εν τέλει

Δυο συναφή ζητήματα τα οποία θα πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη του διαλόγου των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι τα εξής: Πρώτο εκείνο της μορφής οργάνωσης που απαιτείται όχι μόνον για να κερδίσει η επανάσταση, αλλά να ζήσει και να οδηγήσει στην κοινωνία της χειραφέτησης. Δεύτερο, στο βαθμό που δεν αποδεχόμαστε τη λογική «να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό δίχως να πάρουμε την εξουσία», πώς είναι δυνατόν να διασφαλιστεί, έτσι ώστε αυτή η μεταβατική προς το μη κράτος εξουσία, να μην αυτονομηθεί όπως έγινε επί «υπαρκτού».

Διαβάζοντας κείμενα των τελευταίων ημερών, τρία αποσπάσματα απ’ αυτά μου φάνηκαν περιβλημένα με χαρακτήρα motto – σε ό,τι διακυβεύεται σήμερα.
Το πρώτο ανήκει στον Ιταλό φιλόσοφο Νορμπέρτο Μπόμπιο, από ομιλία του 1955: Σε φοιτητές που, υποστηρίζοντας την ευρωπαϊκή Αντίσταση, αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα της («αδελφοκτόνας») ιταλικής.
Το δεύτερο είναι από άρθρο του Ταρίκ Αλί με τίτλο «Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε σαν τους Γάλλους;» (Guardian, 19/10/2010). Το άρθρο κλείνει με αναφορά στο ποίημα «Η μάσκα της αναρχίας» (1832) του Σέλεϊ, γραμμένο για τη «σφαγή του Πέτερλου» (1819).

Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη. Η μαζική επανεμφάνιση στο καθαρό πολιτικό οδόστρωμα ενός θυελλώδους πλήθους από τα έγκατα της τηλεοπτικής νωθρότητας, από τα σπλάχνα της καταναλωτικής ηλιθιότητας, αυτό ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της σκοτεινής χρονιάς.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Δεν θυμάμαι καν πότε, από ποιον πρωτάκουσα τη, μαγευτική για τα δικά μου αφτιά, φράση. «Οι δημοσιογράφοι βλέπουν, αυτό που όλοι οι άλλοι κοιτάνε». Δεν θυμάμαι καλά τη διαδρομή μέχρι να κατακτηθεί αυτή η ιδιαίτερη όραση στα πράγματα, την πραγματικότητα, τις σχέσεις, την πολιτική, την κοινωνία. Θυμάμαι όμως πως ο δρόμος ήταν επίπονος, δύσκολος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς, ρεπορτάζ, κοψίματα από τον αρχισυντάκτη, σκίσιμο της σελίδας, ξαναγράψιμο, ώρες πολλές στο δρόμο. Χωρίς, όμως, τείχη ανάμεσα σε αυτό που έβλεπα στην κοινωνία και αυτό που έβγαινε στις 150 λέξεις, στο τυπωμένο μονόστηλο της εφημερίδας.