της Δέσποινας Σπανούδη*
Η απόφαση να κοστολογούνται οι πλαστικές σακούλες ξεσήκωσε ποικίλες αντιδράσεις και πυροδότησε μια θερμή διαμάχη. Από την φιλοκυβερνητική πλευρά προβάλλεται ως κομβικό στοιχείο για την διάσωση του πλανήτη, ενώ από την άλλη ως άλλο ένα εισπρακτικό μέτρο στις πλάτες του χειμαζόμενου λαού.
Η αλήθεια είναι ότι η χρέωση της σακούλας του σούπερ μάρκετ δεν είναι καινοφανής και εύκολα διαπιστώνεις ότι πραγματικά οι σακούλες που καταναλώνονται είναι σημαντικά λιγότερες. Το νέο τέλος θα μπορούσε, λοιπόν, να θεωρηθεί ως ένα πρώτο αποτρεπτικό βήμα το οποίο θα οδηγήσει μελλοντικά στην πλήρη αντικατάστασή της σακούλας από άλλα λιγότερο περιβαλλοκτόνα μέσα μεταφοράς αγαθών. Καλά ως εδώ. Είναι όμως ένα μέτρο που μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά περιβαλλοντικά αποτελέσματα όπως διαφημίζεται;
Η κυβέρνηση, μέχρι σήμερα, έχει επιδείξει θλιβερές επιδόσεις στο πεδίο της προστασίας του περιβάλλοντος: από τις Σκουριές μέχρι το Ελληνικό, από τον Αχελώο μέχρι το Κάβο Σίδερο, από την προώθηση των εξορύξεων πετρελαίου μέχρι τις ΒΑΠΕ και από την στήριξη των διατλαντικών συμφωνιών μέχρι την καταψήφιση του περιορισμού των πυρηνικών όπλων, η Ελλάδα, δια των εκπροσώπων της, παραμένει πιστή θεραπαινίδα των πιο επιθετικών, κερδοσκοπικών και καταστροφικών πολιτικών.
Στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων, οι εξελίξεις δεν είναι καλύτερες. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα θέματα για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο είχε πλήρες πρόγραμμα προεκλογικά, αλλά ξεκίνησε και θετικά, με τον εθνικό σχεδιασμό που ολοκληρώθηκε στο πρώτο μισό του 2015. Έναν σχεδιασμό που προέβλεπε ότι το 50% των απορριμμάτων θα έπρεπε να προδιαλέγεται μέχρι το 2020 και ότι το σύστημα διαχείρισης θα έπρεπε να είναι δημόσιου χαρακτήρα, αποκεντρωμένο και με κοινωνικό έλεγχο. Φυσικά τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει ούτε καν δρομολογηθεί. Η κατάσταση έχει προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, η Αττική ετοιμάζεται για μια ακόμη επέκταση του περιβαλλοντικού εγκλήματος που συντελείται στη Φυλή, τα μεγαλοεργολαβικά σχέδια έχουν επανακάμψει, η αποκεντρωμένη δημοτική διαχείριση δεν υποστηρίχθηκε και η ανακύκλωση παραμένει καθηλωμένη σε ένα εξευτελιστικό ποσοστό που δεν ξεπερνά το 5% και που δεν ανακοινώνεται πουθενά ούτε καν στη σελίδα του Εθνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης. Τα ιδιωτικά συστήματα που εισπράττουν την εισφορά των καταναλωτών και έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν την υπόθεση της ανακύκλωσης είναι αδιαφανή και αναποτελεσματικά, ενώ οι πολίτες μέσω των δημοτικών τελών πληρώνουν και ξαναπληρώνουν για μια ανακύκλωση που δεν γίνεται. Απέναντι σε όλα αυτά, το μόνο συγκεκριμένο μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση είναι εν τέλει και το πιο εύκολο, αυτό που δεν περιέχει περιπλοκές και συγκρούσεις με βασικούς υποστηρικτές της. Να μειώσουμε λοιπόν τις πλαστικές σακούλες. Με όλα τα υπόλοιπα τι γίνεται;
*Η Δέσποινα Σπανούδη είναι χημικός μηχανικός
