περίπτερο ιδεών

Ανήκω στην κατηγορία των αριστερών που, από το 1980, πήγαμε σπίτι μας, τρόπος του λέγειν. Είχαμε παλέψει με το κίνημα επί μία δεκαετία υπερεντατικά, είχαμε φάει τα μούτρα μας και αποσυρθήκαμε ηττημένοι.
Στα ίδια γραφεία έμειναν ελάχιστοι, καλόγεροι. Οι ολοσχερώς απογοητευμένοι δεν ξαναγύρισαν ποτέ στο κίνημα. Διασκορπίστηκαν και άλλαξαν ζωή. Κάποιοι άλλαξαν και στρατόπεδο. Μερικοί προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ. Οι περισσότεροι απλώς απενεργοποιήθηκαν. Υπήρξαν όμως αρκετοί που διοχέτευσαν τη δραστηριότητά τους έξω από κόμματα και οργανώσεις, μέσα από άλλα κανάλια και δίκτυα, καλλιτεχνικά, πολιτισμικά, πανεπιστημιακά, περιβαλλοντικά, αυτοδιοικητικά κ.λπ. Και κάποιοι, όχι αμελητέοι, έβαλαν τον εαυτό τους σε κατάσταση παρατεταμένης αναμονής ώσπου κάτι καινούριο να φανεί.

Περιμένοντας τους Ρόλινγκ Στόουνς
Περίμενα τους Στόουνς στο φουαγέ του Χίλτον. Το προηγούμενο βράδυ, είχαμε κατεβεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, γιατί είχε διαδοθεί ότι οι Ρόλινγκ Στόουνς θα φτάσουν γύρω στα μεσάνυχτα. Είχαμε πάει με τα λεωφορεία από τις γειτονιές, γιατί κανένας τότε δεν είχε αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα, ξέροντας ότι, αν αργούσαμε να επιστρέψουμε, θα κάναμε τα δεκαέξι χιλιόμετρα ως το Σύνταγμα με τα πόδια. Λιγότερο ποδαρόδρομο θα έκαναν όσοι έμεναν στη Νέα Σμύρνη ή την Καλλιθέα, ενώ όσοι έμεναν σε Περιστέρι ή Ν. Ιωνία θα περπατούσαν μέχρι το πρωί!

Περίληψη προηγουμένου: Ο σύντροφοι οργανώνουν την αλληλεγγύη στις γειτονιές. Εθελοντές γιατροί, νοσοκόμες και δάσκαλοι παρέχουν υπηρεσίες σε όσους έχουν ανάγκη.

Εμφανίστηκαν και πρόθυμοι δικηγόροι. Ειδικά οι απολυμένοι, από εργοστάσια, βιοτεχνίες, εταιρίες ή καταστήματα, είναι συνήθως σε τόσο άθλια οικονομική κατάσταση που δεν μπορούν ούτε στα δικαστήρια να προσφύγουν. Κάθε αντιδικία με τους εργοδότες φαντάζει απροσπέλαστο βουνό. Επίσης, νομική βοήθεια χρειάζονται και φτωχοί και ανυπεράσπιστοι άνθρωποι που έχουν προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας, έξωσης από τον τόπο κατοικίας, ποινικές παραβάσεις, έλλειψη ή λήξη αδειών παραμονής, ακόμα και διαζυγίων.

Η συμπλήρωση 50 χρόνων από την κυκλοφορία του Επιταφίου, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και ποίηση του Γιάννη Ρίτσου δίνει την ευκαιρία για μια σύντομη και μερική καλλιτεχνοπολιτική ανασκόπηση της εποχής αυτής, που ανοίγει με την εντυπωσιακή επιτυχία της ενιαίας Αριστεράς στις εκλογές του 1958, σε πλήρη αντίθεση με την εξωφρενική πολυδιάσπασή της στις τωρινές εκλογές για την Αυτοδιοίκηση.

Στη μνήμη του Αλέκου Λύτρα

Οι σύντροφοι της συνοικίας μαζεύονται από νωρίς το βραδάκι της Δευτέρας. Κάθε συνάντηση είναι χαρά. Την προσδοκούν. Θέλουν όλοι να παρουσιάσουν τι έκαναν μέσα στη βδομάδα και να μάθουν τι έκαναν οι άλλοι. Στις γειτονιές οι ομάδες αλληλεγγύης προχωρούν καλά. Έχουν εντοπίσει και καταγράψει όχι βέβαια όλους, αλλά πολλούς ανθρώπους που έχουν ανάγκη από βοήθεια. Άνεργους, άστεγους, χαμηλόμισθους, ανάπηρους, ασθενείς, μόνους και γενικά ταλαιπωρημένους, στριμωγμένους και πάσχοντες φτωχούς συμπολίτες χωρίς υποστήριξη από συγγενείς ή κρατικούς φορείς.

Από τους κακούς Τούρκους στους κακούς Έλληνες.

Είδα στην ΕΡΤ το ντοκιμαντέρ που προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρία/καταγγελία του ΚΚΕ. Δεν ήταν το πρώτο αυτού του είδους που δείχνουν τα κανάλια, ιδίως η ΕΡΤ και ο Σκάι. Αλλά είναι γεγονός ότι το περιεχόμενό του είναι από τα πιο ξεχειλωμένα, όπου η διαστρέβλωση αποθεώνεται. Συνήθως, στα «έγκυρα ντοκιμαντέρ» η διαστρέβλωση παρουσιάζεται ως εκδοχή/πιθανότητα/ερμηνεία. Στο συγκεκριμένο η διαστρέβλωση αποτελεί αφετηρία και συμπέρασμα.

Μία ακροάτρια των εκπομπών μου Στο Κόκκινο 105,5 τα μεσημέρια της Κυριακής, μου έγραψε ένα ευγενικό γράμμα για να επισημάνει αυτό που αποκαλεί αντίφαση. Συγκεκριμένα, μου γράφει:

Είναι φυσικό να αισθάνεται κανείς αποστροφή επαναφέροντας στη μνήμη του τη βαθυστόχαστη δήλωση του Κώστα Τσόκλη σε εκπομπή της ΝΕΤ. «Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από την κοπέλα που βγάζει τα βυζιά της έξω ή φοράει τη φούστα και φαίνεται η κυλότα της. Νομίζω ότι τη βία τη ζητάει η ίδια, θέλει να τη βιάσουν... Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία που πιάνει το βιαστή και τον κλείνει μέσα, δεν πιάνει αυτή την ίδια που τον προκαλεί, αφού η φύση τον σπρώχνει να κάνει αυτό», είπε ο προτιμώμενος από τους υπουργούς Πολιτισμού ζωγράφος για να εκπροσωπεί την Ελλάδα στο εξωτερικό. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που είναι μισογύνης. Απλά, οι άλλοι δεν το λένε δημόσια. Σε αντίθεση με την εντύπωση που επικρατεί γενικώς, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών προοδευτικοί.

Μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών εξελίξεων, των καταστροφικών συνεπειών του Μνημονίου, την απελπισία από τη διακυβέρνηση της χώρας από άσχετους, ανίδεους και άψυχους, πλαισιωμένους απ’ όλες τις «παλιοκουφάλες» που θα έλεγε κι ο Θανάσης Γκαϊφύλιας με τη ματ φωνή του, τις τηλεοπτικές αντιμαχίες δεκάδων υποψηφίων δημαρχοπεριφερειαρχών και τη φαγωμάρα στην Αριστερά που κανένας τραγουδοποιός δεν θα είχε όρεξη να την κάνει -έστω χλευαστικά- τραγούδι, πού να μείνει χώρος για να συζητηθεί η Αθήνα, τα προβλήματά της και τα αίτιά τους, οι αντιστάσεις και οι προοπτικές τους, κάποιο εναλλακτικό σχέδιο ευφάνταστο και βιώσιμο για την πόλη που ζούμε.