Με όχημα την ποίηση: Ανώνυμος (τέλη 18ου – αρχές 19ου αιώνα)
Ο Ρωσσαγγλογάλλος
Ειπέ μας, ω φιλέλληνα, πώς φέρτε την σκλαβίαν,
και την απαρηγόρητον των Τούρκων τυραννίαν;
Πώς τες ξυλιές και υβρισμούς και σιδηροδεσμίαν,
παίδων, παρθένων, γυναικών ανήκουστον φθορίαν;
Πώς...
Με όχημα την ποίηση: Ρίτσαρντ Ράιτ (1908-1960)
Ανάμεσα στον κόσμο και σε μένα
Κι ένα πρωινό στο δάσος όπως ήμουν, σκόνταψα
ξάφνου απάνω σ’ένα πράγμα,
Σκόνταψα απάνω του σ’ ένα χορταριασμένο ξέφωτο φρουρούμενο
από βελανιδιές...
Με όχημα την ποίηση: Κλωντ Μακ Κευ (1889-1948)
Σαν πρέπει να πεθάνουμε
Σαν πρέπει να πεθάνουμε – μην ειν’ σαν τα καπριά
Κυνηγητά, φραγμένα σε μεριά ντροπιαστική,
Με γύρω ν’αλυχτάν’ λυσσάρια, λιμάρια τα σκυλιά,
Τη μοίρα...
Με όχημα την ποίηση: Τζώρτζια Ντάγκλας Τζόνσον (1880-1966)
Της γυναίκας η καρδιά
Της γυναίκας η καρδιά ξεμυτάει με την αυγή,
Αβάσταχτη αλαφροφτερώντας, μοναχό πουλί,
Τα πυργιά, τις λαγκαδιές της ζωής πανωγυρνά,
Στον ντόρο των αντιλάλων, σπίτι...
Με όχημα την ποίηση: Γκιγιώμ Απολλιναίρ (1880 – 1918)
Ακούω
Ακούω το θόρυβο της πολιτείας
Κι’ αιχμάλωτος δίχως ορίζοντα
Δε βλέπω παρά ουρανό επίμονο
Και τους γυμνούς της φυλακής μου τοίχους. Η ημέρα φεύγει κύτα την που φλέγεται
Ένα...
Mε όχημα την ποίηση: ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ (1885-1972)
Κάντο Ι
Και τότε κατηφορίσαμε στο καράβι,
Κυλήσαμε την καρένα στη θάλασσα του Θεού,
Σηκώσαμε τ’άλμπουρο και το πανί στο μελανό τούτο καράβι,
Και το φορτώσαμε μ’αρνιά, φορτώσαμε...
Mε όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Αφρική
Τραγούδι της καταιγιστικής βροχής
Ω χιλιόφωνο της γης ποντίκι,
που αλαφριά σκόνη, χαρούμενο, σηκώνεις.
Πίσω σου αφήνεις φαρδιά αχνάρια,
σα βουσμάνος που σέρνει ένα γουρούνι.
Στη γη μου ανοίγεις...
Με όχημα την ποίηση: Ρούπερτ Μπρουκ (1887-1915)
Η δουλεύτρα η καρδιά
Τώρα που τα καλύτερα και τα χειρότερά μας
τέλειωσαν• και τώρα που χωρίσαμε,
με κάτι διάφορο, άπονο, το νου μου θα γεμίσω.
(Καρδιά μου!...
Με όχημα την ποίηση: Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885)
Αγρύπνησα
Αγρύπνησα, υπηρέτησα, έκαμα ό,τι μπορούσα,
κ’είδα πως είχε ο πόνος μου συχνά για πληρωμή
περίγελο. Με μάτιασε το μίσος, και απορούσα,
γιατί πολύ και υπόφερα και δούλεψα...
Με όχημα την ποίηση: Πιερ Ζαν Ζουβ (1887-1976)
Ποιήματα ΧΙ
Ο ουρανός μέσα στη γη Του μοναστηριού λαμπρό κι’ ολόγλυκο περβόλι
Δεν είναι τίποτε πιο αστραφτερό απ’ την τρελλή σου βλάστηση
Τίποτε πιο ερωτιάρικο απ’ την...
