εν τέλει

Πώς τα ‘χεις έτσι μοιρασμέ

ντουνιά ψευτοπολιτισμέ

Άκης Πάνου

Δέχτηκα και αποδέχτηκα -μάλλον εγώ το πρότεινα- να γράψω ένα κειμενάκι στην εν λόγω εφημερίδα- και μάλιστα με τίτλο: «Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω», που να αναφέρεται στις σχέσεις Αριστεράς-Πολιτισμού, μια σχέση χαμένη στη μετάφραση, όχι βέβαια γιατί συμφωνώ με τα σκεπτικά του σ. Αλαβάνου αλλά και γιατί δεν διαφωνώ, αφού δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει (Αλέκος, Αλέξης, Αλέκα, Αλέξης Γρηγορόπουλος, Άλεξ της Βέροιας, αλεξικέραυνος, αλεξίσφαιρο κ.λπ.), αλλά και επειδή παλιά δούλευα πολιτικά στο τροτσικιστικό γκρουπούσκουλο στο Λονδίνο, δηλαδή δούλευα για τον Μαρξ και Έγκελς και, παράλληλα, δούλευα στο Μαρξ και Σπένσερς και αυτό με βασάνιζε απείρως και μου δημιουργούσε μέθεξη και βάθος και, ας πούμε, μια άποψη για τη σχέση Αριστεράς και πολιτισμικού γίγνεσθαι. Έχει σχεδόν καθιερωθεί ο όρος πλέον στους επαγγελματίες πολιτικούς: «πολιτικός πολιτισμός» (βάιβάιβάι !). Επίσης: «νομικός πολιτισμός» ετσετερά ετσετερά. Πολιτισμικός πολιτισμός; Γιόκ.

Τα πολιτικά κινήματα δεν βρίσκονται μόνο στο χώρο του ορατού. Υπάρχουν και στον κόσμο του αοράτου. Κι όταν εμφανίζονται από το πουθενά, ξαφνιάζεται και η ίδια η πρωτοπορία. Τα κινήματα, πριν ξεσπάσουν, βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση, θα έλεγα «κυοφορούνται», και, όταν βρεθεί η κατάλληλη στιγμή και παρθεί η σωστή πρωτοβουλία και δημιουργηθεί η πρώτη σπίθα, είναι αρκετή για τη μεγάλη φωτιά.

Της Νάντιας Βαλαβάνη

του Ευτύχη Μπιτσάκη

Υπάρχει μια καλή συνήθεια: Να χαιρετίζουμε την έκδοση ενός νέου εντύπου, εφημερίδας ή περιοδικού με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στην πολιτισμική ανάπτυξη, στην επιστήμη, στη φιλοσοφία, στην τέχνη, στην πολιτική.