εν τέλει

Της  Έλενας Πατρικίου. Στις 5 Μαρτίου του 1943 έγινε στην κατεχόμενη Αθήνα η μεγαλύτερη στην ως τότε ευρωπαϊκή ιστορία απεργία δημοσίων υπαλλήλων, οργανωμένη από το ΕΑΜ, κατά της πολιτικής επιστράτευσης που απεργαζόταν η δοσίλογη κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Το πρωί εκείνης της μέρας, καταλαβαίνοντας πως η Εκκλησία δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός δήλωσε στον Γερμανό επιτετραμμένο Άλτεμπουργκ πως, αν δεν γίνει επίσημη διάψευση για την πολιτική επιστράτευση, «οι καμπάνες όλες της χώρας θα ηχήσουν πένθιμα». Σήμερα μία τέτοια εκκωφαντική απειλή δεν θα είχε ουδέν πολιτικό βάρος, διότι απλούστατα, με τη νέα νομοθετική ρύθμιση περί αντιμετώπισης του «περιβαλλοντικού θορύβου», που έρχεται να καλύψει ένα νομοθετικό κενό για το οποίο είχε εγκαίρως κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ο Συνήγορος του Πολίτη, οι άσκοπες (ή και σκόπιμες) κωδωνοκρουσίες τίθενται εκτός νόμου.

Του Δημήτρη Σεβαστάκη. Η πλέμπα θέλει ευκολίες για φαγητά και μοιχείες, θέλει το ζωδιακό υπερπέραν της μύτης της, θέλει Μύκονο, θέλει βιβλία για μεταφύτευση φυτών, για ελεγχόμενες αναπνοές και θετική ενέργεια, για πλούσια ηλιθιότητα και τεχνικές αδυνατίσματος. Ακόμα, θέλει απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας μπλεγμένα με Αγωγή του Πολίτη: πτωχεύουμε ως χώρα γιατί δεν απολύουμε με ξυλοδαρμό «τους άλλους», ώστε ν’ ανασάνει ο ιδιωτικός τομέας.