περίπτερο ιδεών

Όταν ο δημοσιογράφος Ντουντάρ Καλέ μού πρότεινε να κάνουμε μια συνέντευξη για τα Σεπτεμβριανά, ξαφνιάστηκα, γιατί ήξερα ότι αυτό το θέμα έκανε τζιζ στην Τουρκία. Ας την κάνουμε, είπε, αν και δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα δημοσιευτεί!
Γι’ αυτό ξαφνιάστηκα για δεύτερη φορά όταν είδα τη συνέντευξη, ολοσέλιδη, με εμφανείς τίτλους και μια μεγάλη δική μου φωτογραφία στους δρόμους της Πόλης.

Μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών εξελίξεων, των καταστροφικών συνεπειών του Μνημονίου, την απελπισία από τη διακυβέρνηση της χώρας από άσχετους, ανίδεους και άψυχους, πλαισιωμένους απ’ όλες τις «παλιοκουφάλες» που θα έλεγε κι ο Θανάσης Γκαϊφύλιας με τη ματ φωνή του, τις τηλεοπτικές αντιμαχίες δεκάδων υποψηφίων δημαρχοπεριφερειαρχών και τη φαγωμάρα στην Αριστερά που κανένας τραγουδοποιός δεν θα είχε όρεξη να την κάνει -έστω χλευαστικά- τραγούδι, πού να μείνει χώρος για να συζητηθεί η Αθήνα, τα προβλήματά της και τα αίτιά τους, οι αντιστάσεις και οι προοπτικές τους, κάποιο εναλλακτικό σχέδιο ευφάνταστο και βιώσιμο για την πόλη που ζούμε.

Ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται σε κρίση που υπονομεύει την ίδια την ύπαρξή του, όχι απαραιτήτως βραχυπρόθεσμα.

Του Στέλιου Ελληνιάδη

«Όπως καταδείχνουν τρεις πρόσφατες μελέτες από την ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στατιστικών Δικαιοσύνης, φυλακισμένοι βιάζονται με τρομακτική συχνότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι άνθρωποι υφίστανται σεξουαλική προσβολή στους τόπους κράτησης κάθε χρόνο, αλλά ξέρουμε ότι ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος από 100.000. Περίπου 240 σεξουαλικές επιθέσεις γίνονται κάθε μέρα. Και ξέρουμε επίσης ότι υπεύθυνοι για αυτές τις προσβολές συνήθως δεν είναι άλλοι κρατούμενοι, αλλά μέλη του προσωπικού (σε ποσοστό άνω του 80% των περιπτώσεων) που έχουν την ευθύνη για την προστασία των εγκλείστων ενόσω είναι υπό την επιτήρησή τους.» (David Kaiser – Lovisa Stannow)