στήλες

Ως πότε δεν θα μιλάμε ανοικτά;

Του Γιάννη Σκαλιδάκη

Πριν 100 τόσα χρόνια ξέσπασε σε αυτήν την άκρη της Ευρώπης μια επανάσταση. Οπλαρχηγοί και ναυτικοί, έμπορες Φιλικοί, προεστοί και αριστοκράτες Φαναριώτες και οι αγρότες, ο πολύς λαός, οι χριστιανοί, αυτοί που με την επανάσταση θα γίνονταν Έλληνες, στράφηκαν ενάντια σε μια αυτοκρατορία και έφτιαξαν τη δική τους χώρα.

■ Θλιβερή πρωτιά

Την τελευταία πενταετία, η Ελλάδα ανήκει στις πέντε χώρες που αποτελούν τους μεγαλύτερους εισαγωγείς συμβατικών όπλων παγκοσμίως, σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI). Οι υπόλοιπες χώρες που συμπληρώνουν την πεντάδα είναι η Κίνα, η Ινδία, η Νότιος Κορέα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η χώρα μας είναι πρώτη στις εξοπλιστικές δαπάνες, απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Τρίτη παγκοσμίως στις πωλήσεις όπλων είναι η Γερμανία, της οποίας οι καλύτεροι πελάτες είναι η Ελλάδα και η Τουρκία. Οι εισαγωγές της Ελλάδας το 1995 ήταν ύψους 870 εκατ. δολαρίων ενώ το 2008 ξεπέρασαν το 1 δις. 200 εκατ. δολάρια.

Την ίδια περίοδο οι εισαγωγές της Τουρκίας υποχώρησαν σε 750 εκατ. δολάρια από 1 δισ. 600 εκατ. δολάρια.

Ο Γερμανός δημοσιογράφος Έμπερχαρντ Ρόντχολτς, γνώστης των ελληνικών πραγμάτων, σχολιάζοντας την έκθεση που θέλει τη υπερχρεωμένη χώρα μας να είναι ένας από τους καλύτερους πελάτες της γερμανικής βιομηχανίας όπλων, επισήμανε:

«Η Ελλάδα δαπανά για εξοπλισμούς το διπλάσιο ποσοστό επί του ΑΕΠ από ό,τι η Γερμανία. Πρόκειται για ένα διαρκές σκάνδαλο».

Μόνο οι 6 φρεγάτες από τη Γαλλία, θα κοστίσουν περίπου 2,5 δισ. ευρώ. Τα έσοδα που υπολογίζεται ότι θα έχει το ελληνικό ταμείο από την περικοπή του 14ου μισθού φθάνουν στο 1,5 με 1,8 δις.

Πραγματικά, λεφτά υπάρχουν και μάλιστα αρκετά.

Η πολιτική βούληση, λείπει.

■ «Εργατικό ατύχημα»

«Εργατικό ατύχημα» χαρακτήρισε η γαλλική δικαιοσύνη την αυτοκτονία εργαζομένου στην αυτοκινητοβιομηχανία Renault, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για αποζημιώσεις σε δεκάδες οικογένειες εργαζομένων σε μεγάλες γαλλικές επιχειρήσεις, οι οποίοι έθεσαν τέρμα στη ζωή τους. Η απόφαση αυτή αφορά στην αυτοχειρία του 38χρονου Ρεμόν Ντ., ο οποίος εργαζόταν ως τεχνικός της Renault από το 1992και απαγχονίστηκε στο σπίτι του τον Φεβρουάριο του 2007. Ο λόγος;

Δεν επιθυμούσε την προαγωγή που πήρε, γιατί αυτό σήμαινε μεγαλύτερο φόρτο εργασίας, με το θεσμοθετημένο 35ωρο που ισχύει στη Γαλλία, να τηρείται μόνο στα χαρτιά, ενώ δεν λάμβανε επιπλέον αμοιβή για τις υπερωρίες.

Να θυμίσουμε ότι στον τηλεπικοινωνιακό κολοσσό της Γαλλίας France Τelecom, από την αρχή μόνο του 2010 έχουν αφαιρέσει τη ζωή τους 10 εργαζόμενοι, ενώ τα προηγούμενα δυο χρόνια, 35 υπάλληλοι της France Τelecom αφαίρεσαν τη ζωή τους, χωρίς να μετράμε τις αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας

Κυριολεκτικά τα κέρδη πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

- Λάζαρε, δεύρο έξω!

Άκρα του τάφου σιωπή.

- Λάζαρε, είπα, δεύρο έξω!

Καμιά κίνηση στη σκοτεινή τρύπα. Αδημονία και μουρμούρα στο κοινό. Τα πήρε στο κρανίο ο Jesus, παράτησε το τελετουργικό, ανασήκωσε τον χιτώνα του και μπήκε φουριόζος στον τάφο.

- Βρε, Λάζαρε, δεν ακούς τόση ώρα; Σήκω, περιμένει ο κόσμος. Θες να με κάνεις ρεζίλι;

- Δεν πάω πουθενά, ακούστηκε ψιθυριστή η φωνή του Λάζαρου.

- Τι εννοείς δεν πας πουθενά; Θ’ αναστηθείς θες δε θες. Τι σ’ έπιασε;

- Άκου να δεις, Jesus. Εκεί έξω έμαθα ότι γίνεται της κολάσεως. Ξέχνα το για φέτος.

- Είσαι με τα καλά σου; Τι θα πω στις αδερφές σου;

- Πες τους ότι η Ανάσταση αναβάλλεται. Να ’ρθουν σε δυο-τρία χρόνια. Μετά την επιτήρηση. Jesus, μη νομίζεις ότι δεν ξέρω τι γίνεται εκεί έξω. Της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και της χρεοκοπίας! Μην κοιτάς τις άλλες φορές… Έβγαινα, με ρωτούσε ο κόσμος «πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες», κι απαντούσα εγώ τα αναμενόμενα: «Είδα φόβους είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους». Σε ρωτάω, λοιπόν: να φύγω από εδώ και να ’ρθω επάνω όπου, έτσι κι αλλιώς, φόβος και τρόμος επικρατεί; Αυτοί θα μου φορολογήσουν και το σάβανο που φοράω, κι ας μην έχει τσέπες. Άσε που μπορεί να με κατηγορήσουν ότι πέθανα για να φοροδιαφύγω. Και σε πληροφορώ ότι ο Χάρος παίρνει τον οβολό χωρίς να κόβει απόδειξη».

- Τι ανοησίες είναι αυτές; Πού ξέρεις εσύ τι έχει γίνει εδώ πάνω;

- Τα νέα τρέχουν, χρυσέ μου. Ο κάτω κόσμος έχει εκσυγχρονιστεί, βλέπουμε τα πάντα live: τη Μέρκελ να πιάνεται μαλλί με μαλλί με τον Σαρκοζί, τον Παπακωνσταντίνου να πλακώνεται με την Κατσέλη, τους μισθωτούς να πενθούν τον 14ο μισθό, τους φορολογούμενους να κλαίνε τον 13ο, την ευρωζώνη να τρώει τις σάρκες της, τους τοκογλύφους να παίρνουν για κολατσιό ολόκληρες χώρες, τους πολιτικούς να κηρύσσουν τη φτώχεια ως μορφή ευτυχίας, το Βορρά να πνίγει το Νότο με τα πλεονάσματά του... Αν μη τι άλλο, εδώ υπάρχει ένα αξιοπρεπές Σύμφωνο Σταθερότητας μεταξύ κόλασης και παράδεισου. Ούτε ο Διάολος διανοείται να κλέψει το Θεό στο ζύγι των ψυχών.

- Δηλαδή, τι προτείνεις;

- Έχεις ένα περιθώριο να το σκεφτείς κι εσύ μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή. Ας κάνουμε, βρε αδερφέ, και μια χρονιά την έκπληξη!

ΚΙΜΠΙ

Κύριε Διευθυντά

Είμαι κι εγώ ένας αναγνώστης της εφημερίδας σας (όχι τόσο διαβασμένος), απ’ αυτούς που με χαρά θα ήθελαν να σας γράψουν ότι βρήκαν το δρόμο τους στην ενημέρωση. Δεν το μπορώ, όμως, κ. διευθυντά. Κάθε φορά που φτάνω στην πρώτη σελίδα του Πολιτισμού πιάνεται η ψυχή μου. Μα βασιλόφρονας; Είναι δυνατόν να υπογράφουν άρθρα σε αριστερή εφημερίδα βασιλόφρονες;

Δεν είχα σκοπό να σας γράψω κ. διευθυντά. Τόση ήταν η οργή μου. Όταν είδα ότι αποσύρθηκε η υπογραφή του, είπα το καταλάβαν, ώς εδώ ήταν. Όμως, διάβασα και ξαναδιάβασα τις επιστολές αυτού του δήθεν διαβασμένου και τότε κατάλαβα ότι πρόκειται για συμπαιγνία. Καταρχήν, αυτός γράφει λες και τον άλλο τον έχει απέναντί του και κάνουν πλάκα. Κάνουν πλάκα με τα νεύρα μας. Καλά, είναι δυνατόν να τον κάνει επίκεντρο του προβληματισμού του; Να αγωνιά γιατί δεν του απαντάει ο βασιλόφρονας; Να ασχολούνται με τη Γιουροβίζιον, με τα ταξίδια του υπουργού, και με τα ούζα στο Βερολίνο; Στο τέλος - τέλος αυτή είναι κι η ουσία! Ας υπογράφουν όπως θέλουν! Να γράφουν όμως κάτι για την ουσία. Για τον πολιτισμό που μπορούμε να προσεγγίσουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι.

Να σας πω την αλήθεια κ. διευθυντά, εγώ απ’ έξω απ’ το Μέγαρο περνάω, μέσα έχω μπει μια φορά. Άντε δύο. Στη Λυρική έχω πάει περισσότερες, αλλά τώρα κλείνει και έτσι δεν θα ξαναμπώ στον πειρασμό. Αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, μας χωρίζει χάσμα εμάς με τον πολιτισμό το δικό τους. Διαβάζω βιβλία, πάω σινεμά, βέβαια τώρα τελευταία σημαδεύω τα βιβλιοπωλεία που κάνουν προσφορές, ψωνίζω απ’ το καλάθι, και ταινίες βλέπω απ’ το κανάλι της Βουλής. Με δυο λόγια, αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Η γειτονιά μας, το σπίτι μας, το ταβερνάκι. Οι δυνατότητές μας αυτές είναι. Και ούτε καν αυτές.

Καμιά φορά κοιτάζω τη βιβλιοθήκη μου και απορώ. Λέω, είναι δυνατόν να έχω αγοράσει εγώ τόσα βιβλία; Ήμουν ποτέ τόσο πλούσιος; Εντάξει, μας ενδιαφέρουν και κάποια άλλα θέματα, μας ενδιαφέρει ας πούμε η ΕΡΤ, επειδή την πληρώνουμε. Κυρίως, επειδή την πληρώνουμε και δεν τη βλέπουμε. Καλά κάνετε και ασχολείστε με την ΕΡΤ. Δείτε, όμως, και την ουσία. Το θέμα είναι οι πέντε δέκα που παίρνουν τα πολλά λεφτά –αυτοί πάντα θα υπάρχουν– ή οι χίλιοι που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους και να μείνουν άνεργοι;

Ένας απλός αναγνώστης

Παρακολουθήσαμε, πρόσφατα, σε πέντε μέρη, τη συνέντευξη που έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στην εκπομπή της ΝΕΤ Στα Άκρα. Όσοι καταφέραμε, βέβαια, να μένουμε ξύπνοι μέχρι τις 4.00 και τις 5.00 το πρωί. Κάποια στιγμή ο Μίκης διαμαρτυρήθηκε ότι το ράδιο και η τηλεόραση δεν ασχολούνται με τα τραγούδια του και τη μουσική του πια. Γνωστά αυτά, θα πει κανείς. Η παρουσιάστρια της εκπομπής το πέρασε μάλλον στο... ντούκου με την ίδια πάνω - κάτω λογική. Αυτό δεν είναι απορίας άξιον. Είναι να απορεί κανείς, όμως, με το γεγονός ότι ένας άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυΐας και με τόση εμπειρία –έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι, που λένε– απορεί με τέτοια πράγματα.

Φρέσκος, μη ξύλινος, φεμινιστικός λόγος

«Νέο Σχολείο»: Καμία ελπίδα

Του  Δημήτρη Αρμάου

Όσο δεν μιλάς, κύριε βασιλόφρων, άλλο τόσο κι εγώ θα στα κοπανάω. Φυσικά θα έχεις τους λόγους σου. Μπορεί, ας πούμε, να κάνεις τουρισμό, να ακολούθησες τον υπουργό σου στην αμερικανική εκστρατεία (τουρισμός ήταν, μεταξύ μας) ή να έπινες ούζα στο Βερολίνο, πασχίζοντας να πείσεις τους δύσπιστους Γερμαναράδες για τις χάρες και τα πλεονεκτήματα του συκοφαντημένου ελληνισμού μας. Ή μπορεί και να ανέλαβες καμιά άλλη ευαίσθητη διπλωματική αποστολή, να προετοιμάσεις τη συμμετοχή μας στη Γιουροβίζιον.

Αν, πράγματι, επωμίστηκες τέτοιο καθήκον, κύριε βασιλόφρων, δηλώνω θαυμαστής σου και αποσύρω όλες τις ειρωνείες. Γιατί θέλει στ’ αλήθεια πολύ κουράγιο να υπερασπιστείς τέτοια χοντράδα, πρέπει να παραιτηθείς απ’ το δικαίωμά σου να ακούς και να κρίνεις και να απαιτήσεις κι από τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αν σου ανέθεσαν τέτοια αποστολή να το ξέρεις, πάνε να σε ξεκάνουν. Είσαι τελειωμένος. Όμως, σαν να βλέπω μια χαραμάδα χαμόγελου. Τι λέω; Εσύ γελάς, έχεις ξεκαρδιστεί στα γέλια, κύριε βασιλόφρων.

Οπότε γι’ αυτό δεν μιλάς. Διάβασες κι εσύ το διαχειριστικό έλεγχο που διέταξε ο κύριος Επίτροπος, προφανώς είδες και πώς τον ερμήνευσαν οι εφημερίδες και κρατάς την κοιλιά σου απ’ το χαχανητό. Να σου πω την αλήθεια, και εμένα η πρώτη μου αντίδραση αυτή ήταν. Μετά όμως τρόμαξα, τρόμαξα και έπεσα σε φιλοσοφικό βάραθρο.

Πάντοτε πίστευα ότι στις δημοκρατίες μας ο διαχωρισμός των εξουσιών ήταν τρικ, πρόκειται για έναν «εφαπτόμενο» διαχωρισμό, αν με εννοείς. Υπάρχει διασταύρωση και διαπλοκή, τώρα όμως βλέπω ότι υπάρχει και καλαμπούρι.

Πρόσεξέ με, κύριε βασιλόφρων, διορίζεται ο καινούριος πρόεδρος της ΕΡΤ και πάει στη Βουλή συνοδευόμενος από τον υπουργό του. Πόσα θα παίρνεις, τον ρωτάνε. Δεν απαντά. Επιμένουν, σχίζονται, κακό, φασαρία. Ε, πάντως όχι περισσότερα απ’ τον προηγούμενο, λέει ο υπουργός σου. Ωραία, του λένε, πήγαινε στη δουλειά σου. Μετά από λίγες ημέρες βγαίνει ο κύριος Επίτροπος και εγκαλεί τον προηγούμενο που έπαιρνε τόσα που έπαιρνε και βγαίνουν και οι εφημερίδες και μπουμπουνάνε «φέρτε πίσω τα λεφτά» και τέτοια.

Ε, δεν είναι καλαμπούρι; Βλέπεις εσύ πιθανό να έχει πρακτικό αποτέλεσμα αυτός ο έλεγχος; Κι αφού τους πήρε ο πόνος για το πού πάνε τα λεφτά, γιατί δεν κοιτάνε να κόψουν τις δαπάνες τις σημερινής διοίκησης;

Ένας διαβασμένος αναγνώστης

Ως Φελπς θα τον θυμάμαι... Θα μου πείτε οι Επικίνδυνες Αποστολές ήταν μια αμερικανιά, συχνά ψυχροπολεμική. Όμως -όπως και να το κάνουμε- έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας. Από την προηγούμενη Κυριακή ο ηθοποιός Πίτερ Γκρέιβς, δεν είναι πια εδώ.