Με όχημα την ποίηση: Αντζελίνα Γουέλντ Γκρίμκη (1880-1958)
Φυλλορροή
Σαν ανοιχτό είσαι μαβί ένα ανθί
Στο ανοιξιάτικο γαλάζιο δείλι… Σαν κίτρινο είσαι ένα αστρί,
Μπουμπουκιάζει κι ανοιεί
Σε ουρανό καϊσί… Σαν τη μορφιά είσαι
Μίας φωνής…
Που θανή δεν τη...
Με όχημα την ποίηση: Αθανάσιος Αβέλλιος (1924 – 2007)
Οι Θεσπιείς στις Θερμοπύλες
Κάποιοι ξέρουν και λένε μεγάλα λόγια
ή μπορούν και πράττουν τα μεγάλα.
Υπάρχουν άλλοι που δεν θέλουν να ειπούν κανένα λόγο
μα τα μεγάλα...
Με όχημα την ποίηση: Τ.Κ. Παπατσώνης (1895-1976)
Η Παραγκούλα
Θαμπωτικά πράματα! Ορμηνεμένα όλα στο θάμπος!
Διπλά περιμαντρώματα από δρυ, και μέσα εκεί
το καπνισμένο τζάκι μιας παραγκούλας. Η Αγάπη την κατοίκησε απ’ αρχής και η...
Με όχημα την ποίηση: Γιώργος Θέμελης (1900-1976)
Από τα «Ίχνη Ομορφιάς»
Είμαστε τάχα πολλαπλοί,
Διπλοί και χωρισμένοι,
Νεκροί και ζωντανοί.
Μισό πρόσωπο φως, μισό σκοτάδι… Μπορεί νάναι η ομορφιά αυτό που μας λείπει,
Η ανοιχτή πληγή: η...
Με όχημα την ποίηση: Μάνος Ελευθερίου (1938-2018)
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
Μόνο να γράφεις τ ’όνομά σου
και κείνο το ’μαθες μισό
να συλλαβίζεις τα όνειρά σου
στο Άργος και στον Ιλισό. Θα σε ξανάβρω...
Με όχημα την ποίηση: Χοσέ Κορονέλ Ουρτέτσο (1906-1994)
Μικρή ωδή στον μπάρμπα Κογιότη
Γεια σου μπάρμπα Κογιότη
Των ζώων δον Κιχώτη. Ήμερος όντας έξω απ’ την αγέλη
λύκος της μοναξιάς πιστός στο ανήσυχο
μυστικό μιας ζωής βασανισμένης,
είχε...
Με όχημα την ποίηση: Τάκης Σινόπουλος (1917-1981)
Ο Καιόμενος
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται....
Με όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)
Φιλέλλην
Την χάραξι φρόντισε τεχνικά να γίνει.
Έκφρασις σοβαρή και μεγαλοπρεπής.
Το διάδημα καλλίτερα μάλλον στενό•
εκείνα τα φαρδιά των Πάρθων δεν με αρέσουν.
Η επιγραφή, ως σύνηθες, ελληνικά•
οχ’...
Με όχημα την ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης (1911 – 1996)
Άσμα ηρωικό και πένθιμο
για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας
ΣΤ΄ Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της...
Με όχημα την ποίηση: Κάρλος Πελισέρ (1899-1977)
Πόθοι
Τροπικέ, γιατί μου ’δωσες
τα χέρια γεμάτα από χρώμα.
Το καθετί που αγγίζω
θα γεμίσει με ήλιο.
Στ’ απαλά δειλινά σε χώρες άλλες
θα γυρνώ με τους ήχους μου...
