εν τέλει

Του Βασίλη Αλεξίου. Ο μεγάλος Άγγλος ιστορικός Eric J. Hobsbawm στην Εποχή των Επαναστάσεων γράφει: «Δεν είναι ποτέ συνετό να παραβλέπουμε το συναίσθημα, με το οποίο η λογική δεν έχει καμία σχέση. Ως στοχαστές με τους όρους των οικονομολόγων και των φυσικών, οι ποιητές είχαν υποσκελιστεί· ωστόσο έβλεπαν όχι μόνο βαθύτερα αλλά κάποτε και καθαρότερα. Λίγοι είδαν τον κοινωνικό σεισμό που προκάλεσε η μηχανή και το εργοστάσιο νωρίτερα από τον William Blake στη δεκαετία του 1790 –ο οποίος μάλιστα είχε βασιστεί μονάχα σε λιγοστά εργοστάσια και κάποιες βιομηχανικές καμίνους του Λονδίνου».

Διαβάζοντας κείμενα των τελευταίων ημερών, τρία αποσπάσματα απ’ αυτά μου φάνηκαν περιβλημένα με χαρακτήρα motto – σε ό,τι διακυβεύεται σήμερα.
Το πρώτο ανήκει στον Ιταλό φιλόσοφο Νορμπέρτο Μπόμπιο, από ομιλία του 1955: Σε φοιτητές που, υποστηρίζοντας την ευρωπαϊκή Αντίσταση, αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα της («αδελφοκτόνας») ιταλικής.
Το δεύτερο είναι από άρθρο του Ταρίκ Αλί με τίτλο «Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε σαν τους Γάλλους;» (Guardian, 19/10/2010). Το άρθρο κλείνει με αναφορά στο ποίημα «Η μάσκα της αναρχίας» (1832) του Σέλεϊ, γραμμένο για τη «σφαγή του Πέτερλου» (1819).

Του  Δημήτρη Α. Σεβαστάκη

Της Βέρας Δαμόφλη. Η ελληνική σημαία, που οι γραμμές της σημαίνουν Ελευθερία ή Θάνατος, ο Ύμνος στην Ελευθερία, που αργότερα έγινε εθνικός ύμνος, όπως και η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο δεν μπορούν να απαξιώνονται επειδή τα καπηλεύτηκαν και τα καπηλεύονται οι κυβερνήσεις των κάθε λογής δοσίλογων και οι κάθε λογής Τσαουσέσκου.
Λίγο πριν μπουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο, το 1973, τον Εθνικό Ύμνο ψάλλαμε. Από την πύλη, μαζί με τους εξεγερμένους έπεσε και η ελληνική σημαία. Την κρατούν κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης.