περίπτερο ιδεών

Τι περιμένεις; Να σου φτάσει η χολή μέχρι το λαρύγγι;

Όταν ήρθαμε στην Αθήνα, το 1958, ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Οκτώ εγώ, έξι η αδερφούλα μου. Αγαπούσαμε με πάθος τον τόπο από τις αφηγήσεις, από τη γλώσσα, από την ιστορία. Η μάνα μας είχε ένα βιβλίο για τον Μέγα Αλέξανδρο και μας διάβαζε για την εκστρατεία του στην Ασία. Στο σπίτι ακούγαμε ελληνικό ραδιόφωνο και με κάθε ευκαιρία βγάζαμε από το σεντούκι την ελληνική σημαία που είχε ράψει με τα χέρια της, κλείναμε τις χειμωνιάτικες κουρτίνες και την ανεμίζαμε πηδώντας πάνω στους καναπέδες, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Δεν είχαμε κανένα μίσος για τους Τούρκους, ούτε πριν ούτε μετά τα Σεπτεμβριανά του 1955.

Στεναχωρήθηκα πολύ τη μέρα που η φίλη μου Λένα Διβάνη αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει με ανεξήγητη βιασύνη το απαράδεκτο σχόλιό της για τον «τζαμπατζή».