fbpx

for free 18-25/9

ΠΡΟΒΟΛΕΣΚυριακή 19/9ΑθήναΗ Διεθνής Αμνηστία προσκαλεί στην προβολή της ταινίας «Σεράγεβο, σ’ αγαπώ», στο πλαίσιο της δράσης της για την αποκατάσταση των γυναικών θυμάτων σεξουαλικής...

έξω τ. 31

Μνήμες - Πολιτικό τραγούδι - Ισπανικός εμφύλιος

Σκορποχώρι

Γράφει ο Τρύφων Χρυσοφρύδης.

Η «ναυαρχίδα» των βιβλίων του Πετράρχη ήταν ένα χειρόγραφο (αντίγραφο δηλαδή) με έργα του Βιργιλίου. Τα περιθώρια είναι γεμάτα με σημειώσεις του Πετράρχη, γλωσσάρια, παρατηρήσεις: το χρησιμοποιούσε σαν σημειωματάριο. Εκεί, λοιπόν, διαβάζουμε την εξής σημείωση: «Η Λάουρα με τις τόσες αρετές, η Λάουρα που ύμνησα τόσο στα τραγούδια μου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά μου... κατά το σωτήριον έτος 1327, την έκτη ημέρα του Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή, την πρώτη ώρα, στην εκκλησία της Αγίας Κλάρας, στην Αβινιόν.

παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: Emma Donoghue

Emma Donoghue
Room
320 σελίδες
Picador, 2010

Έβδομο μυθιστόρημα μιας ικανής συγγραφέως και πρώτη πραγματικά μεγάλη της επιτυχία, το Room βασίζεται (χωρίς, όμως, να είναι μια μυθιστορηματική καταγραφή της) στην υπόθεση του Αυστριακού Τζόζεφ Φριτζλ, που κρατούσε επί πολλά χρόνια την κόρη του αιχμάλωτη και την βίαζε.

Λαϊκοί πολιτισμοί και… σύνορα

Το γεγονός της πρωτόγνωρης «εκδοτικής άνοιξης» που ζήσαμε την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι συνοδεύτηκε από αναβάθμιση των αναγνωστικών μας συνηθειών, ούτε του καλού βιβλίου κατά συνέπεια. Απεναντίας, η κυριαρχία της λογοτεχνίας δευτέρας διαλογής -ως επι το πλείστον- έδωσε το χρώμα αυτής της άνοιξης.

Το Παιδί 44 και ο αντικομμουνισμός της νέας εποχής

Πρόθυμοι συγγραφείς  ξαναγράφουν την ιστορία.

Στρατευμένη λογοτεχνία. Όρος που κάνει τους φιλελεύθερους κριτικούς να ανατριχιάζουν… Από μια παράξενη διαστροφή της ιστορίας αυτή ακριβώς τη στρατευμένη λογοτεχνία έχουν πάρει πια στα χέρια τους οι απολογητές του καπιταλισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας… Και για να μας αποδείξουν ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο δεν έχουν παρά να αναθεωρήσουν την ιστορία. Πρώτος και προφανής εχθρός τα καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η βασική εξίσωση που θέλουν να περάσουν στα μυαλά των αναγνωστών τους είναι: κομμουνισμός = ναζισμός (ή φασισμός). Και μάλιστα επί της ουσίας προχωρούν κι ένα βήμα παραπέρα. «Ο κομμουνισμός ήταν, τελικά, χειρότερος από το ναζισμό. Ο Στάλιν χειρότερος από τον Χίτλερ!»

34 ελληνικές ταινίες στο 33ο Φεστιβάλ Δράμας

Το καθημερινό ετήσιο ραντεβού των αποκαλούμενων «μικρομηκάδων» ξεκινάει για 33η φορά στη Δράμα, τη Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου, και θα διαρκέσει, όπως πάντα, μία εβδομάδα. Το εθνικό τμήμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας φιλοξενεί 34 ταινίες, και είναι αυτό που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του κοινού, ιδίως φέτος όπου θα προβληθεί και η ταινία «Casus Belli»του Σύλλα Τζουμέρκα, που διακρίθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας.

με κόντρα τον καιρό: Διαπλεκόμενοι…

Είναι να απορεί κανείς βλέποντας να προβάλλεται ως κυβερνητική επιτυχία η μαζική «αμηχανία» απέναντι στην παπανδρεϊκή «επανάσταση του α(υτο)νοήτου» και στα οικονομικά μέτρα της τρόικας που ξεθεμελιώνουν την ελληνική κοινωνία. Η απορία και τα ερωτήματα μεγεθύνονται, όταν κάποιες υποτιθέμενες «ευαίσθητες κεραίες», από τον κόσμο του πολιτισμού και των γραμμάτων προσχωρούν στη χορεία των προθύμων, θεωρώντας (κι αυτοί ) τα μέτρα του Μνημονίου ως αναγκαία για τη σωτηρία της εκσυγχρονιζόμενης πατρίδας και τους πολίτες της συλλήβδην ένοχους, για ό,τι τους συνέβη.

Νίκος Ζούδιαρης: «Η περίοδος μπορεί να συσσωρεύει πράγματα και να γεννήσει…»

Συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή.

Μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Για ποιο ταξίδι μου μιλάς» (2007) ο Νίκος Ζούδιαρης βρέθηκε πάλι στο μηδέν. Ένιωσε τον γνώριμο υπαρξιακό φόβο ότι τα χρόνια περνάνε, ότι δεν θα προλάβει να αποδώσει ένα μουσικό ύφος που τον κατατρέχει από τότε που ήταν ακόμη έφηβος. Και επειδή η σχέση του με το τραγούδι είναι σαν κι εκείνη του διαβητικού με το φάρμακό του, οι «μηχανές» δεν άργησαν να ξανανάψουν.

παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: Πέρσιβαλ Έβερετ

Πέρσιβαλ Έβερετ: I Am Not Sidney Poitier, 270 σελίδες, Graywolf Press, 2009

Η (ανύπαντρη) μητέρα του κεντρικού ήρωα, με το επώνυμο Πουατιέ, αποφασίζει να τον ονομάσει Not Sidney, Όχι Σίντνεϊ, δηλαδή, δίνοντας αφορμή για μια ατέλειωτη αλυσίδα παρεξηγήσεων στη ζωή του παιδιού. Η (όλο και μεγαλύτερη, όσο περνούν τα χρόνια) ομοιότητα του Όχι Σίντνεϊ Πουατιέ με τον πασίγνωστο ηθοποιό-σύμβολο των Αφροαμερικανών, τον Σίντνεϊ Πουατιέ, μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.