Mε όχημα την ποίηση: Γεώργιος Σουρής (1853 – 1919)
Χριστούγεννα
Το σπήλαιον, Χριστέ, κυττώ
και γονατίζω κι ερωτώ,
γιατί και πριν στην φάτνη σου
να γεννηθείς ακόμα
κι ανθρώπου λάβεις σώμα,
όσοι φανήκαν άνθρωποι
γεννήθηκαν σ’ αχούρια
και σε παλάτια λαμπερά
τα...
Mε όχημα την ποίηση: Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916-2011)
Πένθιμη ωδή για το θάνατο του Πωλ Ελυάρ
Πια δεν απόμεινε ούτ’ ένα χαμόγελο σ’όλη τη γη Σιδερόδρομοι σιδερόδορμοι
Φτάνουν αδιάκοπα απ’ τα πέρατα του κόσμου
Φτύνοντας πάνω...
Με όχημα την ποίηση: Άγγελος Σικελιανός (1884-1951)
Ελεύτερα Δωδεκάνησα
Μες στην ιερή τριήρη, στο άμετρα απλωμένο Αιγαίο,
σμίγει απαλά ο Διόνυσος τα βλέφαρα, και μέσαθέ τους
το θείο Του βλέμμα γεύεται τη Λευτεριά, του...
Με όχημα την ποίηση: Αθανάσιος Αβελλιος (1924 – 2007)
Οι Θεσπιείς στις Θερμοπύλες
Κάποιοι ξέρουν και λένε μεγάλα λόγια
ή μπορούν και πράττουν τα μεγάλα.
Υπάρχουν άλλοι που δεν θέλουν να ειπούν κανένα λόγο
μα τα μεγάλα...
Με όχημα την ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956)
Το Φλεγόμενο Δένδρο
Μέσ’ απ’ του βραδιού την κόκκινη και όλο ατμούς ομίχλη
τις όρθιες είδαμε κατακόκκινες φλόγες
να ’ν’ μες στον καπνό φλομωμένες
και τον μαύρο συνέχεια...
Με όχημα την ποίηση: Νίκος Εγγονόπουλος (1910-1985)
Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε
είν’ οι γυναίκες π ’αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι’ ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’ αυτά...
Με όχημα την ποίηση – Χάινερ Μύλλερ
Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός ΧΑΪΝΕΡ ΜΥΛΛΕΡ (1929-1995) Ηρωϊκό τοπίο. Παραλλαγές σε θέμα Μαο Τσε-Τουγκ Ο επτάχρωμος λόφος Οργανωμένος με σφαίρες καλυμμένος με πτώματα Παραμένει όμορφος σαν να μην έγινε η μάχη Στους πολέμους...
Ελίζαμπεθ Μπάρρετ Μπράνουνινγκ (1806 – 1861)
Του Ρήγα το Στερνό Τραγούδι
Την πάτριά μου γη δε θα την ξαναδώ
Κι ακουμπώ το χέρι μου στις κόρδες τούτες ’δω,
Να πω σε ώρας θάνατου...
Με όχημα την ποίηση: Ουΐλιαμ Κάλλεν Μπράϋαντ (1794 – 1878)
Ο Έλληνας Αντάρτης
Η λεύτερη παντιέρα μας χορεύει
Στο λεύτερο βουνίσιο μέσα αέρα,
Και το τουφέκι γυαλιστό αγναντεύει,
Και μαχητές συνάζονται εκειπέρα·
Και είν’ άτρομο το λιγοστό το ομάδι
Θεριόψυχων...
Mε όχημα την ποίηση: Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
Οι δυό Κανάρηδες
Τα ηλιοθρεμμένα Δωδεκάνησα
τάσφαξε κρύα ανατριχίλα,
την Άσπρη θάλασσα τη ρούφηξε
ονειροφάνταστη μαυρίλα,
και μέσα στη μαυρίλα αστράψανε,
αστράψανε, μετέωρα του ολέθρου,
αστράψανε οι πυρσοί οι αρμαδοκαύτες,
τα κύματα...
