media

Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Όσο γρήγορα άνοιξαν τα σενάρια για τη συγχώνευση των δύο μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, του ΔΟΛ και του Πήγασου, άλλο τόσο γρήγορα έκλεισαν.

Η εκδίκηση των golden boys του τηλεοπτικού συστήματος». Μόνο έτσι μπορώ να τιτλοφορήσω την αντίδραση έναντι των κάθε λογής σοβαρών, έγκριτων, έγκυρων ή και λαϊκιζόντων αλλά και αριστεριζόντων τηλεσχολιαστών στις βραδινές επιθεωρησιακές εμφανίσεις τους, στα δελτία των 8.00 το βράδυ. Εκτάκτως ορισμένοι εξ αυτών έχουν και διπλή βάρδια, πρωινή, εμφανιζόμενοι στις πρωινές παραστάσεις της τηλεοπτικής ενημέρωσης.

Ο ρόλος τους δεν είναι η παρουσίαση κάποιας είδησης ή γεγονότος. Εξάλλου, όλοι έχουμε λίγο-πολύ αποδεχθεί ότι αυτοί οι ίδιοι είναι η είδηση. Αυτοί και το «μήνυμα» που μεταφέρουν καθημερινά, αφού προηγουμένως έχουν αποφασίσει, εντός και εκτός τηλεοπτικών τειχών, για την κατασκευή ή και προσομοίωση της πραγματικότητας, την οποία θα εκλαϊκεύσουν και θα σερβίρουν στον παθητικό τηλε-λαό τους.

Συνήθως το μήνυμά τους είναι εναντίον των αγροτών, των απεργών, των μεταναστών, του κάθε σκεπτόμενου πολίτη που μπορεί να απαιτεί, να αμφισβητεί ή να αντιδρά. Το τελευταίο διάστημα, εμφανίζονται, εκτός από υπέρτατοι κριτές και δικαστές στην προώθηση της πιο αντιδραστικής οικονομικής πολιτικής για την Ελλάδα, «γνώστες» των κρυφών πανίσχυρων συμφερόντων –τραπεζικών ή πολιτικών– εκτός χώρας.

Η άγνοια μαζί με τον κομπασμό και το θεατρινισμό παράγουν καθημερινά εξαίσια επεισόδια ιλαροτραγωδίας. Θα γελούσαμε δυνατά, αν όλοι αυτοί δεν είχαν ανακηρυχθεί σε υποστηρικτές της κοινωνίας, αν δεν πρόβαλλαν το έμβλημα του εκφραστή αναγκών του πολίτη. Τόσο στον Τύπο όσο και –κυρίως– στην τηλεόραση, οι διάφοροι έγκυροι αναλυτές έχουν υπερβεί προ πολλού το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες ή συμφέροντα και στην πολιτική ισχύ και εξουσία. Πλέον έχουν –και προωθούν λυσσαλέα– και τα δικά τους συμφέροντα. Τα συμφέροντα ενός μικρόκοσμου με ισχυρά πλοκάμια και παρακλάδια σε επιχειρηματικούς πανίσχυρους κύκλους, πλήρως αποκομμένου από την κοινωνία και από όσα πραγματικά συμβαίνουν σε αυτή. Οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν με διαπόμπευση, με την ταμπέλα του golden boy. Πέραν των παχυλών μισθών τους σε κάθε Μέσο, στο οποίο παρέχουν υπηρεσίες –και όχι δημοσιογραφία–, έχουν σχέσεις, ορατές και αόρατες, με τραπεζικά, εργολαβικά, επιχειρηματικά, διαφημιστικά και πολιτικά συμφέροντα – με ή χωρίς απόδειξη παροχής υπηρεσιών. Αυτά τα golden boys σε •”ύπο και τηλεόραση δεν κατανοούν, δεν ακούνε τι σημαίνει άνεργος, τι σημαίνει περικοπή στη σύνταξη των 800 ευρώ, του 14ου μισθού. Οι ίδιοι κινούνται και βιώνουν μιαν άλλη πραγματικότητα, με επίσημους μισθούς από 8.000 έως και 60.000 ευρώ το μήνα και, ανεπίσημα, με σχέσεις μεγάλης ισχύος και εξουσίας, που προστατεύονται πάντα, ανεξάρτητα από οικονομικές ή πολιτικές αλλαγές.

https://www.mavrosgatos.blogspot.com/

Της Τασίας Σταματοπούλου [email protected]

Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς την Ποίηση; Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές διαβάζοντας ποιήματα ελλήνων και ξένων ποιητών, γνωστών τε και όχι  τόσο, που σχεδόν όλοι κρούουν χορδές και ανοίγουν συναισθήματα, είτε μιλούν για τον έρωτα, για τον Άνθρωπο, για μεγάλες αλήθειες, για καθημερινές πεζές στιγμές, για Επανάσταση, για Μοναξιά, για το Άγνωστο, για την Απόγνωση…

Τι θα ήταν και η μπλογκόσφαιρα χωρίς τους ποιητές της;

Της Ματίνας Παπαχριστούδη