media

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Ο «ναυαρί

νος» είναι από τους λίγους, σύμφωνα με τις σχετικές στατιστικές, Έλληνας μπλόγκερ ηλικίας πάνω από 60 ετών. Σε μια χώρα που υστερεί στη διάδοση της χρήσης του ίντερνετ, οι άνω των 50 ετών μπλόγκερς είναι μειοψηφία… Της Τασίας Σταματοπούλου [email protected]Παλιότερη έρευνα σχετικά με τη χρήση του ίντερνετ, διαπίστωνε ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χρήστες και κυρίως μπλόγκερ είναι συνήθως «opinion makers» ή χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για δουλειές.Άλλη μια εξαίρεση λοιπόν ο ναυαρίνος που δηλώνει 63 ετών, συνταξιούχος που ζει στην Αθήνα. Στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνεται η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και… η πολιτική. Γράφει και ο ίδιος διηγήματα, ορισμένα βρίσκονται στο μπλογκ του, άλλα έχουν εκδοθεί.
Ειδικά για τον κινηματογράφο  έχει ανοίξει το «rare windοw», ένα παράθυρο μέσα από το μπλογκ του που σε παραπέμπει στο ειδικό μπλογκ για τον κινηματογράφο, με αναφορές σε σημαντικές ταινίες, πληροφορίες, εικόνες, κριτική.

Αναρτήσεις από τον ναυαρίνο

Η ακρίβεια των οπωροκηπευτικών και οι μηδενικές μας αντιστάσεις!!!
Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση μου έδωσε ένα περιστατικό που συνέβη στο μανάβικο του σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Μια υπέργηρη κυρία άνω των 80 ετών πλησιάζει τα κεράσια των οποίων η τιμή βγάζει μάτι, ρωτάει την κοπέλα και γίνεται ο ακόλουθος διάλογος:
- Πόσο έχουν, κορίτσι μου, τα κεράσια;
- Πέντε και τριάντα, γιαγιά!
- Είναι πολύ ακριβά, παιδάκι μου!
- Ναι, γιαγιά, είναι ακριβά!
- Πρέπει όμως να πάρω γιατί μου είπανε τα παιδιά (ίσως κάποια εγγόνια) ότι θέλουν οπωσδήποτε κεράσια!
Παίρνει τη σακούλα, πλησιάζει το τελάρο και αρχίζει να διαλέγει. Τρέχει δίπλα της η κοπέλα:
- Τα κεράσια δεν διαλέγονται γιαγιά, τα βάζουμε εμείς!
-Τα θέλουνε τραγανά τα παιδιά, τα μαλακά δεν τα τρώνε!
Πιστεύω ότι τα λόγια της γηραιάς κυρίας μαζί με παραπλήσιες παρόμοιες γελοίες αιτιολογίες αποτελούν ένα καθαρά ελληνικό φαινόμενο και δείχνουν ανάγλυφα την έλλειψη στοιχειώδους καταναλωτικής συνείδησης που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.
Ο Έλληνας θα πάρει αυτό που θέλει και δεν διανοείται ποτέ να προβάλει μια στοιχειώδη αντίσταση στη ληστρική κερδοσκοπία και μάλιστα σε έναν κλάδο τροφίμων όπου η αισχροκέρδεια είναι κανόνας.
Όλοι γνωρίζουμε ότι στα συγκεκριμένα είδη οι τιμές πώλησης δεν έχουν να κάνουν με ποσοστά κέρδους αλλά είναι πολλαπλάσιες της τιμής αγοράς. Τα πορτοκάλια π.χ. που φεύγουν 10 λεπτά από το περιβόλι πωλούνται 70 λεπτά, 7 φορές δηλαδή την τιμή αγοράς τους.
Το ίδιο συμβαίνει με τις πατάτες, τις ντομάτες, τα μήλα και όλα αυτά τα είδη, αλλά το αφτί του Έλληνα δεν ιδρώνει: θα πάρει τις ντομάτες 2,50 ευρώ το κιλό και δεν του περνάει από το μυαλό να μην αγοράσει καθόλου και αντί για ντομάτες να στραφεί στο μαρούλι αγοράζοντάς το τρία ευρώ.

Η αβάσταχτη ψυχολογική πίεση των εργαζόμενων!!!
Αναλωνόμαστε διαρκώς αυτό τον καιρό με τα οικονομικά μεγέθη και τις υλικές συνέπειες της κρίσης και του ΔΝΤ στη ζωή μας, χωρίς να τονίζουμε όσο πρέπει τις επιπτώσεις αυτών των πραγμάτων πάνω στην ψυχική υγεία των εργαζομένων. Και δεν μιλάω μόνο για τη γενική αβεβαιότητα του αύριο και τη μεγάλη ανασφάλεια που διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, γιατί και αυτοί που έχουνε περισσότερα έχουν ίσως και τη μεγαλύτερη αγωνία, αλλά γι’ αυτό το άγριο και εξουθενωτικό παιχνίδι του τρόμου που βιώνουν κάθε μέρα πολλοί συμπολίτες μας στους χώρους δουλειάς!
Και αν φτάσαμε να τρέμουν, μ’ αυτά που διαδίδονται, ακόμη και οι δημόσιοι υπάλληλοι, σκεφτείτε τι γίνεται στον ιδιωτικό τομέα. Ιδίως τέτοιες μέρες που εξαγγέλλονται απεργίες τόσο επιτακτικά αναγκαίες και δίκαιες για την υπεράσπιση της κοινωνικής μας αξιοπρέπειας και υπόστασης όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 50 χρόνια! Σκεφτείτε τους συνειδητοποιημένους πολίτες που θέλουν να απεργήσουν και από πάνω τους επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη των απολύσεων. Τους συνανθρώπους μας που συνθλίβονται κάτω από τις χωρίς προσχήματα απειλές των σκυλιών της εργοδοσίας!
Με πήρε προχθές στο τηλέφωνο για να με συμβουλευτεί τι να κάνει μια φίλη μου, εργαζόμενη νέα κοπέλα και συνειδητοποιημένη, και ήτανε στα μαύρα πανιά το κορίτσι.
Είχαν κάνει μια κίνηση για απεργία στην επιχείρησή τους που ήδη έχει προβεί σε επιλεκτικές απολύσεις και ενώ στην αρχή εκδήλωσαν ενδιαφέρον οι 50 από τους 100 εργαζόμενους, σε δύο μέρες φυλλορρόησαν και έμειναν μόνο 5!
Με βαριά καρδιά τη συμβούλεψα να μην απεργήσει!
Γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με χαρακίρι! Δεν ξέρω αν έπραξα σωστά, ξέρω όμως ότι η κοπέλα πέρασε δύσκολες ώρες πηγαίνοντας κόντρα στη συνείδησή της! Όπως και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί μας αυτόν τον καιρό που πέρα από τις οικονομικές συνέπειες που πληρώνουν, υφίστανται και μια τέτοιου είδους καθημερινή ταπείνωση. Ένα μεγάλο τσαλάκωμα της προσωπικότητάς τους, και είναι οι περισσότεροί τους γονείς και μεγαλώνουν παιδιά!

Χωρίς τιμόνι, χωρίς πανιά, με σπασμένο κατάρτι, με πλήρωμα τρελαμένο από το χωρίς πυξίδα ταξίδι… Το πολύ-πολύ να πέσει σε καμιά ξέρα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Who cares, μωρέ...

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Ο Γολγοθάς για τους εργαζόμενους στο χώρο των media στρώθηκε. Μετά το κύμα απολύσεων, μειώσεων αμοιβών, προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας, υποχρεωτικών αποχωρήσεων ή πληρωμή με «μαύρα», οι ιδιοκτήτες των Μέσων έραναν με βάγια τις συνδικαλιστικές ενώσεις.

Της Τασίας Σταματοπούλου ([email protected])

Μοναχικός Λύκος: https://erimitis.blogspot.com/

Μπλόγκερ απο το 2007, ο Μοναχικός Λύκος έχει τη δική του -σαφώς αριστερή- «γραμμή». Άλλωστε, ο ίδιος έχει αναφέρει κάποιες φορές και τη δική του συμμετοχή σε μεγάλα γεγονότα (από την εποχή των Λαμπράκηδων, σύλληψη και φυλάκιση στη διάρκεια της χούντας, συμμετοχή στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στη συνέχεια, και μια στάση ζωής σύμφωνη με τις ιδέες του). Γράφει, πολύ συχνά, στο μπλογκ όπου φιλοξενεί και εξαιρετικά βίντεο. Ο λύκος ξεκουράζεται με ρεμπέτικα και λαϊκά, τσιπουράκια και παρέες, ενώ αξίζει να δει κανείς στο μπλογκ του τις φωτο «Με το φακό του λύκου». Ξεκουράζεται και στο «βεραντάκι», στο άλλο του μπλογκ, όπου αφήνει και την ποιητική πλευρά του να εκφραστεί. Ο λύκος, επίσης, δραστηριοποιείται και στο Facebook...

Δήγμα γραφής

Αφιερωμένο στους φίλους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ για να φύγει η … ανάλγητη Δεξιά (29/12/2009)

Δεν ξέρω αν είδατε στις ειδήσεις των 8:00 τον αξιότιμο πρόεδρο της Κυβερνήσεως και πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γεώργιο Παπανδρέου να κομπάζει πως δεν φοβάται μήπως και απορριφθεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας από την Ε.Ε. Και ξέρετε γιατί δεν υπάρχει φόβος να απορριφθεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης; Το εξήγησε ο ίδιος ο αξιότιμος πρόεδρος της Κυβερνήσεως κ.λπ., κ.λπ. Γιατί, λέει, δεν δίνουμε εξετάσεις για να μας απορρίψουν, αλλά φτιάχνουμε το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης(;;;) μαζί με την Ε.Ε., κομμάτι- κομμάτι. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι οι Βρυξέλλες υπαγορεύουν και ο Παπακωνσταντίνου καταγράφει…

Και μην μου πει κανείς ότι άλλα λέει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, γιατί θα του πω καμιά βαριά κουβέντα για τη θεια του τη χορεύτρια. Μεταξύ των άλλων που έχουν υπαγορεύσει ήδη οι Βρυξέλλες και έχει καταγράψει, αλλά μας το κρατάει ακόμα μυστικό ο κ. Παπακωνσταντίνου, εκτός από τις αυξήσεις στους φόρους στα ποτά, τα τσιγάρα και τα καύσιμα, είναι και η αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, της πιο ληστρικής δηλαδή φορολογίας για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Περιμένουν, όμως, να κάνουμε πρώτα Πρωτοχρονιά και μετά θα μας το ανακοινώσουν για μπουναμά… Γι’ αυτό και ο αξιότιμος κ. Παπανδρέου όταν ρωτήθηκε, σήμερα, αν θα αυξηθούν οι συντελεστές του ΦΠΑ, προσπάθησε να κάνει τον Κινέζο… «δεν μου έχει εισηγηθεί κάτι τέτοιο το οικονομικό επιτελείο», είπε, σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα, και έριξε μετά τη μπόμπα: «Όλα θα συζητηθούν στο διάλογο και να δούμε τι θα γίνει με τη διαβούλευση»… Με κάτι τέτοια που ακούω, πολύ φοβάμαι μη βγουν στο τέλος και μας πουν ότι αναγκάστηκαν να αυξήσουν τους συντελεστές του ΦΠΑ, επειδή ο λαός που συμμετείχε στη διαβούλευση, μέσω Internet, γονυπετώς το απαίτησε. Βέβαια, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Καραμανλής, ο κ. Παπανδρέου, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης (που ήθελε να γίνει, όμως, πρωθυπουργός), έλεγε πως η αύξηση του ΦΠΑ είναι ληστρική για τα χαμηλά εισοδήματα.

Τώρα, βέβαια, η αύξηση του ΦΠΑ δεν θα είναι απλά ληστρική, θα είναι... σοσιαληστρική!

Εν ψυχρώ εκτέλεση ήταν ο θάνατος του 15χρονου Αφγανού

Αν αληθεύει η πληροφορία ότι στη γειτονιά υπάρχουν, στη σειρά, καμιά δεκαριά κάδοι σκουπιδιών που, κάθε βράδυ μεταξύ 9 και 11, πεινασμένοι Αφγανοί ψάχνουν για κάτι χρήσιμο και ότι η μάνα με το 15χρονο αγόρι και τη 10χρονη κόρη της έπεσαν πάνω στη βόμβα, ψάχνοντας τον κάδο σκουπιδιών, όπως διαπίστωσε η αστυνομία μετά από συζήτηση με τη μάνα στο νοσοκομείο και αν η βόμβα έσκασε μόλις ο πιτσιρικάς άνοιξε το σάκο, νομίζω ότι η βόμβα δεν είχε ωρολογιακό μηχανισμό, αλλά ήταν παγιδευμένη να σκάσει στα χέρια του πρώτου μετανάστη που θα εντόπιζε το σάκο.  Έτσι νομίζω πως συμπληρώνεται το παζλ: Με την έκρηξη της βόμβας στα γραφεία της Χρυσής Αυγής (για απενοχοποίηση) και το «αντιρατσιστικό» χτύπημα στον πρόεδρο των μεταναστών και τώρα με την εν ψυχρώ εκτέλεση του 15χρονου Αφγανού.

Το αβγού του φιδιού φαίνεται πως έσκασε και τα φιδάκια του φασισμού άρχισαν να δαγκώνουν...

Η καλή πλευρά του facebook

Τελικά, ενώ το Facebook έχει ακούσει τα μύρια όσα, ωστόσο, κάθε μέσο έχει την καλή και την κακή χρήση, αναλόγως του χρήστη.

Αναφέρομαι στην πρωτοβουλία που πήραν φίλοι, μέλη του Facebook, για την οργάνωση προβολής της ταινίας Κaboul Kid, δυο μέρες μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αφγανού στον κινηματογράφο Φιλιπ, και, μάλιστα, σε τρεις προβολές μέσα στην ίδια μέρα με πάρα πολύ κόσμο, όπου συγκεντρώθηκε και ένα ποσό για ενίσχυση της οικογένειάς του.

Σε όσους πικρόχολα ψιθυρίζουν πως αυτά δεν είναι «πολιτική» δράση, θα έλεγα ότι ήταν μια πολύ σημαντική πολιτική δράση που ξεκίνησε διαδικτυακά, από το συναίσθημα πολιτών που διατηρούν την αξιοπρέπεια και τα ανακλαστικά της αλληλεγγύης. Και αυτό εγγράφεται στα θετικά της ιντερνετικής επικοινωνίας. Γρήγορα και μεθοδικά οργανώθηκε μια κινητοποίηση πολιτών που οι περισσότεροι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και για ένα ευαίσθητο θέμα, σε εποχές που αναδεικνύονται ρατσιστικές και φασιστικές νοοτροπίες.

Και μπράβο τους!

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.

Αναμενόμενο εδώ και αρκεκούς μήνες, η φούσκα στα ΜΜΕ άρχισε να σκάει. Ο κρότος και τα σκάγια πέφτουν κατ’ αρχάς επάνω στους εργαζόμενους. Η επίθεση είναι σαρωτική, σκληρή, μαφιόζικη, ωμή…

Συνάδελφος, συντάκτης χρόνια σε περιοδικά, εξηγούσε πώς άκουσε εμβρόντητος γνωστό μεσαίο εκδότη περιοδικών να περιγράφει το μοντέλο μιας επιτυχημένης επιχειρηματικά μηνιαίας έκδοσης: συντακτικό κόστος 2.000 ευρώ, κόστος παραγωγού διαφήμισης 1.000 ευρώ, μέγιστη διανομή 4.000 αντίτυπα, ετήσια συνδρομή 85 ευρώ, διαφημιστικό έσοδο – στόχος 20.000 ευρώ το τεύχος.

Επιλέγει και παρουσιάζει η Τασία Σταματοπούλου [email protected]