔΕ – που μάλλον θα είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο στις τάξεις τους. Οι ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ κ.λπ. δικάζουν και τιμωρούν ταυτοχρόνως χωρίς πολλά πολλά, κάνοντας το περιβόητο κράτος δικαίου να φαντάζει επίσης ανέκδοτο.
Μα αυτός δεν είναι ανέκαθεν ο ρόλος της αστυνομίας; Σωστό, έχει όμως σημασία το πώς και γιατί υλοποιείται κάθε φορά, απέναντι σε ποιους και με ποια επιχειρήματα. Αν το φαινόμενο υπήρξε διαχρονικό στα γήπεδα, αν όλη αυτή τη δεκαετία ζήσαμε μεγάλες και πραγματικά απειλητικές πορείες και συγκεντρώσεις να χτυπιούνται και να διαλύονται, αν η «διασφάλιση της περιουσίας των πολιτών» ξεφύτρωνε ως αιτία της καταστολής στα «μπάχαλα», σήμερα τα πράγματα έχουν προχωρήσει. (Να θυμίσουμε εδώ το θεσμικό «τίποτα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα αυτό).
Η ίδια η πολιτική δράση και οι εκδηλώσεις της καταγράφονται λίγο-πολύ ως έγκλημα, ως κάτι μη ανεκτό, μη «συζητήσιμο», ως παρεκτροπή και ανωμαλία. Είναι, όπως δηλώνεται από επίσημα χείλη, μια επικίνδυνη «ριζοσπαστικοποίηση» που θα χωράει πολλά και διάφορα αναλόγως τη συγκυρία μα που σίγουρα πρέπει να παταχθεί. Μπήκαμε στη φάση του «χωρίς κανένα λόγο» αν με αυτό εννοούμε κάτι που έστω θα μπορούσε να «δικαιολογήσει» την κρατική βία. Αλλά και στη φάση των βασανιστηρίων που ποτέ δεν έλειψαν αλλά που σήμερα υλοποιούνται σαφώς πιο απροκάλυπτα. Γιατί περί αυτού πρόκειται όταν πέντε-έξι ρόμποκοπ χτυπούν κάποιον πεσμένο στο έδαφος ή όταν παπάκια πέφτουν μέσα σε οργανωμένα μπλοκ διαδηλωτών.
Όλα αυτά, μαζί με τη σκλήρυνση του νομικού πλαισίου, εκφράζουν το δόγμα της «μηδενικής ανοχής». Υπάρχει άραγε συναίνεση σε αυτό; Μάλλον όχι, ειδικά όταν και η ευρύτερη συναίνεση απέναντι στους κυβερνώντες περισσότερο σχετίζεται με μια αποδιοργάνωση της κοινωνίας παρά με την υποστήριξη των πολιτικών που εφαρμόζονται. Έτσι, ο εκφοβισμός και η τρομοκράτηση –προληπτικά και κατασταλτικά– θα είναι το σταθερό πλαίσιο. Οι νέοι θα πρέπει πάση θυσία να κάτσουν στ’ αυγά τους. Κι αν αυτό δεν είναι το πιο πιθανό σενάριο, ο τρόπος που θα αντισταθούμε έχει σημασία. Γιατί οι εποχές είναι περίεργες και οι ευθύνες πρέπει να χρεωθούν εκεί που πρέπει.
